Poranny pociąg z Brześcia do Terespola ciągnie cztery płackartne wagony. W dwóch przednich jadą Białorusini. W dwóch z tyłu – uchodźcy. Tłoczą się na piętrowych kuszetach całymi rodzinami. Milczą, nawet dzieci nie płaczą.

Jeśli istniałyby zaburzenia psychiczne, które można by rozpoznawać u całych narodów, Polska dostałaby diagnozę: narcystyczne zaburzenie osobowości, przedłużona reakcja żałoby i uzależnienie od alkoholu – mówi autorka „Historii polskiego szaleństwa”.

Prawdziwej skruchy nie sposób odkryć. Trzeba by było z takim człowiekiem spędzić ogrom czasu, żeby mieć pewność, że żałuje tego, co zrobił. Ten morderca z jakiegoś powodu wytatuował sobie datę porwania pierwszego małżeństwa. Oni nie zabili bez powodu, wyłącznie z nudy. Chcieli zabawy w Boga.

"Ludziom wydaje się, że gdy pociąg uderza w człowieka, pęd i potęga maszyny zapewniają samobójcy odejście w ciszy. Błąd. To zawsze huk, jakiego nie jesteś sobie w stanie wyobrazić".

To, co bierzemy za czystą literaturę faktu, nie zawsze nią jest. Dobrym przykładem są najpopularniejsze książki Ryszarda Kapuścińskiego.