Mój chłopak (a właściwie już narzeczony) niedawno mi się oświadczył po trzech latach związku, a ja nie jestem pewna tego związku. I nie chodzi tutaj o uczucia, bo w tym jesteśmy zgodni, nie ma między nami napięć czy sprzeczek, świetnie się dogadujemy i super nam się spędza razem czas (no właśnie, ale najlepiej kiedy nic nie robimy tylko jesteśmy obok siebie). Problem jest zgoła innej natury - chodzi o różnicę w zarobkach i sposobie bycia. Otóż ja pochodzę z dosyć biednej rodziny aspirującej do klasy średniej. Wszystko co w życiu osiągnęłam, okraszone było moją ciężką pracą, studia musiałam sama opłacić z pracy za granicą w wakacje, rzadko wyjeżdżałam na "lepsze" wczasy, bo po prostu nie było mnie na to stać, nie umiem jeździć na nartach, bo "w domu" nikt nie jeździł, a to drogi sport dla mnie był i generalnie wszystkie "przyjemności", które kosztują były poza moim zasięgiem, ubrania chociaż schludne i eleganckie, nigdy nie były topowych marek, a pieniądze wolałam odkładać na wkład własny na mieszkanie (uważam, że mam dobrą pracę bo na rękę dostaje ok. 4500 PLN, a jestem raczej na początku kariery ale to jest nic w porównaniu do narzeczonego - o tym za chwile). Samochód mam prawie pełnoletni, kupiłam bo potrzebny był mi na dojazdy do pracy - taniej to niż wynająć kawalerkę w mieście (mieszkam na wsi w domu po świętej pamięci dziadkach). I tak sobie żyłam w nieświadomości, dopóki nie poznałam jego, mojego potencjalnie przyszłego męża. Uprzedzając pytanie, nie wiedziałam jak dokładnie wygląda jego życie, bo na początku zanim się mocno zaangażowaliśmy w to wszystko, związek był na odległość, widzieliśmy się tylko w weekendy, bo dosyć daleko od siebie mieszkaliśmy i to on przyjeżdżał do mnie, bo mnie było szkoda kasy na paliwo, albo widzieliśmy się na mieście, w którym pracujemy. I do dziś pamiętam jaki szok przeżyłam jak pierwszy raz do niego pojechałam (mieszkał w domu, gdzie mieszkają jego rodzice, ale miał tam osobne mieszkanie w tym domu). Kojarzycie te filmy dla nastolatków, które robią imprezy w domu z basenem? To tak właśnie wyglądał jego (jego rodziców?) dom. Wszystko na wypasie, garaż na dwa samochody, pełny i przed domem jeszcze dwa inne auta. Oczywiście mogłam się domyśleć, że dobrze mu się powodzi, bo miał dobry samochód, jego rodzice i on sam są #lekarze (tak przy okazji, mit, że #lekarz mało zarabiają jest właśnie mitem). Z czasem jak zaczęliśmy się spotykać częściej, odkrywałam jak wygląda życie majętnych osób. Generalnie jest to zupełnie inne życie niż znałam, życie gdzie nie trzeba w ogóle liczyć się z pieniędzmi i można praktycznie wszystko mieć bez większych wyrzeczeń i od razu na zawołanie. Dla niego wszystko było takie proste i nieskomplikowane, wyjazd na egzotyczne wakacje dwa razy w roku? Nie ma problemu (o ile będzie miał czas, bo dużo pracuje), narty w zimie w Austrii, Francji czy Szwajcarii - dziś rezerwujemy, jutro lecimy. Nurkowanie w Tajlandii? Lecimy... No po prostu inna bajka, do której staram się dopasować. Za wszystko płacił - bo mnie nie było stać się dokładać do tego - tak, mam manie oszczędzania i o tym wiem. Twierdził i nadal twierdzi, że to nie jest problemem (i chyba nie jest, bo nigdy nic złego z tego nie wyniknęło). I mogłoby się wydawać, że Boga za nogi złapałam jak uważają moje zielejące z zazdrości koleżanki, ale taki styl życia wysysa ze mnie energię. Ja się chyba nie nadaje do tego. Fakt, dzięki niemu nauczyłam się jeździć na nartach, chodzę (a właściwie chodziłam bo covid i zima) na naukę tenisa, zrobiłam kursy nurkowe, prawo jazdy na motocykl, tak, żeby się dostosować do jego stylu, a raz w tygodniu przed covidem chodziliśmy do fine-diningowych restauracji itd. I chyba sobie uświadamiam pomału, że tak naprawdę robiłam to dla niego z miłości, ale nie dla siebie, bo mi to przesadnie