Moi rodzice nigdy nie byli na dłuższym wyjeździe zagranicznym. Mama zawsze powtarzała, że chciała zobaczyć Rzym, Tate myślał o Meksyku (to chyba przez westerny i filmy z Banderasem ( ͡° ͜ʖ ͡°)), jednak żadne z nich nigdy nie podjęło próby by wyjechać nawet na te 3 dni. Rozumiem ich, to pokolenie czasów PRL, gdzie liczyło się każdy grosz i takie wyjazdy uważało za fanaberię.
Jednak
1. w swojej depresyjnej kawalerce 27m2 bez balkonu, prywatności i kontaktu z naturą, z której prawie nie wychodzę, bo nie lubię jak wszędzie są ludzie i ogólnie nienawidzę mieszkania w mieście, nie interesują mnie żadne imprezy, kluby, koncerty, kręgle etc, chciałabym jedynie wyjść prosto z domu na własny ogórek, mieć hodowlę kur i grządki z warzywami
2. w dużym domu rodzinnym poza miastem z dużym ogrodem ale za to z toksyczną matką, która na każdym kroku daje mi do zrozumienia że mnie tu nie chce, nie daje mi żyć, robi szantaże emocjonalne typu dzwoni do mnie i się nie odzywa, a potem mi zarzuca że "udaję że nie słyszę", w niedzielę o 7 rano porafi z dupy robić porządek w szafce i robić zarzutki mnie i ojcu, że ona musi #!$%@?ć, obraża się o uj wie co i mówi że "żąda przeprosin" a jak się jej powie przepraszam to mówi, żebym sobie te przeprosiny w dupę wsadziła i idzie beczeć do łazienki (w stosunku do ojca się tak samo zachowuje)
3.
gdzie lepiej mieszkać