#anonimowemirkowyznania
Pytanie do osób #dda lub będących w #zwiazek z DDA.
Tldr: podoba mi się dziewczyna która wykazuje objawy #dda i #ddd. Kiedy częściej i poważniej rozmawialiśmy to powiedziała o problemach alkoholowych w domu. Chciałbym z nią być, ale ciężko mi się do niej zbliżyć.
Dobra, teraz bardziej szczegółowo.
Kilka lat temu poznałem dziewczynę, od początku wpadła mi w oko. Śliczna z wyglądu, skromna, inteligentna, poukładana i mająca według mnie jeszcze wiele innych zalet.
Zacząłem z nią pisać i kilka razy, choć bardzo ciężko, udało mi się ją wyciągnąć naPokaż całość

Hej Mirki & Mirabelki,
12/12 I tak oto przyszedł czas na ostatni wpis z serii. Postaram się o fajny wpis „bonusowy“ za tydzień. Trzymajcie kciuki, bo jest on zależny od osób trzecich.
Tymczasem tematem mojego ostatniego wpisu będzie samoakceptacja. Gdy kilka tygodni temu zapytałam was, jaki obszar życia sprawia wam trudność, najwięcej głosów zebrała właśnie „samoakceptacja“.
Czym jest samoakceptacja? Nathaniel Branden pisze w swojej książce „6 filarów poczucia własnej wartości”:
„Akceptować siebie to być po swojej stronie, być swoim sprzymierzeńcem. W znaczeniu najbardziej podstawowym samoakceptacja odnosi się do poszanowania i troski o siebie, które wynikają z faktu, że jestem żywą i świadomą istotą”.
Dlaczego wielu DDA ma problemy z samoakceptacją? Bazując na doświadczeniu własnym oraz bliskich mi osób, stwierdzam, że trudność ta wynika z olbrzymiego poczucia winy, z którym się borykamy. Jak długo nie uwolnimy się od poczucia winy, tak długo trudno nam będzie zaakceptować i polubićPokaż całość

#anonimowemirkowyznania
26 lat, wkrótce wybije 27. W pewnym sensie jestem już ustawiony ale nie własną pracą tylko tym że rodzice mi wszystko poddali na tacy. Skończyłem studia, jestem magistrem inżynierem z mechaniki i budowy maszyn. Pracuję w zawodzie i póki co wpada mi 5/6k na rękę więc źle nie jest. Od jakiegoś jednak czasu nie podoba mi się ta praca więc zacząłem coś robić w kierunku IT, spodobał mi się Python i jeszcze ogarniam Javę, angielskiego się douczam żeby za rok mieć jakieś C1. Jeśli chodzi o życie towarzyskie też nie jest kolorowo, znajomi których znam od kilku, kilkudziesięciu lat spowszednieli.
Spotykamy się co jakiś czas i często łapię się na tym że rozmawiamy o tych samych rzeczach co sprzed roku, jak w jakimś kalejdoskopie.
Związek? Mój związek jeśli możnaby go tak nazwać skończył się w grudniu 2020 z mojej winy bo nie miałem czasu i za dużo czasu poświęcałem na naukę, pracę. Nie chcę zrzucać winy za to na innych ale taki się stałem przez fakt że w czasie studiów przebywałem w towarzystwie ludzi zapatrzonych w rozwój osobisty, self made manów i innych pua typków.
Chciałbym wyjść z tego matrixa w którym się znalazłem. Zacząć coś robić co by było moje, takie w 100 procentach, żebym odczuwał zadowolenie. Programowanie sprawia mi radość ale tą radość przyćmiewa irracjonalny strach przed przyszłością, codziennie wstaję z bólem brzucha, dopiero wracając z pracy on mija. Czego jeszcze nie dodałem? Aha, jestem #dda, moja mama kiedyś dużo piła, od 12 lat jednak nie zagląda do kieliszka. Efektem picia mamy był rozwód z ojcem w momencie w którym według mnie dojrzewający chłopak powinien mieć jak najlepszy kontakt z ojcem. Ojciec jednak olał temat, rzadko się widywaliśmy. Po dziś dzień widujemy się na święta, czasem na wakacje. Chciałem się kiedyś go poradzić w różnych życiowych sprawach ale dystans jaki złapaliśmy jest niemal niemożliwy do przekroczenia, zwłaszcza że różni nas podejście do życia. On katolik, mieszkający na wsi, lekko flegmatyczny, czasem zimny, nie okazujący uczuć i ja, agnostyk, mieszkający w mieście wojewódzkim, neurotyk, okazujący uczucia albo przesadnie albo wcale. Zmiana profesji, zmiana otoczenia to już nie tylko ewentualność, w moim przypadku to sprawa życia lub śmierci bo czuję że umieram już za życia.
#zalesie #psychologiaPokaż całość

