Wpis z mikrobloga

Dzisiaj moja matka umarła. Znalazłam ją zimną, z otwartymi oczami i ustami, na których jak codzień była zakrzepnięta krew. Przycisnęłam swoją głowę do jej piersi, podłożyłam dłoń pod jej usta, nic nie czułam. Wiedziałam, że to już koniec, przytuliłam ją do siebie.
Próbowałam ją reanimować, ale czułam tylko, że dotykam bezwiedne, wychudzone ciało, słyszałam trzask pękających żeber i gulgot, wśród którego próbowałam wyłapać chociaż najpłytszy oddech.

Kilka godzin później widziałam ją już po raz ostatni, w nowych ubraniach, po raz pierwszy bez grymasu bólu, nie walczącą z własną śliną i oddechem, bez nieobecnego, mętnego wzroku, który wskazywał, że jej mózg już prawie całkowicie obumarł. Bez kroplówki z zakrwawionym wenflonem, hałasującej maski tlenowej, sterty pieluch, w chłodnym, czystym pokoju

Jeszcze ostatniego sylwestra siedziałyśmy razem przy stole, była cicha, spokojna, ale uśmiechnięta. Była najważniejszą osobą w moim życiu. Jej jedynym wymaganiem względem mnie było to, żebym w przeciwieństwie do niej była szczęśliwa. Całe swoje życie podporządkowała szczęściu innych osób. Od siebie tylko wymagała. Przez ostatnie lata obserwowałam jak powoli traci siły, jak godzi się z tym, że jej choroba wkrótce zbierze swoje żniwo. Próbowałam ją wspierać, chciałam żeby czuła, że dla mnie ciągle jest tą samą, sprawną, silną osobą, bo wiedziałam, że chce, żeby ją tak postrzegać. Wkrótce i ja się poddałam.

Codziennie patrzyłam na nią i miałam nadzieję, że ten koszmar się dla niej jak najszybciej skończy. Wiem, że dobrze się stało, ale i tak jest mi tak cholernie przykro. Od miesięcy nie mogę znaleźć przyjemności w niczym. Moja przyszłość najprawdopodobniej będzie wyglądać tak jak jej. Moje życie polega tylko na zabijaniu czasu.

W tym momencie nie wiem co mam ze sobą zrobić. Chcę po prostu spać i obudzić się, kiedy będę w stanie czuć cokolwiek poza obojętnością i smutkiem.

#depresja #samotnosc

Za chwilę pewnie i tak to usunę
  • 31
@Wypok2: bardzo mi przykro. Jeżeli już będziesz szukać pomocy, to najlepiej psychoterapeuty. To inna liga niż psycholog i trzeba odpowiednich certyfikatów, lat praktyki i szkoleń, stażu klinicznego żeby być psychoterapeutą (a jednocześnie taki terapeuta często jest tez psychologiem). Terapeuta pomoże poukładać pewne rzeczy, jeżeli to będzie za mało, to pomoc może farmakologia i psychiatra, by wyciszyć się i łatwiej przejść terapie.