MętnaKochanka: Uważasz, że twoja matka nie ma lepszych zajec niż podsuwanie ci obiadu pod nos? XD pasożyt, matka niech #!$%@? całe życie wokół ciebie. No nie mogę.

Zaakceptował: Eugeniusz_Zua}

@Ortofenylofenolan_sodu: hyyymmm... nie? xD

xyz: Jaki ty, #!$%@?, jesteś grubiański, jesteś #!$%@? ignorantem, a kazałeś jej iść pobiegać, żeby mniej smutno było? Pierwsza podstawowa rzecz i zapisz to sobie - depresja to choroba, a leczenie depresji wymaga czasu, więc tak, może chodzić jeszcze nawet i trzy lata, a wcale nie będzie jakichś super zmian. W takiej sytuacji jak opisałeś trzeba zmienić terapeutę i psychiatrę, jak najszybciej, bo dziewczyna popada w coraz większy marazm i za niedługo zniknie. Tego nie wyleczy ani praca, ani niebieski, ani gówniaki, z tym ostatnim to w ogóle w łeb się #!$%@? najlepiej. Zaproponuj jej REALNE wsparcie, nie coś typu „idź pobiegaj, wstań, zrób coś”, tylko okaż jej, że ona się liczy dla ciebie, jest ważna, może nie wiesz co ona przechodzi, ale z całego serca jesteś dla niej. Ona tego potrzebuje, żeby wyzdrowieć. Możecie spróbować terapii grupowej dla niej, może jak pozna więcej osób z takim samym problemem jak ona będzie łatwiej jej z tego wyjść i może poczuje się mniej samotna, dostanie więcej wsparcia. Póki co, ty dla niej nie jesteś wsparciem, tylko gwoździem do trumny z takim podejściem.
Druga sprawa jest taka, że w jej stanie nie jest możliwe ani skończenie studiów, ani praca. Żeby mogła pracować to najpierw musi być zdrowa. Jeżeli widzisz, że finansowo jest krucho, to spróbuj wystąpić o rentę dla niej.
I trzecia rzecz - nie ignoruj myśli samobójczych. To, że myśli, ale nie zrobiła tego, to wcale nie znaczy, że ona na 100% nie zrobi sobie krzywdy. Może być tak, że któregoś dnia znajdziesz ją martwą.
Wiem, to trudne jest mieć bliskich chorych na to gówno, sama przez to przechodziłam, ale żeby jej pomóc najpierw musisz zmienić swoje podejście, bo traktowanie jej choroby jak wymysłu nikomu nie pomoże. Dużo zdrowia dla niej i wytrwałości dla ciebie.

Zaakceptował:Pokaż całość