11/12 Odcinek serii o DDA.
Witajcie Mirki & Mirabelki,
zbliżamy się do końca serii (zaplanowanych jest 12 odcinków). A dzisiejszy wpis powinien być poświęcony tematowi „Jakim rodzicem jest DDA?“.

Z własnego doświadczenia, mogę zaoferować jedną z perspektyw, a mianowicie, że DDA rodzicami nie są.
Dzieje się tak, ponieważ albo obawiamy się wyrządzenia własnemu dziecku podobnej krzywdy, jaką my doznaliśmy, albo dlatego, że w sumie już wychowaliśmy dzieci, czyli nasze rodzeństwo.Pokaż całość

Kiedy normiki zaczynały korzystać z internetu, siedzieli sobie w ciepłych pokojach z centralnym ogrzewaniem, grali sobie w tibię i pisali na gadu gadu, ja chodziłem się załatwiać do kibla na klatce schodowej, miałem ciągle zatkany nos od zimna w domu i grzyba na ścianach.

Do szkoły dostawałem kanapki zrobione z chleba białego i starego, suchego sera żółtego, podczas gdy normiki sobie kupowały non stop coś w sklepiku, jakieś pizzerki, chipsy, colę, dzięki czemu miały cały czas ADHD.

Do szkoły chodziłem w brzydkich ubraniach, do tego byłem cichy, spokojny, grzeczny ( #dda ), wobec czego normiki i patusy z pobliskich mieszkań socjalnych zawsze szukały zaczepki.

OczywiściePokaż całość

Jakakolwiek konfrontacja z innymi ludźmi to dla mnie ogromny stres. Nie ma znaczenia czy na żywo czy nie. Grałem sobie 3 godziny przez internet w grę wojeną (2 drużyny przeciwko sobie)
I po 3 godzinach jestem zmordowany.
Da się jakoś ten mózg zasrany przeprogramować?
Nie mówiąc oczywiście o konfrontacjach w życiu prawdziwym gdzie skutki są jeszcze gorsze, bo strach spowalnia mój rozwój i sprawia że pod wieloma względami jestem beciakiem.

#przegrywPokaż całość

#anonimowemirkowyznania
Mirki powiedzcie co sądzicie o sytuacji, co byście zrobili na moim miejscu...

Mam 26 lat, mieszkam z rodzicami, ojciec alkoholik, paraliżuje mnie strach gdy jest w pobliżu chociaż przemocy fizycznej nigdy nie było to potrafi się wydrzeć na matkę i to bez większej przyczyny (czym bardzo się przejmuję), a-----l wypalił mu mózg. Nigdy nie był prawdziwym ojcem, nie pytał jak tam w szkole, na studiach, w pracy, w ogóle ze mną nie rozmawiał i mi personalnie w ciągu życia tylko raz zrobił awanturę (dochodziłem do siebie kilka dni) jednak boję się go panicznie do tego stopnia, że czasem wolę odpuścić zrobienie czegoś jeśli jest ryzyko, że później będzie miał do mnie o to jakiś problem. Mam wrażenie, że jest poniekąd przyczyną tego, że stałem się samotny, przestałem wychodzić, znajomi przestali się odzywać. Nie mam nikogo poza rodzeństwem i kilkoma znajomymi, z którymi widzę się "od święta". Po ostatniej awanturze coś we mnie pękło, stwierdziłem, że nie dam rady tak dłużej i decyzja zapadła - wyprowadzka, zachęca mnie do tego reszta rodziny, a że obecnie kredyty są tanie, mam 4k na rękę i jakieś oszczędności, które zjada mi inflacja a mógłbym przeznaczyć na wkład własny to padło na zakup mieszkania (kredyt 20 lat na 210k). Mleko się już rozlało, wszyscy poinformowani, mieszkanie wybrane, a mnie naszły obawy - w tej chwili jestem samotny ale widzę na co dzień choćby mamę więc mam z kim zamienić słowo. Boję się, że po wyprowadzce zostanę całkowicie sam co mnie do reszty zniszczy. Druga sprawa to trochę boję się kredytu, wiem, że mam różne wyjścia (sprzedać mieszkanie i spłacić kredyt, zrobić je na wynajem i spłacać z tego kredyt) ale jednak to dość poważna sprawa, duża kasa, 20 lat - trochę mnie to przeraża... Wiem, mógłbym coś wynająć jednak ratę kredytu tak naprawdę bym topił w wynajmowanym mieszkaniu, oszczędności dalej traciłyby swoją wartość, być może mieszkania dalej będą drożeć, a stopy procentowe rosnąć więc to dobry moment na zakup.

