Ludzkość kwestia samotności w kosmosie nurtuje już od dawna. Przez wieki jednak, poza domysłami i nie podpartymi jakimikolwiek badaniami teoriami nasi przodkowie nie byli w stanie zrobić w tej kwestii kroku naprzód. Dopiero rozwój techniki pozwolił na prowadzenie nasłuchu, jak również wysyłanie swoich wiadomości. Jedną z nich była Wiadomość z Arecibo, która w przestrzeń wyruszyła w 1974 roku.

Autorem wiadomości był Frank Drake, amerykański astrofizyk, zajmujący się żywo tematyką pozaziemskiego życia. JestPokaż całość

Ostatnio wędrujemy coraz dalej od naszej Dziennej Gwiazdy. W swoich wpisach już wielokrotnie przytaczałem najbliższego jej sąsiada - Proximę Centauri, nie wyjaśniając właściwie, czym ona tak naprawdę jest. Dlatego najwyższa pora nadrobić zaległości.

Gołym okiem, przy niebie o dobrej widoczności człowiek dostrzec może około sześciu tysięcy gwiazd. Co jednak ciekawe, spośród dziesięciu najbliższych nam układów gwiezdnych i 16 znajdujących się w nich obiektów zobaczyć możemy tylko trzy. Pozostałe to albo brązowe lubPokaż całość

Pluton od momentu odkrycia w 1930 roku przez Clyde'a Tombaugha nieustannie fascynuje naukowców. Mimo, iż nie różni się zbytnio od innych obiektów Pasa Kuipera, rozpala wyobraźnię i staje się punktem odniesienia w badaniu rubieży Układu Słonecznego. Jednym z tego dowodów jest wysłana w 2006 roku sonda New Horizons, dedykowana właśnie tej planecie karłowatej o numerze katalogowym 134340.

W przeciwieństwie do innych sond, badających zewnętrzny Układ Słoneczny, New Horizons nie był dedykowany żadnemuPokaż całość

Przed południem starałem się krótko opowiedzieć o misjach sond Voyager, dotyczących dwóch bliższych nam gazowych olbrzymów: Jowisza i Saturna. Po odwiedzeniu ich systemów szybsza z nich, oznaczona numerem 1, 16 listopada 1980 roku została skierowana na trajektorię ucieczkową i powoli wędruje w kierunku czerwonego karła Gliese 445, którego minie za około 40 tysięcy lat.

Wystrzelona jako pierwsza, lecz poruszająca się nieco wolniej sonda Voyager 2 po zbadaniu Jowisza i Saturna kontynuowała swojąPokaż całość

Misje Pioneera 10 i 11 były iście pionierskimi w kwestii badania planet zewnętrznych Układu Słonecznego. Jednak już w momencie ich wysyłania zaawansowane były prace nad kolejnymi sondami, które miały przesunąć znany nam horyzont odrobinę dalej. Mowa o kolejnej parze bliźniaczek – sondach Voyager.

Pierwotnie obie sondy miały się skoncentrować na badaniach dwóch bliższych nam gazowych olbrzymów: Jowisza i Saturna. Do rozpędzania się wykorzystywały asystę grawitacyjną planet, co pozwalało w znaczący sposób zaoszczędzićPokaż całość

Prosiliście mnie o wpis na temat misji Voyagerów, którym zawdzięczamy niemal całą wiedzę o zewnętrznych planetach Układu Słonecznego. Rzecz jasna takowy się pojawi, lecz uznałem, że zanim przyjdzie nań pora, trzeba uhonorować prawdziwego pioniera badań gazowych olbrzymów - sondę Pioneer 10, która była pierwszym wytworem ludzkiej ręki, który przebył pas planetoid.

