Ana77
  • 101
10 lat temu byłam przed 22 urodzinami. Niby byłam dorosła, a nic mnie nie interesowało. Z automatu uważałam, że nic sie nie uda i nawet nie próbowałam. Siedziałam w swoich lękach i mentalności biedoty. Szkoła? A po co boje się. Praca inna niż w żalosnym rodzinnym handlu? Też nie, bo się bałam. Jakieś wycieczki, fajne przeżycia, fajnie się ubrac i iśc na koncert? Nieee szkoda kasy, po co, nie mam z kim,
chlodna_kalkulacja
  • 19
20- 23 lata i siedzicie w domu nie wiedząc co ze sobą robić?


@Ana77: Tak, ja np. przesiedziałem całe dzieciństwo i młodość przed komputerem, bo to był mój jakby azyl, cały ten okres spędziłem w zasadzie bez kolegów, bez związków, bez niczego, czego powinien doświadczyć młody człowiek, by się prawidłowo rozwijać. Dziś 33 lvl i cóż, zmarnowane życie, wycofanie, bierność i nikt nie jest w stanie na dłuższą metę z kimś
Francesco123
  • 104
Dzisiaj po pracy oczywiscie biurowej ide ze znajomymi z pracy na sushi, do naszej ulubionej knajpy, później z różowa ide do opery, a na końcu obejrzymy w mieszkaniu na osiedlu strzezonym deweloperskim film na netflixie i zamowimy pizze z pyszne pl albo glovo. Żartuje, samotnie na wsi bez perspektyw znowu do kołchozu godzine autem, wroce to bede palil w piecu i gadal do pieca w kotłowni bo nie mam do kogo a
Gnom545
  • 11
Człowiek całe życie samotny był i już się chyba do tego przyzwyczaił. Nawet jakby nastąpił cud i jakaś dziewoja się znalazła to nie wiem czy bym podołał dzielić z kimś życie. To by powodowało zmianę wszystkich nawyków, przyzwyczajeń. Samotność we mnie spowodowała, że nie odważyłbym się przed potencjalną dziewczyną otworzyć, dać się poznać. Każdy mój dzień wygląda tak samo, wszystko robię o tej samej godzinie jak w zegarku, brak tu żadnej spontaniczności,
  • I'm no one.

Osiągnięcia