jest taki ziomek jawowiec co spamuje linkedina kilka razy dziennie od miesiaca z hakiem, mozliwe ze kojarzycie majac jakichs tam rekrutywkow w sieci

na poczatku walil dlugie posty ze szuka roboty jako lead/senior dzawowiec, teraz juz skrocil ze szuka roboty dla dzawowca... jak myslicie, gdzie to pojdzie dalej? ( ͡° ͜ʖ ͡°)

pamietam jak jakas loszka jakos 2 tyg po byciu w-------m z roboty juz sie z-------a zePokaż całość

✨️ Obserwuj #mirkoanonim
Byliśmy ze sobą parę lat, poznaliśmy zaraz po studiach. Na początku jak to na początku, fajnie i miło, byliśmy też na tym samym etapie życia, nie wiedzieliśmy co czas przyniesie, bez planów, w słabej pracy, z ubogich rodzin, ja z racji kierunku studiów może z minimalnie w lepszymi perspektywami, choć bardziej by tu pasowało z chęciami, bo papier “renomowanej” uczelni to jedno, a rynkowa rzeczywistość konkurowania z setkami absolwentów w wąskiej dziedzinie w wielkim mieście to drugie. Wynajęliśmy razem mieszkanie, poznawaliśmy się dalej, każde z nas zaczęło szukać innej pracy. Dużo osób ze studiów wylądowała w korpo, łącznie ze mną, tak było najłatwiej, najbezpieczniej, żadnych staży, umów zlecenie, pierwsza w miarę normalna praca. Po pierwszym korpo pojawiło się kolejne, a potem kolejne, za każdym razem awansując z lepszą wypłatą, zmieniając stanowisko na coraz bardziej odbiegające od bezmyślnego klepania. Odnalazłem się w tym, tyle i aż tyle. Robiłem to wszystko dla siebie, co oczywiste, ale też po prostu dla nas, dla rozwoju, żeby jednak iść do przodu. Jednocześnie wiedziałem, że od rodziców niczego więcej oprócz nerwicy mieć nie będę, nie chciałem prowadzić życia takiego jak oni, życia od pierwszego do pierwszego, momentami na granicy, gdy pojawiały się długi, albo nieopłacone rachunki za prąd, w wiecznej kłótni, wegetacji, wyjechałem z domu zaraz po szkole średniej.

Dlaczego to opisuję? Bo po drugiej stronie nie było choć odrobiny chęci i determinacji, którą miałem ja. Na początku kompletnie mi to nie przeszkadzało, z czasem coraz wyraźniej, a na końcu przyszło załamanie. Starałem się pomóc, napisać CV, podszkolić z języka, zachęcić, wozić na rozmowy, tłumaczyć, że do niczego nie prowadzi skakanie od pracy do pracy co 4 miesiące, od umowy zlecenie do umowy zlecenie, od januszexu do januszexu i konkurowanie ze studentami, podczas gdy ma się przed sobą olbrzymi rynek pracy można i jednak coś ugrać, a przynajmniej próbować, szukać sposobu. A co było faktycznie? Okłamywanie mnie, że była na rozmowie, okłamywanie, że się czegoś uczy, coraz częstsze L4, rozwadnianie tematu, obiecywanie, że faktycznie widzi, że czas mija, a na zbudowanie jakiekolwiek doświadczenia trzeba jednak chwilę poświęcić. Ja przez cały ten czas robiłem co mogłem, odkładałem co się dało, płaciłem za najem gdy była bez pracy, mogłem i chciałem ją odciążyć. Utrzymanie auta moje, jakikolwiek koszt wyjazdu gdziekolwiek mój, z jej skromnym udziałem typu koszt obiadu. Po czasie wyszło, że pożycza od rodziców jakieś drobne kwoty, bo jej nie starcza. No dobra, ale może chociaż faktycznie to wszystko nie ma znaczenia, bo wspaniale się dogadywaliście, spędzaliście świetnie czas? Rower nie, boi się, a poza tym nie ma, więc nie ma tematu, bieganie nie, nie ma sił, siłownia nie, z czasem głupie wyjście na spacer czy miasto stało się wyzwaniem, bo ona źle się czuje, bo nie lubi tego miasta, bo cokolwiek.

