Czuję się okradziona z życia, przeszło dwa lata, moje życie skurczyło się do rozmiarów łóżka. Bardzo jest mi ciężko psychicznie z tym, że jest tak mało czynności które mogę wykonywać. W dodatku w ostatnich miesięcach jeszcze bardziej się ograniczyły. Mogę przebywać w dwóch pozycjach i mogę korzystać z telefonu, mogę zrobić coś przy sobie na wysokości od pasa do głowy. Oczywiście i tak trzeba mi wszytsko mi podać, chociaż dużo rzeczy mam w zasięgu ręki, żebym mogła być jak najbardziej samodzielna. Zawsze byłam aktywną osobą, pod różnym kątem, interesuje mnie tak wiele rzeczy i wiele lubię robić, potrafiłam zorganizować sobie czas, tak aby się nie nudzić. W dodatku potrzebuje dość dużo przestrzeni dla siebie, kiedy się nasycę czasem dla siebie z przyjemnością spotykam się z ludźmi. Tak, trudno wyrazić jak trudne emocje które towarzyszą w takiej sytuacji. Niby żyję, ale mam poczucie, że jednak nie. Czego mogę doświadczać w taki sposób? Właściwie większość doświadczeń kręci się wokół cierpienia i to nie jest w mojej głowie, tylko, tak wyglądają obecnie realia mojego życia. Staram się szukać rzeczy, czynności które sprawiają mi radość, ale jest ich tak mało i jeszcze się kurczą. Kurczą się, bo albo są powtarzalne, w sensie, jak robimy coś bardzo często i mamy mały wybór, to z czasem przestaje sprawiać to, taką frajdę, albo sytuacja zmienia się na gorsze i pewne rzeczy muszę bardzo ograniczyć, lub całkiem zrezygnować. Przykładowo teraz muszę bardzo uważać na to co jem i jeszcze jedzenie często sprawa mi ból, z powodu ucisku nowotworów. Bardzo lubiłam te chwilę kiedy mogłam się rozsmakować w czymś pysznym a teraz jest mało rzeczy które mogę zjeść. Nawet nie będę mogła zjeść świątecznych potraw, bo są w tej chwili dla mnie za ciężkie. Jakby życie płyneło obok mnie. Oczywiście zdaje sobie sprawę, że jest tak wielu ludzi w gorszej sytuacji ode mnie, ale wiecie, jak to jest to w końcu moje życie i to, ja muszę sobie z nim radzić. Wielokrotnie myślę o takich ludziach i nawet mi ciężko sobie wyobrazić przez co przechodzą. Współczucie wydaje się zbyt banalne, żeby opisać to co czuję względem takich ludzi. Jedno jest pewne, gdybym nie wsparcie które otrzymuje z różnych stron, po prostu nie dałabym rady, już dawno bym się załamała i umarła. Wcalę nie dramatyzuję, nie wyolbrzymiam. Stres który generują te wszystkie problemy, działa jak katalizator na nowotwory w moim organizmie, niestety nie da się go całkiem wyeliminować, stąd one ciągle w szybkim tempie rosną, ale jestem pewna, że gdyby nie wsparcie było by znacznie gorzej. Dlatego dziękuję wszystkim którzy w jakiejkolwiek formie mnie wsparli, bez Was nie było nic. Wiem, że się powtarzam i powtarzać będę nie raz. Cały czas emocje kotłują się we mnie, a tutaj mają swoje ujście. Jeszcze jedna kwestia często docierają do mnie takie stwierdzenia, czy tutaj czy na fb, gdzie też publikuję ;-) Odnośnie tego, że ludzie chcą mi coś napisać, ale kiedy się do tego zabierają, wszystko wydaje im się zbyt błahe, w kontekście tego przez co przechodzę. Z mojej strony zupełnie inaczej, to wygląda. Każdy pozytywny odzew mnie cieszy. Czuję się po prostu zauważona, cieszy mnie to, że ktoś przeczytał to co napisałam, czy chociaż się zainteresował. Jasne im więcej piszecie, dzielicie się swoimi przemyśleniami, tym większą ma to dla mnie wartość, bo mogę coś z tego wyciągną.
