@bratkwiatek: Hej, w dwóch postach opisałeś większość moich "problemów", aż nie mogę uwierzyć.. Zacznę od tego, że do dziesiątego roku życia mieszkałem z ojcem, który jest alkoholikiem i znęcał się nad moją matką, mnie nigdy nie bił, miałem u niego najlżej z całej trójki rodzeństwa, nigdy nie widziałem miłości/czułości między moimi rodzicami przez co wydaję mi się, że obecnie mam ogromny problem z kobietami. Jestem silnym perfekcjonistą z charakteru, oceniam ludzi zanim ich jeszcze poznam (nie mogę się tego oduczyć). Jestem bardzo krytyczny w stosunku do ludzi jak i do siebie przez co nie jestem mega lubiany wśród moich znajomych a mam ich bardzo mało i to w innym mieście przez co obecnie jestem bardzo samotny, chociaż wydaje mi się, że mam pustelniczą duszę i nie czuję się z tym super źle(albo nie chcę tego widzieć). Od roku czasu prowadzę jednoosobową działalność, której założenie miało być punktem zwrotnym w moim życiu. Wyobrażałem sobie, że wszystkie moje problemy znikną, po części się tak stało bo zarabiam dobre jak nie bardzo dobre pieniądze na moje miasto i od strony finansowej jest ok.

Moim największym problemem jest to, że boję się żyć.. Chciałbym poznać ludzi z podobnymi zainteresowaniami a nie wiem od czego zacząć. Chciałbym poznać jakąś kobietę(od dwóch lat jestem sam) a przez to, że nie mam znajomych jest tylko ciężej. Bardzo dużo czasu spędzam sam w domu, ostatnio mniej bo mam zajawkę na jazdę mtb i tutaj jak w przypadku założenia firmy też myślałem, że po kupnie roweru problem z poznaniem ludzi się rozwiąże. Mam ogromne trudności z nawiązywaniem/utrzymywaniem znajomości przez co jestem zamknięty w błednym kole. Pomimo, że interesuje mnie dużo rzeczy nie umiem tych zainteresowań przenieść na wyższy level. Zawsze miałem ogromny problem z wychodzeniem ze swojej strefy komfortu. Coraz bardziej czuję jak życie ucieka mi przez palce, jak pomyślę ile czasu zmarnowałem to jestem mega zły na siebie. Wszystko robię bardzo asekuracyjnie, słabo u mnie z spontanicznością, wydaje mi się, że jestem nudny co tylko pogarsza moją samoocenę. Czekam na magiczny dzień w którym pęknę i zacznę żyć i irytuje mnie fakt, że mam wszystko co mi do tego potrzebne i nic z tego. Czuję rozczarowanie bo zawsze miałem wysokie mniemanie o sobie, rosnąca wewnętrzna presja i mój charakter też mi w tym wcale nie pomaga. Ostatnio oczekiwania były większe więc i zawód jest większy, pomimo tego jestem w stanie wykrzesać z siebie pogodne nastawienie. Staram się cieszyć z tego co mam i uśmiechać jak najwięcej, nie poddaje się bo wiem,że jak bardzo czegoś chce to jestem w stanie to osiągnąć..

P.S
Znów wybrałem bezpieczniejszą opcje, przez to, że ciężko mi się wyraża emocje.. napisaniePokaż całość