[S.....n]

Jest coś wyzwalającego w uczeniu się tylko dla siebie - a przynajmniej uczeniu się rzeczy niepraktycznych - rzeczy, o których czytamy czy których uczymy się głównie po to, że przyjemnie jest coś wiedzieć. Nie mamy nad sobą widma tego, że z części tej wiedzy będziemy musieli zdać test, którego negatywny rezultat zaważy na naszym dalszym losie. Możemy coś zanotować czy podkreślić - ale nie musimy. Możemy konkretnie coś sobie utrwalić - ale nie jest to wymagane. Możemy dowolnie wybrać sobie temat i źródło nauki, a każdą nową informację przyjmować jedynie z ciekawością, a nie ze stresem, jaki towarzyszy nam przy nauce na studia. To uczucie nowej wiedzy jest całkiem wciągające, a tych, co wiedzą, że wiedza jest przyjemnością, nie trzeba o tym przekonywać.

Dla mnie taką dziedziną, której chcę uczyć się tylko i wyłącznie w celach rozrywkowych jest sztuka i jej historia. Ponieważ często chodzę do muzeów, pomyślałam, że dobrze byłoby umieć o obrazach powiedzieć “coś więcej”, niż tylko “no, ładny”. Szukając więc odpowiedniej lektury trafiłam na ponad 600-stronową cegłę E. H. Gombricha “O sztuce”, z którą spędziłam kilkanaście ostatnich poranków przed pracą - i z której przyjemności “nowej wiedzy” wyciągnęłam całkiem sporo.

Książka - co autor sam zaznacza we wstępie - skierowana jest głównie do ciekawej sztuki młodzieży, stąd jej język jest bardzo prosty i przyjemny. Brak tu skomplikowanego, nadętego słownictwa, a jeżeli pojawia się jakaś nowa terminologia, to autor zawsze ją wyjaśnia. W każdym z rozdziałów przeplatają się trzy rzeczy:

1. Historia - od starożytnego Egiptu aż do współczesności, możemy dowiedzieć się o panujących w danym okresie trendach w sztuce, jak również o genezie, przeznaczeniu i losach najbardziej znanych dzieł, które nierzadko kojarzymy czy to z wizyt w muzeach, czy to z reprodukcji w książkach od polskiego,

2. Technika - która w dużej mierze jest odpowiedzią na to, dlaczego ten a nie inny obraz jest taki sławny. To trochę próba rozbicia na czynniki pierwsze tego, co sprawia, że np. reprodukcję Mony Lisy zna niemal cały świat i dlaczego obrazy Rafaela są tak podziwiane, a jego naśladowców - choć często “doskonalszych” w danej technice - już niekoniecznie. Dowiadujemy się, czym jest sfumato i akwaforta, jak perspektywa zmieniła sposób przedstawiania postaci oraz w jaki sposób należy oglądać obrazy impresjonistów, żeby zobaczyć w nich najwięcej,

3. Sytuacja społeczno-polityczna, która - bardziej, niż się spodziewałam - wpływała na to, jakie dzieła były u artystów zamawiane i jak zmieniała się pozycja samego malarza czy rzeźbiarza. Od twórcy sztuki sakralnej, przez nadwornych portrecistów, po artystów zupełnie wolnych, choć często ta wolność była - przynajmniej finansowym - przekleństwem, historia samych twórców jest często bardzo ciekawa, a poruszenie polityczne, jakie powodowały ich dzieła, niespodziewane.

Przeczytałam dla czystej przyjemności - i czystą przyjemność z książki wyciągnęłam. Wciągnęłam się w temat na tyle, że na święta zamówiłam u przyjaciółek album wydany przez moje ulubione muzeum, a wieczorami przy winku oglądam sobie wykłady Muzeum Narodowego, o których pisałam wcześniej. Najprzyjemniejszą częścią całej tej wiedzy jest paradoksalnie świadomość, że mogę o tym wszystkim zapomnieć - i nic się nie stanie. Chociaż mam wrażenie, że właśnie dzięki tej wolności te informacje i pasja będą mogły się utrzymać.