@ignis84 ja tylko życzę zdrowia i spokojnych świąt . Głęboko wierzę, że za kilka lat sama pójdziesz z koszyczkiem a ostatnie lata będą już, tylko złym snem. Trzymaj się
@ignis84: Przeczytałem. Trzymaj się dziewczyno i nie daj się złym myślom! Możliwość komunikacji, to wbrew pozorom wcale nie jest aż tak mało. Pozdrawiam serdecznie! :)
@ignis84: skoro taka głupia rzecz jak odpowiedź w internecie potrafi Ci pomóc poczuć się lepiej, to wysyłam Ci dużo miłości i dobrej energii! Trzymaj się dzielnie i ciepło. Może jakaś ucieczka w twórczość własną? Pisanie, malowanie, modowanie gierek?
@ignis84: Jest tak jak piszesz. Często trafiam na Twoje wpisy, zawsze czytam je do końca a zdarza się i dwa razy, zawsze też chciałabym Ci jakoś pomóc, wesprzeć - cokolwiek. Ale każdy komentarz, który nie raz już pisałam, w porównaniu z tym co przeżywasz wydawał się zbyt błahy by go opublikować. Cieszę się jednak, że jesteś niesamowicie mądrą osobą. Twoja wyrozumiałość, zrozumienie i ogromna siła to coś co wielu z nas
@Euforia_: Bardzo ładnie napisałaś. Słyszało/czytało sie takie uduchowione powiedzenie "Cierpienie uszlachetnia" Przykro że Iga musi w ten sposób tego doświadczać.( ͡°ʖ̯͡°)
@ignis84: Mam nadzieję, że miałaś tak szczęśliwe święta, jak to tylko możliwe, a przerwa w postowaniu wynika z braku czasu który spędzasz teraz z rodziną i przyjaciółmi :) Piszę to byś wiedziała, że nawet gdy jesteś mniej aktywna na wykopie, mireczki i mirabelki są z tobą myślami i posyłają ci dużo pozytywnej energii! Trzymaj się i zdrowiej, oby jak najszybciej ( ͡º͜ʖ͡º)
@ignis84 Dasz radę teraz w coś grać? Wchodzi w grę tylko telefon? A laptop z Myszką, klawiaturą komputerową? A może jakiś RolePlay taki jak z książki, gdzie sie opisuje tekstem. Na reddicie może coś takiego jest, albo po PL online, tylko trzeba poszukać. Albo przez jakiegos discorda można się zorganizować.
@Darek89 @Spojler22 Tak bardzo chciałam, żeby historia Igi zakończyła się dobrze.Chociaż ten jeden raz. Pamiętam kilku chłopaków, krórzy na wykopie opisywali swoją walkę i już ich z nami nie ma. To jest taki smutek, beznadzieja i złość..
„Psy nigdy nie umierają. One śpią w twoim sercu” (Ernest Montague)
Żegnaj przyjacielu. Mam nadzieję, że jesteś teraz w lepszym miejscu za tęczowym mostem. Na zawsze pozostaniesz w moim sercu. Będzie mi Ciebie strasznie brakowało.
![Elektryk stanął w płomieniach w centrum Warszawy [FILMY]](https://wykop.pl/cdn/c3397993/a492f42218eba07d5aae61f5db78eba355e9f2beef5e31c305aee3ff03716df2,q70.jpg)
W dodatku w ostatnich miesięcach jeszcze bardziej się ograniczyły.
Mogę przebywać w dwóch pozycjach i mogę korzystać z telefonu, mogę zrobić coś przy sobie na wysokości od pasa do głowy.
Oczywiście i tak trzeba mi wszytsko mi podać, chociaż dużo rzeczy mam w zasięgu ręki, żebym mogła być jak najbardziej samodzielna.
Zawsze byłam aktywną osobą, pod różnym kątem, interesuje mnie tak wiele rzeczy i wiele lubię robić, potrafiłam zorganizować sobie czas, tak aby się nie nudzić.
W dodatku potrzebuje dość dużo przestrzeni dla siebie, kiedy się nasycę czasem dla siebie z przyjemnością spotykam się z ludźmi.
Tak, trudno wyrazić jak trudne emocje które towarzyszą w takiej sytuacji.
Niby żyję, ale mam poczucie, że jednak nie. Czego mogę doświadczać w taki sposób?
