Czołem Mirki, czołem Mirabelki,

dziś pora na obiecany bonusik do mojej serii wpisów o DDA. Jeśli je przegapiliście, zapraszam do lektury TUTAJ.
Poprosiłam jednego z Mirków Mirkowy_Annon, który jest terapeutą uzależnień o odpowiedź na kilka moich pytań.
Jestem mu wdzięczna za odpowiedzi i czuję niedosyt. I tak myślę sobie, że niedosyt czułabym cokolwiek by nie odpowiedział. Oszczędność słów w temacie DDA (który jest tematem rzeką) jest poniekąd wskazana. Dobrze, że szukamy odpowiedzi na forach, ale nie znajdziemy ich dla naszych, indywidualnych pytań i rozterek.
Niech ta oszczędność będzie wskazówką, że zamiast szukać odpowiedzi na forach, warto udać się do terapeuty, a niektóre problemy nie mają rozwiązania. Po prostu trzeba przeżyć emocje ( ͡Pokaż całość

Hejka,
ostatnio natknęłam się na tą dającą do myślenia animację. Piękna ilustracja, nie tylko zaborczej miłości rodzica, ale i innych współuzależnień, takich jak DDA. Warto obejrzeć

Tag do obserwowania → #podgorke
#dda #podgorke #psychologia #gruparatowaniapoziomu #alkoholizm #samoakceptacja #rodzina #rodzice #toksycznerelacje

Hej Mirki & Mirabelki,
12/12 I tak oto przyszedł czas na ostatni wpis z serii. Postaram się o fajny wpis „bonusowy“ za tydzień. Trzymajcie kciuki, bo jest on zależny od osób trzecich.
Tymczasem tematem mojego ostatniego wpisu będzie samoakceptacja. Gdy kilka tygodni temu zapytałam was, jaki obszar życia sprawia wam trudność, najwięcej głosów zebrała właśnie „samoakceptacja“.
Czym jest samoakceptacja? Nathaniel Branden pisze w swojej książce „6 filarów poczucia własnej wartości”:
„Akceptować siebie to być po swojej stronie, być swoim sprzymierzeńcem. W znaczeniu najbardziej podstawowym samoakceptacja odnosi się do poszanowania i troski o siebie, które wynikają z faktu, że jestem żywą i świadomą istotą”.
Dlaczego wielu DDA ma problemy z samoakceptacją? Bazując na doświadczeniu własnym oraz bliskich mi osób, stwierdzam, że trudność ta wynika z olbrzymiego poczucia winy, z którym się borykamy. Jak długo nie uwolnimy się od poczucia winy, tak długo trudno nam będzie zaakceptować i polubićPokaż całość

11/12 Odcinek serii o DDA.
Witajcie Mirki & Mirabelki,
zbliżamy się do końca serii (zaplanowanych jest 12 odcinków). A dzisiejszy wpis powinien być poświęcony tematowi „Jakim rodzicem jest DDA?“.

Z własnego doświadczenia, mogę zaoferować jedną z perspektyw, a mianowicie, że DDA rodzicami nie są.
Dzieje się tak, ponieważ albo obawiamy się wyrządzenia własnemu dziecku podobnej krzywdy, jaką my doznaliśmy, albo dlatego, że w sumie już wychowaliśmy dzieci, czyli nasze rodzeństwo.Pokaż całość