Program Pioneer był, jak sama nazwa wskazuje, jedną z pierwszych poważniejszych prób eksploracji kosmosu. Jego początki były jednak stosunkowo nieudane -Pokaż całość

Wywędrowaliśmy ostatnio dość daleko od Słońca. Region Obłoku Oorta wydaje się przestrzenią niezwykle odległą. Rok świetlny, jaki dzieli najbardziej zewnętrzne z jego obiektów od naszej Dziennej Gwiazdy to jednak wciąż tylko niespełna ¼ dystansu do najbliższego gwiezdnego sąsiada – Proximy Centauri. Sonda Voyager 2, szybsza z sióstr bliźniaczek, która w 1977 roku opuściła Ziemię dotrze w pobliże innej bliskiej gwiazdy, Ross 248 za około 38 tysięcy lat. Rozmiar pustki i prędkość, zPokaż całość

Uznałem, że wobec palącej chęci zaspokojenia Waszej wiedzy oraz mojej wpadki ze zdublowanym postem jestem Wam winien zadośćuczynienie. Dlatego już teraz zapraszam na krótką podróż w stronę obłoku Oorta.

Pluton, odkryty w 1930 roku przez Clyde'a Tombaugha krąży wokół Słońca w średniej odległości około 6 miliardów kilometrów, czyli mniej więcej 40 razy dalej niż Ziemia. Daleko za jego orbitą znajduje się formacja, w porównaniu do której Pas Kuipera jest doskonale opracowaną encyklopedią.Pokaż całość

Pas planetoid to bez dwóch zdań ciekawa formacja. Znacznie dalej od Słońca znajduje się jednak równie interesujące skupisko ciał, które, ze względu na liczbę tajemnic jakie kryje, zasługuje na oddzielny wpis.

Pas Kuipera, bo o nim mowa, rozpościera się za orbitą Neptuna, ostatniej jak na razie planety Układu Słonecznego. Choć teoretycznie podobny do pasa planetoid, jest od niego znacznie większy i zawiera w sobie większą masę (nawet dwustukrotnie!). Znaleźć w nim możnaPokaż całość

Zgodnie z Waszymi sugestiami, dziś przyjrzymy się kolejnemu elementowi naszego Układu Słonecznego, o którym w szkole nie uczą zbyt wiele. Nie uciekniemy daleko od Jowisza, bowiem przeniesiemy się do pasa planetoid, bardzo silnie z największą planetą Układu związaną.

Pas planetoid rozciąga się między orbitami Marsa a Jowisza. Składa się z setek tysięcy drobnych obiektów, spośród których tylko nieliczne (według obecnej wiedzy około 200) osiągają rozmiary przekraczające 100 kilometrów średnicy. Wbrew wyobrażeniom, łącznaPokaż całość

Pora na wpis, jak się zapewne domyślacie, traktujący o Ganimedesie, największym satelicie galileuszowym Jowisza. Wcześniej omawiałem Europę i Kallipso. Okazuje się, że Ganimedes to swego rodzaju połączenie tych dwóch obiektów.

Dlaczego? Przede wszystkim ze względu na ukształtowanie powierzchnii. Część tego satelity jest stosunkowo gładka, pokryta rowami wyrzeźbionymi przez wydostający się z wnętrza materiał, zupełnie jak na Europie. Część jednak jest bardzo ciemna i geologicznie stara, co przywodzi na myśl Kallipso. Co jeszczePokaż całość

Po krótkiej eskapadzie do układu Ziemia - Księżyc powracam w stronę Jowisza. Dziś pora przyjrzeć się jego drugiemu pod względem wielkości satelicie - Kallisto.

Ganimedes, największy księżyc Jowisza jest większy niż Merkury. Kallisto posiada niemal taką samą średnicę (4820 km wobec 4879 km najbliższej Słońcu planety) jak on, lecz jednocześnie jest dużo lżejszy. Zawdzięcza to stosunkowo dużej zawartości lodu w swoim wnętrzu, który stanowi około 50% jego łącznej masy. Podobnie jak podPokaż całość

Miałem kontynuować podróż po układzie Jowisza, ale wpis @DarkAlchemy na temat punktów libracyjnych przypomniał mi o jednej ważnej ciekawostce.

Wszyscy dobrze znamy nasz Księżyc. Stary, dobry towarzysz Ziemi od wieków pojawia się na niebie i powoli, lecz nieuchronnie oddala się od swojej macierzystej planety w tempie około 3 centymetrów rocznie. Mało kto wie jednak, że w pobliżu Ziemi krążą jeszcze co najmniej dwa ciekawe twory.

Pierwszy z nich to Obłoki Kordylewskiego. IchPokaż całość