dużej radości nie sprawia. Dochodzą też natrętne myśli, że coraz bardziej mnie boli, że on w normalnej pracy zarabia w godzinę tyle ile ja w jeden dzień, a jak ma dyżur to w jedną dobę więcej niż ja przez cały miesiąc, zaczynam się przez to czuć gorsza, mniej atrakcyjna, dochodzą do mnie myśli, że w sumie nie wiem czemu jest ze mną, skoro mam tak niewiele do zaoferowania w porównaniu do niego). Ok. roku temu przeprowadziliśmy się do mieszkania w mieście gdzie oboje pracujemy, żeby razem zamieszkać. Ponieważ on miał płacić za wynajem (tutaj mnie okłamał o czym za chwile), pozwoliłam mu wziąć mieszkanie jakie tylko chce. Wziął mieszkanie oczywiście na wypasie (chociaż wyposażenie raczej normalne) i to jeszcze w takim miejscu, że ja mam do pracy na nogach 15 minut, a on dojeżdża - i tak by musiał, bo pracuje w kilku miejscach. Teraz po zaręczynach "planujemy", wybudować dom i przy okazji wyszło, że mieszkanie, w którym mieszkamy nie jest wynajęte. On je kupił, bo "nie opłaca się wynajmować i jest to dobra lokata kapitału" (wiedzieliście, że da się kupić nowe mieszkanie w pełni wyposażone? ja też nie). I to właśnie wyszło na jaw wczoraj, co mnie zbulwersowało i zainspirowało ten wpis. Poczułam się taka mało ważna w tym związku, co jest tylko póki co małym, ale jednak gwoździem do trumny. Może przesadzam, ale przestałam się czuć przy nim kobietą, bardziej taka marionetką, drugoplanową aktorką grająca w filmie pt. "Związek". No nie umiem tego wytłumaczyć, ale czasami chciałabym, że to wyglądało tak, że wracamy do mieszkania po pracy on siada przed TV, ja gotuję obiad i podaję mu puszkę piwa, wieczorem sprzątam, a on "gra w gry". Denerwuje mnie, że pod naszą nieobecność mieszkanie jest sprzątane przez firmę sprzątająca, a jedzenie jemy "z pudełek", bo "oszczędność czasu". A ja właśnie nie chce mieć tego czasu. No, ale co ja mogę, ja nie płacę, ja nie wymagam, a darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby. Tak się chciałam tylko wyżalić, rozładować negatywne emocje, które we mnie siedzą od wczoraj. Jak ktoś dotrwał do tego momentu to gratuluje.
@KamiIa powiedz mu ze różnica w zarobkach jest spora i nie da się tego nie zauważyć. Co on myśli o tym abyś była kura domową? I nie zajmowała się w ogóle zarabianiem i co on w takiej sytuacji by oczekiwał od Ciebie? Albo o tym abyś robiła karierę i jak on sobie wyobraża przyszłość i Twoja role w niej? Bądź szczera.
Smutne problemy smutnych ludzi, którzy nie mają żadnych aspiracji, pragnień ani celow czy marzeń. On by Ci pomógł je zrealizować gdybyś jakiejkolwiek miała, ale lepiej hodować kompleksy
Narzekasz na coś o czym większość ludzi marzy. Już palma ci odbiła. Zostaw go, na pewno znajdzie się chętne zastępstwo za ciebie od razu, a ty poszukaj przyszłego męża gdzieś pod żabką na ławkach
@KamiIa: Pytasz czemu jest z tobą???Cóż pewnie cię po prostu szczerze kocha,dobrze się z tobą dogaduję i może jesteś z wyglądu seks bombą.Dla chłopów zarobki kobiety się nie liczą.
@programista15cm: Nie do końca. Po prostu pochodzą z dwóch różnych światów. Można taką przepaść pokonać ale raczej lepiej to wychodzi z czasem przez pokolenie, a nie od razu. Taka zmiana może być serio kosmosem dla drugiej osoby. Niektórym ostro #!$%@? jak podwoją zarobki, a co dopiero jak nagle dostają wszystko czego chcą.
Ze swiata kompleksów i neuroz I świata zdrowych psychicznie ludzi
Przecież przez cały ten bait się ciągnie tylko jej ból dupy o to, że ona się czuje gorsza, bo robi to co jej każą i nie ma na nic wpływu. A wpływ ten mogła by mieć, ale nawet się jej nie chcę, bo czuje się gorsza.
Taka zmiana może być serio kosmosem dla drugiej osoby.
@KamiIa: ty nie masz zarabiać tylko być jego żoną i ew. matką jego dzieci. Partnerstwo polega na uzupełnianiu się a nie rywalizowaniu kto więcej zarabia lub umie.