Witam was Mirki & Mirabelki w sobotni wieczór,
dziś będziemy kontynuować temat z poprzedniego tygodnia, a mianowicie DDA i praca zawodowa. Mam nadzieję, że poprzedni wpis pomógł wam zauważyć pewne wzory postępowania i być może dał do myślenia. Dziś chciałabym skupić się na tym, co zrobić, by rozwiązać pojawiające się problemy w kontekście pracy, i tu znowu wesprę się książką Janet Woititz „The Self-Sabotage Syndrome. Adult children in the Workplace”.
Być może tak jak ja, zauważyłeś (znowu dla uproszczenia używam tylko formy męskiej), że jesteś otoczony w pracy ludźmi, którzy mają mniejszy potencjał intelektualny, a jednak rozwijają się i pną po szczeblach kariery znacznie sprawniej, niż ty. Nie jest to krytyka tych osób, ja im raczej zazdroszczę tej umiejętności, zadając sobie pytanie, co jest ze mną nie tak, że mimo większej wiedzy, pomysłowości, empatii itd., nie jestem w stanie dorównać im. Jednocześnie od dawna już czułam, że sama stoję sobie na drodze i ma to związek z DDA, ale nie do końca łączyłam fakty. Po lekturze ostatniego wpisu, być może już lepiej wiesz, jakie mechanizmy sprawiają, że potykasz się o własne nogi.
Co z tym zrobić?
Najlepiej zacząć od zastanowienia się, czy masz do czynienia z kryzysem w pracy czy z osobistym kryzysem, który znajduje odzwierciedlenie w pracy. Już wyjaśniam.
A) Kryzys wPokaż całość

Ahoj,
Dzisiejszy, dziewiąty już, odcinek serii poświęcony jest tematowi DDA i pracy zawodowej.
Przyznam, że to obszar, z którym w moim odczuciu, nie od końca daję sobie radę, czego absolutnie nie można potwierdzić patrząc obiektywnie na moje osiągnięcia zawodowe. A jednak, czuję, że te osiągnięcia są realizowane olbrzymim nakładem energetycznym z mojej strony, oraz towarzyszy im wieczne poczucie nieadekwatności. Ale po kolei, tym bardziej, że temat jest szeroki i zajmie przynajmniej dwa posty.

Wielką pomocą w uporządkowaniu moich myśli oraz źródłem niejednego olśnienia była dla mnie książka Janet Woititz, “The self /sabotage syndrome. Adult children in the workplace”. Janet Woititz jest autorką wielu książek o DDA, które polecam. Akurat ta książka nie została jeszcze przetłumaczona na język polski (przynajmniej ja jej nie znalazłam w polskiej wersji).
Dzisiejszy wpis jest streszczeniem pierwszych dwóch rozdziałów, a zdecydowałam się na to, bo bardzo dużo sama z nich wyniosłam, a także dlatego, że jest to świetna podstawa do dalszego zgłębienia tematu DDA w kontekście pracy zawodowej. Dla ułatwienia sobie pracy, ograniczam się do użycia formy męskiej, nie jest to seksizm, a oszczędność językowa. Zrozumcie i wybaczcie.Pokaż całość

Ahoj Mirki & Mirabelki,

Jeśli macie ochotę na dalsze rozważania o DDA, to zapraszam do lektury. Dziś będzie o związkach, nie tych chemicznych, lecz partnerskich. Link do poprzedniego wpisu tutaj

Jakim partnerem/partnerką jest DDA? Oczywiście nie ma na to pytanie jednej, prostej odpowiedzi. Każdy z nas jest inny, pewne schematy postępowania mogą się w różnym nasileniu powtarzać. Być może odnajdziesz siebie (jeśli jesteś DDA) lub swoją partnerkę/partnera (jeśli jesteś w związku z DDA), w jednej z następujących postaci (imiona fikcyjne, a historie mogą trącić schematem, ale wybrałam przykłady z życia wzięte):

EwaPokaż całość

Drogie Mirki i Mirabelki,
witam was w Nowym Roku. Oby był on dla was łaskawy i pełen pozytywnych doświadczeń.
Dziś, dla odmiany oddaję głos jednemu z was - Mirkowi, który zgodził się odpowiedzieć na kilka moich pytań i opowiedzieć o sobie. Miłej lektury ( ͡° ͜ʖ ͡°) Dla przypomnienia poprzedni wpis znajdziecie tu

1. Jakie jest twoje najmilsze lub najbardziej zapamiętane wspomnienie z dzieciństwa?
- Mam kilka takich wspomnień, pierwsze to moja “ucieczka z domu” jak miałem 4 lata - byłem na gigancie 2 km po czym strachłemPokaż całość

