S.....n
S.....n
  • 45
Mam 26 lat, a czuje się mentalnie jak 15 latek, chłopiec, a nie mężczyzna. Brak ojca i nadopiekuńcza matka odcisnęło na mnie olbrzymie piętno. Mam wrażenie że omineły mnie kluczowe wydarzenia na etapie dojrzewania i dorastania i przez to jakbym nie mógł przeskoczyć dalej. Zatrzymałem się w rozwoju, a czasami się czuje jakbym się cofał. TRAGEDIA. #przegryw #depresja #samotnosc #rodzice #zalesie
  • 23
  • Odpowiedz

  • Otrzymuj powiadomienia
    o nowych komentarzach
Internus
Internus
  • 3
@Sadomason: Zwiąż się z wojskiem. Wbrew pozorom to idealne miejsce dla takich jak ty. Przy okazji nadrobisz zaległości i dostaniesz jasny kierunek wraz z wytyczoną drogą, którą wystarczy bezrefleksyjnie przejść. Ewentualnie przebiec.
  • Odpowiedz
S.....y
S.....y
  • 11
Huop był na #spierdotrip, miałem zdjęcia porobić jakieś, ale szedłem w deszczu ehh może następnym razem
Ogólnie to wędrowałem przez taką część osiedla, gdzie jest mnóstwo nowobogackich, no wiecie, duże chacjendy, rozległe podwórka, drogie samochody, lokalizacja oczywiście na obrzeżach miasta na łonie natury i zawsze jak na to wszystko patrzę, to nie ogarnia mnie nawet zazdrość, ale chce mi się k---a po prostu płakać, a zwłaszcza jak widzę gdzieś
  • 5
  • Odpowiedz

  • Otrzymuj powiadomienia
    o nowych komentarzach
Internus
Internus
  • 0
@Szumrzeczny: Teoretyzuję. Kłótnie i pochodne zachowania wynikają z nieustalonego miejsca w rodzinnym stadzie. Prawidłowa relacja nie polega na równości, ponieważ wtedy nie znajdzie się nikt gotowy ustąpić, a przez to konflikt zacznie się zaostrzać aż do przybrania patologicznego wymiaru. 
W parze jedno powinno wypracować swoją pozycję tak, aby drugie w czasie zgrzytu szybko uległo. 
W rodzinie bez ustalonej hierarchii każdy jest wrogiem próbującym ugrać więcej dla siebie i wygryźć innego.
  • Odpowiedz
Internus
Internus
  • 0
@Blackhorn: Co ma ci pomóc? Wszystko, czego potrzebujesz, jest już zapisane w ciele. Wola nie należy do ciebie, ale do wiecznego życia. Kieruj się nią, a zostaniesz nagrodzony. Przeciwstaw się lub bądź niezdolny do jej zrealizowania a zostaniesz ukarany. To takie proste. 
Plemnik, który nie atakuje celu, nieruchomieje i zdycha.
  • Odpowiedz
Internus
Internus
  • 0
@Blackhorn: To dobrze, bo mowa nie jest potrzebna. Umysł i jego twory potrafią jedynie zwodzić. Zamiast myśli, działanie. Ciało jest drogowskazem, podążając, znajdziesz to, czego szukasz. To, czego zawsze szukałeś i znajdywałeś pod tą czy inną postacią.
  • Odpowiedz
piechock12
piechock12
  • 1
Czy da się być #!$%@? życiowo i nie mieć zaburzeń? Czy zaburzenia zawsze się pojawią jak naprawdę poważnie nie idzie w życiu? Może to jest stan naturalny i nie ma co z tym walczyć? Czy może to że myślimy, że zepsuliśmy sobie życie to objaw zaburzeń? życie#nerwicalekowa #depresja #nerwica
  • 16
  • Odpowiedz