@AnonimoweLwiatko: no większość ludzi jest upośledzona. Wiele osób w IT nie zmieni pracy na x2 pensje bo zwyczajnie maja opory psychiczne i hehe lubia szefa.
Ludzi przerażają zmiany. A najbardziej ich przeraza to że sami nie wiedzą czego chcą.
@programista15cm: Obrażaj sobie innych jak potrzebujesz się dowartościować. Zamiast tego mógłbyś spróbować zrozumieć. Ludzie wiedzą czego chcą gdy mają czas i możliwości nad tym długo
Ludzie wiedzą czego chcą gdy mają czas i możliwości nad tym długo myśleć
@AnonimoweLwiatko: zgodze się w pełni. Kiedy w wieku 27 lat pierwszy raz poszedłem do pracy 8h dziennie zdałem sobie sprawę z tego dlaczego ludzie tak mało czytają XDDDD
Tylko jest też druga strona medalu. Ludzie uciekają przed tym. Przed tym myśleniem, nie sądzisz? Jedni wiecznie podróżują inni remontują, wymyślają inne super wazne prace... robia se gowniaki, biora kredyty,
Problem jest zgoła innej natury - chodzi o różnicę w zarobkach i sposobie bycia. Otóż ja pochodzę z dosyć biednej rodziny aspirującej do klasy średniej. Wszystko co w życiu osiągnęłam, okraszone było moją ciężką pracą, studia musiałam sama opłacić z pracy za granicą w wakacje, rzadko wyjeżdżałam na "lepsze" wczasy, bo po prostu nie było mnie na to stać, nie umiem jeździć na nartach, bo "w domu" nikt nie jeździł, a to drogi sport dla mnie był i generalnie wszystkie "przyjemności", które kosztują były poza moim zasięgiem, ubrania chociaż schludne i eleganckie, nigdy nie były topowych marek, a pieniądze wolałam odkładać na wkład własny na mieszkanie (uważam, że mam dobrą pracę bo na rękę dostaje ok. 4500 PLN, a jestem raczej na początku kariery ale to jest nic w porównaniu do narzeczonego - o tym za chwile). Samochód mam prawie pełnoletni, kupiłam bo potrzebny był mi na dojazdy do pracy - taniej to niż wynająć kawalerkę w mieście (mieszkam na wsi w domu po świętej pamięci dziadkach).
I tak sobie żyłam w nieświadomości, dopóki nie poznałam jego, mojego potencjalnie przyszłego męża. Uprzedzając pytanie, nie wiedziałam jak dokładnie wygląda jego życie, bo na początku zanim się mocno zaangażowaliśmy w to wszystko, związek był na odległość, widzieliśmy się tylko w weekendy, bo dosyć daleko od siebie mieszkaliśmy i to on przyjeżdżał do mnie, bo mnie było szkoda kasy na paliwo, albo widzieliśmy się na mieście, w którym pracujemy. I do dziś pamiętam jaki szok przeżyłam jak pierwszy raz do niego pojechałam (mieszkał w domu, gdzie mieszkają jego rodzice, ale miał tam osobne mieszkanie w tym domu). Kojarzycie te filmy dla nastolatków, które robią imprezy w domu z basenem? To tak właśnie wyglądał jego (jego rodziców?) dom. Wszystko na wypasie, garaż na dwa samochody, pełny i przed domem jeszcze dwa inne auta. Oczywiście mogłam się domyśleć, że dobrze mu się powodzi, bo miał dobry samochód, jego rodzice i on sam są #lekarze (tak przy okazji, mit, że #lekarz mało zarabiają jest właśnie mitem).
Z czasem jak zaczęliśmy się spotykać częściej, odkrywałam jak wygląda życie majętnych osób. Generalnie jest to zupełnie inne życie niż znałam, życie gdzie nie trzeba w ogóle liczyć się z pieniędzmi i można praktycznie wszystko mieć bez większych wyrzeczeń i od razu na zawołanie. Dla niego wszystko było takie proste i nieskomplikowane, wyjazd na egzotyczne wakacje dwa razy w roku? Nie ma problemu (o ile będzie miał czas, bo dużo pracuje), narty w zimie w Austrii, Francji czy Szwajcarii - dziś rezerwujemy, jutro lecimy. Nurkowanie w Tajlandii? Lecimy... No po prostu inna bajka, do której staram się dopasować.
Za wszystko płacił - bo mnie nie było stać się dokładać do tego - tak, mam manie oszczędzania i o tym wiem. Twierdził i nadal twierdzi, że to nie jest problemem (i chyba nie jest, bo nigdy nic złego z tego nie wyniknęło). I mogłoby się wydawać, że Boga za nogi złapałam jak uważają moje zielejące z zazdrości koleżanki, ale taki styl życia wysysa ze mnie energię. Ja się chyba nie nadaje do tego. Fakt, dzięki niemu nauczyłam się jeździć na nartach, chodzę (a właściwie chodziłam bo covid i zima) na naukę tenisa, zrobiłam kursy nurkowe, prawo jazdy na motocykl, tak, żeby się dostosować do jego stylu, a raz w tygodniu przed covidem chodziliśmy do fine-diningowych restauracji itd.