Świąteczne hej,

ogłaszam na ten tydzień przerwę od serii #podgorke. Uznałam, że to nie czas na myślenie i pisanie o DDA.
Kolejny post pojawi się w Nowy Rok, a tymczasem życzę wam, abyście pozostały czas świąteczny spędzili tak jak lubicie. Być może, tak jak ja, wynieśliście z domu niefajne wspomnienia o świętach, spędzanych w nerwowej atmosferze. Być może, jako dorośli już zadbaliście by odczarować święta i wprowadzić nowe, swojePokaż całość

Ahoj,
W ostatnim wpisie była mowa o rolach, w jakie mogą wchodzić dzieci wzrastające w rodzinie z uzależnieniem alkoholowym. Dziś chcę wam przedstawić lub przypomnieć, jeśli już się z tym zetknęliście, listę 14 cech DDA. Jej oryginalna nazwa to „laundry list“ a autorem jest Tony A. (nigdzie nie znalazłam jego pełnego nazwiska), uważany za autora organizacji ACA ( Adult Children of Alcohlics). Lista powstała w 1978 a w 1991 ukazała si książka jego autorstwa o tym samym tytule. Legenda głosi, że gdy Tony przeczytał listę podczas spotkania DDA w 1978, jeden z uczestników wykrzyknął: „It´s my laundry list!“, wyrażając tym samym potwierdzenie podobieństwa odczuć.

Oto lista (według tłumaczenia, z drobnymi zmianami, za https://www.dda.pl/lista-cech-dda/):

1. Staliśmy się wyizolowani i pełni lęku wobec ludzi i tych, których uznajemy za autorytety.Pokaż całość

Hej Mirki i Mirabelki,
Dziś piąty odcinek serii, czyli prawie półmetek.
Bardzo szybko dojryewam do tego, że w przyszłości chciałabym zaciągnąć rady specjalistów i w kolejnych wpisach oddać głos ich eksperckiej wiedzy. Dajcie znać co o tym myślicie i czy mój pomysł ma sens. Może macie życzenia na czym mogłabym skupić się w następnych wpisach.

Dziś będzie o rolach, które przybierają dzieci w rodzinach z problemem alkoholowym. A ponieważ jest to temat dość obszerny, wpis za tydzień będzie jego kontynuacją. Dziś zatem skupię się na opisie poszczególnych ról.
Być może już spotkaliście się z opisem ról dzieci y rodzin z problemem alkoholowym. Pisała o nich m. in Wanda Sztander w Dzieci w rodzinie z problemem alkoholowym, a po raz pierwszy wyróżniła je SharonPokaż całość

Hej ho,
Dziś czwarty odcinek serii, a więc kilka słów o współuzależnionych partnerach. A w zasadzie partnerkach. Przypadek mojej rodziny okazuje się standardowym, to pokazała też ankieta z zeszłego tygodnia - większość z nas tu obecnych DDA wyrosło w rodzinie z uzależnionym od alkoholu ojcem i współuzależnioną matką.

Mówi się, (nie jestem w stanie przytoczyć badań, bo nie znalazłam ich, jedynie potwierdzenie tego stwierdzenia) że 9 na 10 żon alkoholików pozostaje u boku uzależnionych od alkoholu mężów, podczas gdy 9 na 10 mężów alkoholiczek zostawia uzależnione żony. Czy to bezduszne ze strony mężczyzn? Raczej rozsądne, bo prawdopodobnie rozumieją, że nie uratują swojej partnerki, jeśli ona sama tego nie będzie chciała i nie podejmie odpowiednich kroków.
Nadmienię, że nie każda partnerka pozostająca u boku pijącego męża musi być współuzależniona.Pokaż całość

Hej Mirki & Mirabelki,

Piąteczek, piątunio a ja wjeżdżam z trzecim odcinkiem serii. Pierwszy tu a drugi tu.
Cieszę się z waszego udziału w ankietach, a informacje z nich posłużą mi do tworzenia kolejnych wpisów (np. post dedykowany wyzwaniom z samoakceptacją).