Właściwie większość doświadczeń kręci się wokół cierpienia i to nie jest w mojej głowie, tylko, tak wyglądają obecnie realia mojego życia.
Staram się szukać rzeczy, czynności które sprawiają mi radość, ale jest ich tak mało i jeszcze się kurczą.
Kurczą się, bo albo są powtarzalne, w sensie, jak robimy coś bardzo często i mamy mały wybór, to z czasem przestaje sprawiać to, taką frajdę, albo sytuacja zmienia się na gorsze i pewne rzeczy muszę bardzo ograniczyć, lub całkiem zrezygnować.
Przykładowo teraz muszę bardzo uważać na to co jem i jeszcze jedzenie często sprawa mi ból, z powodu ucisku nowotworów.
Bardzo lubiłam te chwilę kiedy mogłam się rozsmakować w czymś pysznym a teraz jest mało rzeczy które mogę zjeść.
Nawet nie będę mogła zjeść świątecznych potraw, bo są w tej chwili dla mnie za ciężkie.
Jakby życie płyneło obok mnie.
Oczywiście zdaje sobie sprawę, że jest tak wielu ludzi w gorszej sytuacji ode mnie, ale wiecie, jak to jest to w końcu moje życie i to, ja muszę sobie z nim radzić.
Wielokrotnie myślę o takich ludziach i nawet mi ciężko sobie wyobrazić przez co przechodzą.
Współczucie wydaje się zbyt banalne, żeby opisać to co czuję względem takich ludzi.
Jedno jest pewne, gdybym nie wsparcie które otrzymuje z różnych stron, po prostu nie dałabym rady, już dawno bym się załamała i umarła.
Wcalę nie dramatyzuję, nie wyolbrzymiam.
Stres który generują te wszystkie problemy, działa jak katalizator na nowotwory w moim organizmie, niestety nie da się go całkiem wyeliminować, stąd one ciągle w szybkim tempie rosną, ale jestem pewna, że gdyby nie wsparcie było by znacznie gorzej.
Dlatego dziękuję wszystkim którzy w jakiejkolwiek formie mnie wsparli, bez Was nie było nic.
Wiem, że się powtarzam i powtarzać będę nie raz.
Cały czas emocje kotłują się we mnie, a tutaj mają swoje ujście.
Jeszcze jedna kwestia często docierają do mnie takie stwierdzenia, czy tutaj czy na fb, gdzie też publikuję ;-)
Odnośnie tego, że ludzie chcą mi coś napisać, ale kiedy się do tego zabierają, wszystko wydaje im się zbyt błahe, w kontekście tego przez co przechodzę.
Z mojej strony zupełnie inaczej, to wygląda. Każdy pozytywny odzew mnie cieszy.
Czuję się po prostu zauważona, cieszy mnie to, że ktoś przeczytał to co napisałam, czy chociaż się zainteresował. Jasne im więcej piszecie, dzielicie się swoimi przemyśleniami, tym większą ma to dla mnie wartość, bo mogę coś z tego wyciągną.
https://zrzutka.pl/uyd7px
https://www.siepomaga.pl/iga-goch/procent-podatku?fbclid=IwAR3thRvjV_wMXhmmLgDulI9-tuOF3E8S3quzDVLF5AYSr3APCX64oSW-cO4
#pomagajzwykopem #zdrowie #medycyna #psychologia #gorzkiezale #depresja
Możliwość komunikacji, to wbrew pozorom wcale nie jest aż tak mało.
Pozdrawiam serdecznie! :)
Cieszę się jednak, że jesteś niesamowicie mądrą osobą. Twoja wyrozumiałość, zrozumienie i ogromna siła to coś co wielu z nas
"Cierpienie uszlachetnia"
Przykro że Iga musi w ten sposób tego doświadczać.( ͡° ʖ̯ ͡°)
Piszę to byś wiedziała, że nawet gdy jesteś mniej aktywna na wykopie, mireczki i mirabelki są z tobą myślami i posyłają ci dużo pozytywnej energii! Trzymaj się i zdrowiej, oby jak najszybciej ( ͡º ͜ʖ͡º)
Przy grach czas leci z zawrotną prędkością.
źródło: IMG_1162
Pobierz