Czy słusznie liberałowie identyfikują Pana jako socjalistę?

To samo pytanie zadali kiedyś legendarnemu premierowi Szwecji, Olofowi Palmemu. On odpowiedział mniej więcej tak: “Oczywiście, że jestem socjalistą! Tak, jak moi poprzednicy, którzy wprowadzili prawo głosu dla wszystkich, zwalczyli bezrobocie i zbudowali państwo opiekuńcze. Świat się zmienia, zmieniają się narzędzia, ale nam, demokratycznym socjalistom, zawsze chodzi o to samo: o społeczeństwo, w którym dbamy o siebie nawzajem”. W pełni się pod słowami Palmego podpisuję.

To jest faktycznie dość kuriozalne, gdy pan Lis albo pan Sakiewicz używają słowa “socjalista” jako obelgi. W Skandynawii socjaliści rządzą od lat. Lewicowe rządy zbudowały zamożne, konkurencyjne gospodarki - nie pomimo swojego programu, tylko dzięki niemu. Bo spójne, solidarne społeczeństwo jest korzystne dla gospodarki. Podobnie jak sprawiedliwe podatki - dzięki nim są pieniądze na usługi publiczne. A że w Polsce przez lata nie było silnej, prospołecznej lewicy, to usługi publiczne leżą i kwiczą.

Inna sprawa, że używanie w naszym kraju słowa “socjalista” jako wyzwiska to jest historyczne nieuctwo. To socjalistom z PPSu Polska zawdzięcza odzyskanie niepodległości. Prawica, przypominam, wdzięczyła się wtedy do carskiego zaborcy. To socjalista Daszyński wprowadził ośmiogodzinny dzień pracy i ubezpieczenia społeczne. A w czasach nieco bliższych dwóch socjalistów, Jacek Kuroń i Karol Modzelewski, dało początek opozycji demokratycznej. Bez nich by nie było wolnej Polski. Prawicę bardzo irytuje, że o tym przypominamy. Ale czasy, kiedy lewica przepraszała za to, że żyje, już się skończyły.

Od wybuchu wojny w Ukrainie lewica plącze się w wypowiedziach, nie potrafiąc wypracować sensownego stanowiska.

Prezydent rzekomo socjalistycznej Wenezueli Nicolás Maduro popiera Władimira Putina. Są sprzymierzeńcami od 2018 roku.

W Stanach Zjednoczonych niektórzy radykałowie potępili znanych socjalistycznych polityków i polityczki, takich jak Alexandria Ocasio-Cortez czy Bernie Sanders, za poparcie dla „imperialistycznych” działań USA. Kanadyjska sekcja Międzynarodowej Tendencji Markstowskiej, Fightback, nie popiera ani Ukrainy, ani Rosji, twierdząc, że „wojna jest reakcyjna po obu stronach”.

Najważniejsze czasopismo radykalnej lewicy w Stanach Zjednoczonych, „Jacobin”, chce zjeść ciastko i mieć ciastko, dając wyraz moralnemu potępieniu rosyjskiej napaści (co skutkuje lewicowym odpowiednikiem „jesteśmy z wami myślami i modlitwą”), a jednocześnie sprzeciwiając się pomocy materialnej Ukrainie.

Wybitny językoznawca i działacz antywojenny Noam Chomsky jak zawsze skupia się na szkodach wyrządzanych przez amerykański imperializm, a pomija prawie każdą inną perspektywę.

Tymczasem ukraińscy intelektualiści i intelektualistki, socjaliści i socjalistki, a nawet anarchiści i anarchistki ganią północnoamerykańską lewicę za jej brak jednogłośnej solidarności z Ukraińcami i Ukrainkami.

Problem z częścią lewicy na Zachodzie jest też taki, że nie słyszymy żadnej odpowiedzi, nawet od partii europejskich, na pytanie: „a co oferujecie naszemu regionowi jako lewica, jaką alternatywę dla NATO?”. Bo NATO to dla Polski w sumie konieczność, więc chętnie usłyszymy ich wizję, dowiemy się, czym można NATO zastąpić i jaką mieć gwarancję bezpieczeństwa wobec imperializmu rosyjskiego. Ale nie słyszymy nic.

Przykładowo France Insoumise, partia Melenchona, która wygodnie siedząc na francuskich

Mieszkanie to prawo, a nie towar. Każdy obywatel powinien mieć prawo do dachu nad głową, tak jak ma prawo do opieki zdrowotnej i edukacji. Tak brzmiało motto Socjaldemokratycznej Partii Austrii, która po przejęciu władzy w Wiedniu w 1919 r. obiecała mieszkańcom miasta tanie mieszkania. I słowa dotrzymała.

Średnie czynsze w Wiedniu (8,65 euro za m2) są niższe niż w Paryżu (28,6 euro za m2), Londynie (26,07 euro za m2) czy Amsterdamie (19,2