----------------------------------------

---> Piszę o książkach, z których się uczę pod tagiem #nonfiction - zapraszam do obserwowania!

---> Mój blog o uczeniu się: Początkująca (w weekend nowy post, więc zachęcam do zapisania się na powiadomienie ʕ•ᴥ•ʔ)

#ksiazki #ksiazka #czytajzwykopem #sztuka #malarstwo #art #historia #gruparatowaniapoziomu #rozwojosobisty #ciekawostki #zainteresowania #hobby

[uirapuru]

@Snuffkin: no właśnie Tatarkiewicz i czyta mi się go prawie jak zapis gawędy, bardzo fajne.

[S.....r]

@Snuffkin: to teraz bierz to

https://www.rebis.com.pl/pl/book-historia-obrazow-david-hockney-martin-gayford,HCHB07626.html

a jak się spodoba, to jeszcze Strzeminskiego (Teoria Widzenia jest super) oraz Rudolfa Arnheim'a Sztuka i Percepcja Wzrokowa. A na koniec, dla przyjemności Historia Piękna i Historia Brzydoty Umberto Eco.

[SzubiDubiDu]

@Snuffkin: o Gombrowicz, mieliśmy go w liceum
( ͡°( ͡° ͜ʖ( ͡° ͜ʖ ͡°)ʖ ͡°) ͡°)
#pdk

[In_thrust_we_trust]

@Snuffkin: ambitna laska z Ciebie a nie tylko paznokcie i Netflix. Szanuję

[S.....n]

@In_thrust_we_trust: nie wiem, skąd te przekonanie, że typowe laski to tylko paznokcie i Netflix - wszystkie moje koleżanki mają takie zainteresowania, że naprawdę czapki z głów.

[Neto]

@Snuffkin: dobrze się czyta bo jest więcej obrazków niż tekstu ( ͡° ͜ʖ ͡°)

[jaskrawybogdan]

@Snuffkin: właśnie zamówiłem (przez kolegę, bo w necie praktycznie niedostępna)

[lagrande]

@Snuffkin: ale pazurki to byś sobie pomalowała

[S.....n]

@lagrande: Nie mogę, ambitne kobiety brzydzą się plebejskimi rozrywkami typu malowanie paznokci. Nie wiedziałeś?

[In_thrust_we_trust]

@Snuffkin: z 10 moich dobrych znajomych kolezanek dwie maja jakies zajawki nieco ambitniejsze. To chyba tyczy aoe ogolu ludzi, wiekszowc po prostu nie ma zadnych pasji ani zainteresowan

[lagrande]

@Snuffkin: to chociaż je obrtnij na krótko bo te są słabe teraz

[krave]

@Snuffkin: książka z opisu wydaje się być moim list have do przeczytania. Dziękuję!

[JackMaster]

@Snuffkin: no witam

[Asarhaddon]

@Snuffkin w pierwszym zdaniu zawarłaś bardzo głębokie przemyślenie, z którym w zupełności się zgadzam.

[Lukumon]

@Snuffkin: ja ze swojej strony polecam Malarstwo białego człowieka, Waldemara Łysiaka.

[coolwasc]

@Snuffkin: Co sądzisz o książce Antykultura Krzysztofa Karonia? Może miałaś okazję się już zapoznać?

[Zuchwaly_Pstronk]

@Snuffkin: sztuka jest lewacka zajmij się jakimś prawdziwym zajęciem np spawaniem albo naprawą samochodów

[etui64]

Z resztą powodowany twoim wpisem sprzed kilku miesięcy kupiłem sobie "atomowe nawyki".

@Majku_:
Teraz pora na słownik ortograficzny.

[Majku_]

@etui64: bądź tak miła i rozwiń swoją myśl :)