Jakie [...] składniki myśli Marksa spełniają warunek aktualności i ważności? Są to przede wszystkim dwa twierdzenia dotyczące historii ludzkości. Zgodnie z pierwszym historia nie jest chaotycznym ciągiem zdarzeń zależnym głównie od decyzji „wielkich ludzi”: wodzów, królów, genseków itd., lecz ma pewną logikę uwarunkowaną, mówiąc w dużym uproszczeniu, przez rozwój techniki i konflikty interesów. Zgodnie z drugim twierdzeniem nie istnieje żaden uniwersalny, „naturalny”, „normalny” ład społeczny (ustrój, system…). Ustroje się zmieniają, bo zmieniają się konfiguracje interesów, które i dzielą, i łączą ludzi, a interesy się zmieniają, bo zmieniają się materialne środki oddziaływania na przyrodę i społeczeństwo, a także nasza wiedza i umiejętności. Z obu tych tez łącznie wynika kolejna: nie można w sposób arbitralny zaprojektować, a następnie zbudować nowego ustroju społecznego. Nie oznacza to, że historia dzieje się ponad nami, że jesteśmy marionetkami manipulowanymi przez tajemnicze siły historii.

Jak powiada Marks, „ludzie sami tworzą swoją historię”. Trzeba wszakże przyznać, że wyjaśnienie, jak to możliwe, by historia – choć tworzona przez ludzi – miała swoją logikę, nie jest rzeczą łatwą. By przynajmniej zasugerować kierunek poszukiwań tego wyjaśnienia, można się odwołać do analogii między procesami społecznymi a procesami biologicznymi. Organizm każdego z nas podlega różnorodnym prawidłowościom dotyczącym dojrzewania, starzenia się, przebiegu rozmaitych chorób itd. Ale nie ulega wątpliwości, że potrafimy wpływać na wiele tych procesów poprzez dietę, lekarstwa, tryb życia itd. Właśnie wiedza biologiczna pozwala nam skuteczniej oddziaływać na procesy zachodzące w naszych organizmach. Dodajmy: o ile z wiedzy tej zechcemy skorzystać.

Jest też powód bardziej przyziemny: partia, chcąc zdobyć władzę, utrzymać ją czy choćby być silną opozycją, powinna dysponować wiedzą o swoim elektoracie – jego strukturach, interesach itd. Również – co w dłuższej perspektywie nie mniej ważne, choć trudniejsze do rozpoznania – o dynamice zmian w jego składzie, postawach itd. Fundamentem zaś musi być wiedza dotycząca klasowej struktury społeczeństwa.

Żywa jest [...] tradycja intelektualna, którą zapoczątkował Karol Marks. Tradycja, z której powinniśmy czerpać, jeśli chcemy rozumieć świat, w którym żyjemy, w którym ludzie wciąż są zabijani lub umierają z głodu. Rozumieć – by go radykalnie zmienić.

Czyżby to było nieszczęściem, że wspaniałą Kalifornię odebrano leniwym Meksykańczykom, którzy nie wiedzieli w ogóle co z nią począć, że energiczni Jankesi (…) dopiero w gruncie rzeczy utorują cywilizacji drogę do Oceanu Spokojnego”.

Stawką tej kampanii jest Polska – przyszłość Polski i przyszłość Polaków. Polska dla wszystkich czy Polska dla niektórych?

Już widzę naszych przeciwników, ich - jak mawiał Marks “literackich przedstawicieli" - którzy mawiają, że to obiecanki, obiecanki-cacanki. Zawsze byliśmy wiarygodni.

Kiedy daję biednym chleb, nazywają mnie świętym.

Kiedy pytam, dlaczego biedni nie mają chleba, nazywają mnie komunistą.

Rewolucyjni konserwatyści mają własny pomysł na uwspółcześnienie tradycyjnego konserwatyzmu do warunków XX stulecia. Są ideowymi spadkobiercami tradycjonalistów, ultrarojalistów i reakcjonistów z XIX stulecia. O ile ideowo mieścili się w tradycji kontrrewolucyjnej, to mentalnie byli rewolucjonistami i buntownikami wobec nowego liberalnego porządku. To znacząco różniło ich od tradycyjnych konserwatystów, którzy szanowali porządek jakimkolwiek by on nie był i jak bardzo by odbiegał od ich marzeń i wyobrażeń, a co symbolizuje zawołanie ultrarojalistów: Niech żyje król, mimo wszystko! (Vive le roi, quand même!).

Rewolucyjni konserwatyści, podobnie jak ich kontrrewolucyjni poprzednicy z XIX wieku, piorunowali liberalizm we wszystkich formach – polityczny, religijny, ekonomiczny, kulturowy – widząc w indywidualizmie źródło zagłady wszelkich tradycyjnych form życia społecznego. Protestowali przeciwko absolutyzowaniu pojęcia jednostki i jej praw, czyli przeciw społeczeństwu zatomizowanemu, które traci sprecyzowaną formę polityczną i społeczną, stając się przygodną zbieraniną indywidualnych bytów, których nie łączą ani cnoty, ani wartości, ani wspólne idee, a co najwyżej – znowu przygodnie – wspólne interesy ekonomiczne. Jak zauważa słusznie niemiecki badacz Kurt Lenk, „liberalny mieszczanin stanowi symbol wroga dla rewolucji konserwatywnej” . Dlatego to nie socjalista, lecz liberał stał się wrogiem numer jeden, ponieważ to on – jak pisze współczesny badacz Stefan Breuer – przekształcił Niemcy w „cień państwa” (der Scheinstaat) , czy – jak chce Spengler – w „potermidoriański dyrektoriat”, który czeka na swojego Napoleona, który go obali jednym cięciem . Słynna maksyma ruchu nie przez przypadek głosi: „bohaterowie przeciwko handlarzom“ (Helden gegen Händler) . Jak ujmuje to w słynnej frazie Ernst Jünger, wrogiem wielkich Niemiec są „kramarze i fabrykanci marcepanu” .

Zaprzeczeniem światopoglądu mieszczańskiego jest duch pruski charakteryzujący się podporządkowaniem autorytetowi, dyscypliną i hierarchicznym model porządku, gdzie nie ma miejsca na indywidualizm. Duch ten jest zmilitaryzowany i uporządkowany, stanowiąc rodzaj niemieckiego socjalizmu, gdzie nie ma miejsca na interes egoistyczny jednostki, frakcji lub grupy społecznej.