Minął drugi, trzeci, kolejny rok. Jak się to kończy? Przeprowadzam się do własnego mieszkania w innym, mniejszym mieście, nie chciałem kupować kurnika za ciężko zarobione pieniądze, sytuacja na rynku nieruchomości wygląda jak wygląda. Nie dochodzi to wszystko do mnie, jestem wściekły sam na siebie, że byłem tak ślepy i spolegliwy, że zmarnowałem ten czas zamiast budować budować partnerską relację z kobietą, a nie mentalnym dzieckiem, że zaufałem, że bałem się rozstać wcześniej, że sam sobie w głowie zrobiłem fałszywą projekcję jak to wszystko wygląda. Boję się, że nie będę w stanie wejść w kolejny związek, bo stawiałem wymagania sobie i komuś innemu, a finalnie nie czułem się jeszcze nigdy tak wypalony. Ja naprawdę nie oczekiwałem od niej robienia kariery samemu będąc jedynie korposzczurem, chciałem jedynie budowania przyszłości razem, zaangażowania i zadbania o swoją przyszłość nie mając tak naprawdę niczego.Pokaż całość

✨️ Obserwuj #mirkoanonim
Jesteśmy w związku 3 lata. Mieszkamy razem od 6msc.
Dziewczyna zachowuje się wobec mnie bardzo dobrze, dbamy o siebie, sporo czułości. Przyjeżdża do mojej rodziny, razem chodzimy na siłownię i randki.
Tymczasem...
Ostatni raz spóźniła się do domu z pracy. Miała skomczyc o 24 zmianę a wróciła dopiero o 3. Twierdziła że jest burza. W tym czasie dzwoniłem do niej. Nie odbierała.
Kiedy przyjechała naprawdę miałem łzy w oczach bo zacząłem się martwić że w trakcie burzy jej już wiekowy samochód wjechał gdzieś w rów. Ucieszyłem się że ją zobaczylem.Pokaż całość

Moja różowa jest uzależniona od utrzymywania finansowo własnej matki, co źle wpływa na nasz związek i jest powodem kłótni. Jesteśmy ze sobą 7 lat. Jak z różową zaczynaliśmy wspólne życie (mieszkanie razem itd) to początkowo było wszystko fajnie, odkładaliśmy kase, żyliśmy na jakimś tam poziomie. Odłożyliśmy po 50 tys zł. Ja te pieniądze zainwestowałem w działkę, a różowa swoimi pieniędzmi opłaciła komornika matki...

Od swoich rodziców dostałem 100 tys zł na start i mieszkanie w tzw. "nowych blokach", różowa jedynie co może dostać od matki to długi na około 240 tys zł. Cały czas jej pomagamy finansowo, a to opłacamy rachunki, a to kupujemy ekogroszek, nawet takie bzdety jak zrobienie większych zakupów trzeba jej opłacić.

Matka różowej prowadzi firmę, która przynosi cały czas straty i dopłacamy do tego biznesu, ale to nie przeszkadza jej w afiszowaniu się na instagramie i kreowaniu jako "byzneswoman". Wszystko ma na kredyt, mieszkanie z------e rzeczami, które są ułatwieniem życia, ale całkowicie zbędne, pokroju chociażby thermomixa, który też oczywiście jest na raty.

MatkaPokaż całość

Wygląda na to, że mecz o honor na Euro 2024 pomiędzy Polską a Francją miał większą oglądalność niż najważniejszy mecz w historii polskiej reprezentacji w finale Igrzysk Olimpijskich w siatkówce. A do meczów z Mundialu 2022 w ogóle nie ma podjazdu. Jestem zaskoczony, bo choć sam jestem pasjonatem piłki, to zdecydowanie ważniejszy był dla mnie finał naszych siatkarzy. Nasi siatkarze swoją postawą nie zasłużyli na złoto, ale nasze społeczeństwo też nie.

#Pokaż całość