Kazali mi się rozebrać do naga. Mój mundur zapakowali do torby, na której widniało moje nazwisko. Kazali mi przebiec wzdłuż korytarza do okna z opuszczoną głową – opowiada mężczyzna. – Po mojej lewej i prawej stronie stali umundurowani żołnierze. Było ich około piętnastu. Bili mnie w różne części ciała rękami, nogami, nawet wtedy, gdy upadałem i zaczynałem się czołgać po ziemi. Na koniec – dodaje – zmusili mnie, żebym się schylił, i zostałem uderzony w plecy drewnianym kijem. Wydali mi strój więzienny, który na mnie nie pasował. Kiedy prowadzili mnie do celi, wciąż byłem bity – kończy Dmytro.

Kiedy siedzieliśmy w celi, słyszeliśmy, co strażnicy robią z innymi więźniami. Zdawaliśmy sobie sprawę, że prędzej czy później przyjdzie kolej na nas – opowiada były jeniec. – Właściwie nic innego się nie działo poza przesłuchaniami i biciem. Przesłuchanie, bicie, przesłuchanie, bicie. Kiedyś przez około tygodnia prawie nie mogłem oddychać, tak bardzo bolały mnie żebra, że mogłem brać tylko krótkie, nieregularne oddechy… Nie mogłem nawet poprosić o konsultację medyczną. Chłopaki opowiadały mi, co robią z tymi, którzy się skarżą – dodaje.