Więc jaki mam wybór?Pokaż całość

Witam was Mirki & Mirabelki w sobotni wieczór,
dziś będziemy kontynuować temat z poprzedniego tygodnia, a mianowicie DDA i praca zawodowa. Mam nadzieję, że poprzedni wpis pomógł wam zauważyć pewne wzory postępowania i być może dał do myślenia. Dziś chciałabym skupić się na tym, co zrobić, by rozwiązać pojawiające się problemy w kontekście pracy, i tu znowu wesprę się książką Janet Woititz „The Self-Sabotage Syndrome. Adult children in the Workplace”.
Być może tak jak ja, zauważyłeś (znowu dla uproszczenia używam tylko formy męskiej), że jesteś otoczony w pracy ludźmi, którzy mają mniejszy potencjał intelektualny, a jednak rozwijają się i pną po szczeblach kariery znacznie sprawniej, niż ty. Nie jest to krytyka tych osób, ja im raczej zazdroszczę tej umiejętności, zadając sobie pytanie, co jest ze mną nie tak, że mimo większej wiedzy, pomysłowości, empatii itd., nie jestem w stanie dorównać im. Jednocześnie od dawna już czułam, że sama stoję sobie na drodze i ma to związek z DDA, ale nie do końca łączyłam fakty. Po lekturze ostatniego wpisu, być może już lepiej wiesz, jakie mechanizmy sprawiają, że potykasz się o własne nogi.
Co z tym zrobić?
Najlepiej zacząć od zastanowienia się, czy masz do czynienia z kryzysem w pracy czy z osobistym kryzysem, który znajduje odzwierciedlenie w pracy. Już wyjaśniam.
A) Kryzys wPokaż całość

Mirki jak sobie z tym radzicie? ja przez lata to ukrywałem i myślałem ze jest wszystko ok, ale ostatnie kilka dni po rozmawianiu z bliska osoba zrozumialem ze musze to wylaczyc, moze ktoś sie podzielic z wiedza jak to zrobić? najlepiej uk żebym wiedział gdzie sa jakieś spotkania czy co robić
#dda

Ahoj,
Dzisiejszy, dziewiąty już, odcinek serii poświęcony jest tematowi DDA i pracy zawodowej.
Przyznam, że to obszar, z którym w moim odczuciu, nie od końca daję sobie radę, czego absolutnie nie można potwierdzić patrząc obiektywnie na moje osiągnięcia zawodowe. A jednak, czuję, że te osiągnięcia są realizowane olbrzymim nakładem energetycznym z mojej strony, oraz towarzyszy im wieczne poczucie nieadekwatności. Ale po kolei, tym bardziej, że temat jest szeroki i zajmie przynajmniej dwa posty.