I chyba sobie uświadamiam pomału, że tak naprawdę robiłam to dla niego z miłości, ale nie dla siebie, bo mi to przesadnie dużej radości nie sprawia. Dochodzą też natrętne myśli, że coraz bardziej mnie boli, że on w normalnej pracy zarabia w godzinę tyle ile ja w jeden dzień, a jak ma dyżur to w jedną dobę więcej niż ja przez cały miesiąc, zaczynam się przez to czuć gorsza, mniej atrakcyjna, dochodzą do mnie myśli, że w sumie nie wiem czemu jest ze mną, skoro mam tak niewiele do zaoferowania w porównaniu do niego).
Ok. roku temu przeprowadziliśmy się do mieszkania w mieście gdzie oboje pracujemy, żeby razem zamieszkać. Ponieważ on miał płacić za wynajem (tutaj mnie okłamał o czym za chwile), pozwoliłam mu wziąć mieszkanie jakie tylko chce. Wziął mieszkanie oczywiście na wypasie (chociaż wyposażenie raczej normalne) i to jeszcze w takim miejscu, że ja mam do pracy na nogach 15 minut, a on dojeżdża - i tak by musiał, bo pracuje w kilku miejscach. Teraz po zaręczynach "planujemy", wybudować dom i przy okazji wyszło, że mieszkanie, w którym mieszkamy nie jest wynajęte. On je kupił, bo "nie opłaca się wynajmować i jest to dobra lokata kapitału" (wiedzieliście, że da się kupić nowe mieszkanie w pełni wyposażone? ja też nie). I to właśnie wyszło na jaw wczoraj, co mnie zbulwersowało i zainspirowało ten wpis. Poczułam się taka mało ważna w tym związku, co jest tylko póki co małym, ale jednak gwoździem do trumny.
Może przesadzam, ale przestałam się czuć przy nim kobietą, bardziej taka marionetką, drugoplanową aktorką grająca w filmie pt. "Związek". No nie umiem tego wytłumaczyć, ale czasami chciałabym, że to wyglądało tak, że wracamy do mieszkania po pracy on siada przed TV, ja gotuję obiad i podaję mu puszkę piwa, wieczorem sprzątam, a on "gra w gry". Denerwuje mnie, że pod naszą nieobecność mieszkanie jest sprzątane przez firmę sprzątająca, a jedzenie jemy "z pudełek", bo "oszczędność czasu". A ja właśnie nie chce mieć tego czasu. No, ale co ja mogę, ja nie płacę, ja nie wymagam, a darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby.
Tak się chciałam tylko wyżalić, rozładować negatywne emocje, które we mnie siedzą od wczoraj. Jak ktoś dotrwał do tego momentu to gratuluje.
#zwiazki #milosc #codziennysynbozy #zalesie #feels #gorzkiezale #rozowepaski
Zarabiasz jako prostytutka?
Otóż to.
@KamiIa: no tak wystarczy dobrze się uczyć w liceum, potem 6 lat studiów, kilka lat stażu, 4 lata specki i setki godzin dyżurów nocnych XDDDD
@KamiIa: sedno twojego problemu
Ze swiata kompleksów i neuroz
I świata zdrowych psychicznie ludzi
Przecież przez cały ten bait się ciągnie tylko jej ból dupy o to, że ona się czuje gorsza, bo robi to co jej każą i nie ma na nic wpływu. A wpływ ten mogła by mieć, ale nawet się jej nie chcę, bo czuje się gorsza.
@NiebieskiMiszmasz: Liczą, ale wtedy gdy sami kasy nie mają. A takiego faceta pewnie by nie chciała. Koło się zamyka.
@programista15cm: Obrażaj sobie innych jak potrzebujesz się dowartościować. Zamiast tego mógłbyś spróbować zrozumieć. Ludzie wiedzą czego chcą gdy mają czas i możliwości nad tym długo
@AnonimoweLwiatko: zgodze się w pełni.
Kiedy w wieku 27 lat pierwszy raz poszedłem do pracy 8h dziennie zdałem sobie sprawę z tego dlaczego ludzie tak mało czytają XDDDD
Tylko jest też druga strona medalu. Ludzie uciekają przed tym. Przed tym myśleniem, nie sądzisz? Jedni wiecznie podróżują inni remontują, wymyślają inne super wazne prace... robia se gowniaki, biora kredyty,