Dziś będzie o tym, kim jest osoba uzależniona od alkoholu, w mojej rodzinie był to mój ojciec. Alkoholizm kobiet różni się w niektórych względach od alkoholizmu mężczyzn, polecam tu artykuł . Co jednak łączy alkoholika i alkoholiczkę to samotność i nieumiejętność radzenia sobie z emocjami. Dużo można pisać o alkoholizmie (notabene dopiero od lat 60. jest on wpisany na listę chorób), w wielkim uproszczeniu sprowadza się on do tych dwóch elementów: samotności i braku umiejętności zdrowego regulowaniaPokaż całość

Hej Mirki & MIrabelki,

Dziś będzie o tym kim jest DDA, czyli o mnie, zgodnie z zapowiedzią w pierwszej części tej serii.
Przyznam, że ten wpis jest o wiele trudniejszy, niż pierwszy. Dlaczego? Bo uważam, że przyjęliście pierwszy post bardzo ciepło i nie chcę zawieść waszych oczekiwań, a może dlatego, że będzie o mnie. Ot typowe rozterki – zanim cokolwiek się stanie, już analizuję co będzie i czuję się skrępowana postawieniem siebie w centrum, a jeszcze bardziej niespełnieniem oczekiwań. A przecież nawet jeszcze nie zaczęłam pisać, czyż nie jest to przewrotne myślenie?
Ale teraz do sedna. Urodziłam się jako najstarsze dziecko. Pamiętam z pierwszych lat dzieciństwa szczęśliwe chwile, gdy ojciec uczył mnie jazdy na rowerze, nosił na barana czy zbierał ze mną kwiatki. Mniej więcej od mojego piątego roku życia było coraz gorzej. Jako dziecko nie kojarzyłam tych faktów, ale cezurą od, której zaczęło się dziać coraz gorzej były narodziny mojego brata i depresja mojej matki, spowodowana śmiercią mojej babci (z mamy strony). O tym będzie więcej w następnych postach.

MoiPokaż całość

Mirki & Mirabelki,

Od czasu do czasu pojawiają się tu wpisy o DDA. Czasami jakaś anonimowa historia, czasem nie anonimowe przemyślenia. Sama jestem DDA i ten temat od dawna mnie fascynuje i zajmuje, dlatego, mam nadzieję z korzyścią dla niektórych z was, postanowiłam dziś rozpocząć serię poświęconą DDA. Może zainspiruje ona kogoś z was do refleksji, podzielenia się doświadczeniem, porozmawiania z drugą połówką (hehe, w sensie tę partnerska połowa, a nie jako drugie pół litra alko) i zrozumienia jej/jego.
Najbardziej ciekawi mnie jak DDA dają sobie radę w pracy. Jest to temat bardzo mało zbadany. Sądząc po tym jak ja sama walę co chwile głową w jakiś niewidoczny mur, temat ten pewnie dotyczy także innych DDA.
Dojdziemy do tego powoli. Najpierw chciałabym przedstawić wam kilka ogólnych aspektów, bazując na mojej osobistej historii. Jak to sobie wyobrażam? Mój eksperyment pisarski chciałabym zamknąć w 12 wpisach, 1 wpis/tydzień. Czasem będzie bardziej, czasem mniej naukowo. Przy każdym temacie uwzględnię znane mi badania lub odniesienia do wartych przeczytania książek. Oto lista wybranych przeze mnie tematów:

1.Pokaż całość

I co Wy na to? #gif #heheszki #podgorke ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)

Mirki wyszedłem na rower, bo nie chce mi się biegać. To ustrojstwo mnie zabija, mięśnie wiotczeją, wszystko boli, łokieć boli, bo po złamaniu. Idę dziś też. Można na tym schudnąć w miesiąc?

Pokaż spoiler

#rower #podgorke

Mireczki kochane.
Powiedzcie, czy naprawdę jest coś w robieniu plakatów schematowych w .ptt czy może ja po prostu zielona w tym temacie jestem?
Bo jakoś trudno zrobić wymagane przez profesorostwo formatowanie w tym gunwie. (╥﹏╥)

Pokaż spoiler

#pochuj #podgorke