Ten krótki filmik nagrano we wrześniu 1985 roku w dniu rozpoczęcia ostatniego roku szkolnego, który - przypomnijmy - został przerwany przez katastrofę w kwietniu 1986 roku. Film nagrano w centrum miasta Czarnobyl.

W 1987 r. Anatolij Diatłow oraz pięciu innych pracowników elektrowni atomowej w Czarnobylu zostali skazani na kary więzienia za zaniedbania i nieprzestrzeganie zasad bezpieczeństwa. Diatłow kolejne lata spędził, udowadniając, że narracja radzieckich władz na temat tej tragedii była kłamstwem.

Załączone nagranie pochodzi z 29 września 1990 roku a więc zostało stworzone zaledwie cztery lata po ewakuacji mieszkańców. W tym czasie Prypeć wyglądała jeszcze jak miasto.

Nagranie zostało stworzone latem 1986 roku, czyli zanim podjęto akcję dekontaminacji i w czasie, gdy wszyscy wierzyli jeszcze, że ewakuacja jest tymczasowa. Można więc spokojnie powiedzieć, że na tym filmie widzimy ostatnie chwile Prypeci.

Projekt „Schronienie nr 4” (z ros. „№ 4 Укрытие”) był najważniejszym elementem akcji likwidacji katastrofy w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej. Budowa ponad 50-metrowego sarkofagu była wielkim wyzwaniem dla inżynierów i chylącego się ku upadkowi Związku Radzieckiego.

W tym odcinku ponownie powrócimy do Czarnobylskiej strefy wykluczenia w której w raz z Adamem i Sietrą zajmiemy się uruchamianiem elektryczności w Prypeci.

Zapewne natknęliście się na teorię mówiącą o tym, że Ukraińcy chowają w Czarnobylu tajne laboratoria, w których rzekomo tworzyli bombę atomową. Wiadomo, to fake news ale sprawdźmy więc czy możliwe jest stworzenie bomby atomowej w elektrowni jądrowej...

W Czarnobylskiej Strefie Zamkniętej mieszka urodzona w 1926 roku babuszka Maria Uljanowna Czała. Pamięta Wielki Głód, II Wojnę Światową i to, jak Niemcy powiesili jej brata. Pamięta też katastrofę w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej i przymusową ewakuację, która zniszczyła wioskę, w której mieszka.

Prawdopodobnie każdy widział nagrania z Czarnobyla czy Fukushimy, na których dziesiątki żołnierzy z licznikami przeszukują strefę skażenia. Jednak wbrew pozorom nie wystarczy dostać licznik Geigera do ręki, aby stać się dozymetrystą.