Wielką pomocą w uporządkowaniu moich myśli oraz źródłem niejednego olśnienia była dla mnie książka Janet Woititz, “The self /sabotage syndrome. Adult children in the workplace”. Janet Woititz jest autorką wielu książek o DDA, które polecam. Akurat ta książka nie została jeszcze przetłumaczona na język polski (przynajmniej ja jej nie znalazłam w polskiej wersji).
Dzisiejszy wpis jest streszczeniem pierwszych dwóch rozdziałów, a zdecydowałam się na to, bo bardzo dużo sama z nich wyniosłam, a także dlatego, że jest to świetna podstawa do dalszego zgłębienia tematu DDA w kontekście pracy zawodowej. Dla ułatwienia sobie pracy, ograniczam się do użycia formy męskiej, nie jest to seksizm, a oszczędność językowa. Zrozumcie i wybaczcie.Pokaż całość

Ahoj Mirki & Mirabelki,

Jeśli macie ochotę na dalsze rozważania o DDA, to zapraszam do lektury. Dziś będzie o związkach, nie tych chemicznych, lecz partnerskich. Link do poprzedniego wpisu tutaj

Jakim partnerem/partnerką jest DDA? Oczywiście nie ma na to pytanie jednej, prostej odpowiedzi. Każdy z nas jest inny, pewne schematy postępowania mogą się w różnym nasileniu powtarzać. Być może odnajdziesz siebie (jeśli jesteś DDA) lub swoją partnerkę/partnera (jeśli jesteś w związku z DDA), w jednej z następujących postaci (imiona fikcyjne, a historie mogą trącić schematem, ale wybrałam przykłady z życia wzięte):

EwaPokaż całość

Drogie Mirki i Mirabelki,
witam was w Nowym Roku. Oby był on dla was łaskawy i pełen pozytywnych doświadczeń.
Dziś, dla odmiany oddaję głos jednemu z was - Mirkowi, który zgodził się odpowiedzieć na kilka moich pytań i opowiedzieć o sobie. Miłej lektury ( ͡° ͜ʖ ͡°) Dla przypomnienia poprzedni wpis znajdziecie tu

1. Jakie jest twoje najmilsze lub najbardziej zapamiętane wspomnienie z dzieciństwa?
- Mam kilka takich wspomnień, pierwsze to moja “ucieczka z domu” jak miałem 4 lata - byłem na gigancie 2 km po czym strachłemPokaż całość

Świąteczne hej,

ogłaszam na ten tydzień przerwę od serii #podgorke. Uznałam, że to nie czas na myślenie i pisanie o DDA.
Kolejny post pojawi się w Nowy Rok, a tymczasem życzę wam, abyście pozostały czas świąteczny spędzili tak jak lubicie. Być może, tak jak ja, wynieśliście z domu niefajne wspomnienia o świętach, spędzanych w nerwowej atmosferze. Być może, jako dorośli już zadbaliście by odczarować święta i wprowadzić nowe, swojePokaż całość

Pytanie do #dda
Jakie książki znacie i polecacie żeby lepiej zrozumieć problem i być może wyciągnąć coś dla siebie z nich?
Różowa podrzuciła mi ostatnio jakiś test na rozpoznanie problemu u siebie i rozbiłem bank w odpowiedziach :C

#alkoholizm #psychologia

#feels #w---w #przegryw #polskiedomy #dda #ddd

Ahoj,
W ostatnim wpisie była mowa o rolach, w jakie mogą wchodzić dzieci wzrastające w rodzinie z uzależnieniem alkoholowym. Dziś chcę wam przedstawić lub przypomnieć, jeśli już się z tym zetknęliście, listę 14 cech DDA. Jej oryginalna nazwa to „laundry list“ a autorem jest Tony A. (nigdzie nie znalazłam jego pełnego nazwiska), uważany za autora organizacji ACA ( Adult Children of Alcohlics). Lista powstała w 1978 a w 1991 ukazała si książka jego autorstwa o tym samym tytule. Legenda głosi, że gdy Tony przeczytał listę podczas spotkania DDA w 1978, jeden z uczestników wykrzyknął: „It´s my laundry list!“, wyrażając tym samym potwierdzenie podobieństwa odczuć.

Oto lista (według tłumaczenia, z drobnymi zmianami, za https://www.dda.pl/lista-cech-dda/):

1. Staliśmy się wyizolowani i pełni lęku wobec ludzi i tych, których uznajemy za autorytety.Pokaż całość

Hej Mirki i Mirabelki,
Dziś piąty odcinek serii, czyli prawie półmetek.
Bardzo szybko dojryewam do tego, że w przyszłości chciałabym zaciągnąć rady specjalistów i w kolejnych wpisach oddać głos ich eksperckiej wiedzy. Dajcie znać co o tym myślicie i czy mój pomysł ma sens. Może macie życzenia na czym mogłabym skupić się w następnych wpisach.