  • Otrzymuj powiadomienia
    o nowych komentarzach
Internus
Internus
  • 0
@piechock12: To zupełnie naturalne. Zjawiska obserwowane u każdego gatunku, który wytworzył hierarchię. Ci na dole są sterroryzowani a przez to ulegli i słabi. 
Ciało reaguje w ten sposób ze względu na obserwacje siebie na tle innych.
Swoiste przypomnienie do walki. Bez walki czeka rezygnacja i życie pariasa. 
Nawet jeśli ktoś nie zdaje sobie sprawy ze swojego miejsca w stadzie, to nie musi się martwić, ponieważ podświadomość już to wie i
  • Odpowiedz
Internus
Internus
  • 0
@piechock12: Ludzi dzielimy na lepszych i gorszych ze względu na wygląd, posiadanie i moralność. Ci, którzy posiadają, niekoniecznie wyróżniają się odpowiednim wyglądem. 
Wartość ciała ulatuje wraz z procesem starzenia się, a więc przewaga w wyglądzie nie jest stała.
Życie premiuje młodych silnych i pięknych. Karze starych, słabych i brzydkich.
To, w jakim okresie życia jednostka uzna siebie za gorszą, jest indywidualną kwestią każdego z nas.
  • Odpowiedz
Internus
Internus
  • 0
@piechock12: To tylko punkt wyjścia. Jest jeszcze droga do przebycia i ciągłe interakcje, na których możemy zyskać lub stracić.
Odtrącony, bity pies będzie znerwicowany i trzęsący się na widok człowieka.
Jeśli damy tego psa do opiekuńczej rodziny to po pewnym czasie przestanie się bać. 
Premie urody, siły i posiadania tylko zwiększają szanse, że nie znajdziemy się w sytuacji odtrąconego psa.
  • Odpowiedz
Internus
Internus
  • 0
@piechock12: Tak, jednak trzeba pamiętać, że z jakiegoś sobie tylko znanego powodu dana jednostka została doprowadzona do obecnego stanu. 
Raz skrzywdzony pies nigdy nie odzyska całkowicie zaufania.
Tak samo brzydki, słaby lub biedny zawsze będzie pogardzany, nawet jeśli nie wprost to podświadomość będzie w stanie to wyczuć.
  • Odpowiedz
Internus
Internus
  • 0
@piechock12: Tak, istnieją filozofie (np. moja własna), które uniemożliwiają wystąpienie jakichkolwiek zaburzeń, jednakże ze względu na zbytni realizm i dehumanizacje nie nadają się dla ogółu. 
Należy dodać, że żyjemy w niemal szklarni, co na dłuższą metę jest nie do utrzymania. Bardzo łatwo sprowadzić człowieka do poziomu zbitego psa. Słynne obozy dla ujgurów w chinach.
Wyobrażenie często przeplata się z realiami, ale na ogół większość zaburzonych może być całkiem prosto przywrócona
  • Odpowiedz
P.....o
P.....o
  • 3
#feels #feelsy #depresja #s----------e #przegryw #zalesie znacie swoich biologicznych ojców? Jak są z wami to jacy są? Jeśli odeszli to z jakiego powodu? Ja się zastanawiam jaki był mój całe życie a już go nie poznam bo nie żyje od 5 lat. Nawet nie wiem jak wyglądał a matka oczywiście #p0lka celowo unika jego tematu.
(╥﹏╥)
  • 17
  • Odpowiedz

  • Otrzymuj powiadomienia
    o nowych komentarzach
Internus
Internus
  • 0
@Pandillero: Zadając pytanie, czy znamy swoich biologicznych ojców, powinieneś zauważyć, że nie jesteśmy w stanach w murzyńskiej dzielnicy. A przynajmniej jeszcze nie.
Czepiam się, ale czytając to, poczułem jakąś dziwność. Coś w stylu dziesięciu ludzi zebranych wokół siebie i nagle jeden zadaje twoje pytanie, gdzie oprócz niego samego każdy w grupie miał pełną rodzinę.
  • Odpowiedz
agnis20
agnis20
  • 1
Wydaje mi się, że życie jest ulotne i wszystko przemija. Wiele osób stara się zapisać swoją obecność na tym świecie, aby pozostawić po sobie coś trwałego. Niektórzy budują wielkie budynki, inni tworzą dzieła sztuki, jeszcze inni zostawiają potomstwo.

Lecz czy to naprawdę ma jakiekolwiek znaczenie w kontekście przemijania? Czas nieubłaganie płynie dalej, niezależnie od naszych wysiłków i osiągnięć. W końcu, nawet największe budynki przestaną istnieć, dzieła sztuki zostaną zapomniane, a potomstwo naszej rodziny
  • 2
  • Odpowiedz

  • Otrzymuj powiadomienia
    o nowych komentarzach
Internus
Internus
  • 2
@agnis20: Życie jest wieczne. To, co uważasz za ulotność i przemijanie, jest zwyczajnym pozbywaniem się zużytych pojemników. Trwałość życia objawia się poprzez przekazywanie i udoskonalanie. 
Czas nie istnieje, jest jedynie umowną jednostką miary. Jeśli już musimy umieścić gdzieś zjawisko "czasu" będzie to biologia, a nie fizyka. 
Nie zostawiasz żadnych wspomnień tak jak i nie zabierasz ich ze sobą. Bo niby gdzie? Wartość istnieje w świecie materialnym, a nie urojonym dla
  • Odpowiedz
Y.....r
Y.....r
  • 7
Najbardziej r---------a mnie w poradnikach rozwoju osobistego i we wszystkich filmach z tej kategorii, motywacyjnych klipach to jak gadają o tym wstawaniu rano.

Mam wrażenie, że panaceum na wszystko jest wstawanie o 6 lub 5 rano i Twoje życie się odmieni. To 90 procent sukcesu. Miliony polskich roboli (w tym ja) wstaje tak codziennie to gdzie są nasze miliardy?

A teraz należy się 999 dolarów!

#rozwojosobisty #couching #
  • 8
  • Odpowiedz

  • Otrzymuj powiadomienia
    o nowych komentarzach
Internus
Internus
  • 3
@Ynfluencer: Zauważ, że poradniki są pisane nie przez naturalnie urodzonych w purpurze, ale przez plebs aspirujący do tej grupy. Biedota, która musi udowodnić innej biedocie, że nie jest biedotą.
Oczywiście nikt poza nizinami i tak na nich nie zwraca uwagi. Samo to, że czytasz tego typu poradniki, wiele mówi o twoim statusie społecznym.
Te wszystkie z pozoru bezsensowne porady mają za cel stworzyć coś na wzór mitu bohatera.
Czyli konkretnego
  • Odpowiedz

Osiągnięcia