Cebulo,

świetlista karafko,

płatek po płatku

kształtowała się twoja uroda,

nawarstwiały się szkliste łuski

i w ciemnej ziemi ukryty

zaokrąglał się twój brzuch cały z rosy.

Pod ziemią

stał się cud

i gdy z niej wyjrzała

niezgrabna, zielona łodyga

i narodziły się

liście jak szpady w ogrodzie,

ziemia sprężyła się w sobie,

ukazując twoją nagą przejrzystość

I jak w ciele Afrodyty morze

zamierzchłe podwoiło magnolię

stromych