Dziś będzie o rolach, które przybierają dzieci w rodzinach z problemem alkoholowym. A ponieważ jest to temat dość obszerny, wpis za tydzień będzie jego kontynuacją. Dziś zatem skupię się na opisie poszczególnych ról.
Być może już spotkaliście się z opisem ról dzieci y rodzin z problemem alkoholowym. Pisała o nich m. in Wanda Sztander w Dzieci w rodzinie z problemem alkoholowym, a po raz pierwszy wyróżniła je SharonPokaż całość

Informacja dla wszystkich, którzy mają patorodziców z długami, po ich śmierci ich długi wraz ze spadkiem przechodzą na Was! Macie pół roku na sporządzenie odrzucenia spadku przed notariuszem od ich śmierci. Koszt to kilkaset złotych od osoby, a to tylko to zrobione w terminie uchroni Was od nieswoich długów.

#dda #poradyprawne #prawo #dlugi #spadek #rodzice #memy #humorobrazkowyPokaż całość

Hej ho,
Dziś czwarty odcinek serii, a więc kilka słów o współuzależnionych partnerach. A w zasadzie partnerkach. Przypadek mojej rodziny okazuje się standardowym, to pokazała też ankieta z zeszłego tygodnia - większość z nas tu obecnych DDA wyrosło w rodzinie z uzależnionym od alkoholu ojcem i współuzależnioną matką.

Mówi się, (nie jestem w stanie przytoczyć badań, bo nie znalazłam ich, jedynie potwierdzenie tego stwierdzenia) że 9 na 10 żon alkoholików pozostaje u boku uzależnionych od alkoholu mężów, podczas gdy 9 na 10 mężów alkoholiczek zostawia uzależnione żony. Czy to bezduszne ze strony mężczyzn? Raczej rozsądne, bo prawdopodobnie rozumieją, że nie uratują swojej partnerki, jeśli ona sama tego nie będzie chciała i nie podejmie odpowiednich kroków.
Nadmienię, że nie każda partnerka pozostająca u boku pijącego męża musi być współuzależniona.Pokaż całość

W zwiazku z tym, ze nie mam kogo o to zapytac bo #samotnosc to pytam Was, drodzy moi. Moze ktos mial podobne dowiadczenia i teraz moze powiedziec, jakie jest najlepsze rozwiazanie.
Jestem na drugim roku studiow, ktorych ukonczenie bylo pierwszym celem na liscie w moim dotychczasowym zyciu.
Tak sie rowniez sklada, ze wiele razy podejmowalam sie terapii, zeby "wyleczyc" #dda i wiele wiele innych ale za kazdym razem spotykalam kogos malo kompetentnego i rezygnowalam. No i nastal taki czas, kiedy #depresja zjadla mnie calkowicie, rozstanie z druga polowka (czyt. Jedyna osoba, ktora mialam tutaj bo #emigracja ) i wiele innych rzeczy sie nalozylo. Ogolnie duze bagno. Nie funkcjonuje juz dosyc dlugo, zyciowy paraliz jakby, mam terapie online, zyje od piatku do piatku, bo to jedyny dzien, kiedy w godzine moge porozmawiac ze specjalista w nadziei, ze w koncu rusze do przodu.
Spowodowana depresja i samotnoscia niemoznosc funkcjonowania, codzienna rozpacz, #bezsennosc wplynely na co? Na moje #studia
No i tutaj moje #pytanie:
Czy powinnam zrobic sobie przerwe do konca roku akademickiego, skupic sie na terapii, ktora tak dlugo odwlekalam, az w koncu okazala sie jedyna opcja przezycia, i wrocic w przyszlym roku do college? Jedyne co robie na ten moment to wstaje z lozka na siku i placz, wiec prawdopodobnie i tak ten rok zawale. A moze zmusic sie do pracy przy kompie i wysylac jakiekolwiek projekty z nadzieja, ze wskocza one na prog 40% i zaliczePokaż całość