Dugin shows that liberalism is leading, in the name of freedom, to our liberation from human identity altogether. Soon, the affirmation that we are human will be denounced as fascistic, just as today a proponent of nationalism

The most important task for those who wish to preserve a humane way of life is to preserve the possibility of human freedom as such. That task requires resisting the forces that are destroying the very being of the human, which is enmeshed in shared bonds and collective structures. Dugin makes a crucial distinction between the individual and the human being or person: “The individual is the product of subtraction of the personality from the human being, the result of the liberation of the human unit from any bonds and collective structures.”

Postkonserwatysta nie nawraca się z konserwatyzmu na – apage satanas! – liberalizm, socjalizm, prawoczłowieczyzm, demokratyzm, „freedomizm”, nie staje się chadekiem, socjaldemokratą, trockistą, faszystą czy antyfaszystą, komunistą albo antykomunistą, nie zamierza być rewolucjonistą, kontrrewolucjonistą, reakcjonistą czy postępowcem, co najwyżej bywa jednym lub drugim od czasu do czasu: od śniadania do obiadu – anarchista, podczas poobiedniej sjesty – faszysta, przed kolacją – reakcjonista, po kolacji – umiarkowany centrysta, na obchodach rocznicowych – chadek, na przyjęciu – liberał, na wakacjach – sam już nie wie, kto.

Postkonserwatysta nieśmiało konstatuje, że konserwatyzm zanikł jako siła polityczna, bo nie posiada socjalno-ekonomicznej podstawy – nie istnieje ani monarchia, ani arystokracja, ani wielkie mieszczaństwo, ani lud. Utraciły swoją dawną pozycję konserwatywne instytucje – armia, zorganizowane religie, rodzina. W związku z tym także konserwatyzm jako ideologia polityczna nie ma sensu, gdyż jaki sens może mieć ideologia polityczna, która nie ma choćby cienia szansy, aby stać się dla kogoś narzędziem politycznym.

Postkonserwatysta wprawdzie rozstał się z konserwatyzmem, ale było to rozstanie łagodne, serdeczne, pełne godności z obu stron, pozwalające zachować wiele miłych wspomnień z okresu wspólnie przeżytych lat.

Postkonserwatysta uwielbia intelektualny bricolage – czyta sobie Evolę czytanego przez Derridę i Derridę czytanego przez Evolę, Foucalta przez Szasza i Szasza przez Foucaulta, Gehlena przez Baumana i Baumana przez Gehlena, Rorty’ego przez Schmitta i Schmitta przez Rorty’ego, Dugina przez Dunin i Dunin przez Dugina, Baudrillarda przez Konecznego i Konecznego przez Baudrillarda, Chestertona przez Vattimo i Vattimo przez Chestertona, ojca Bocheńskiego przez Ciorana i Ciorana przez ojca Bocheńskiego, Gombrowicza przez Sienkiewicza i Sienkiewicza przez Gombrowicza, Stasiuka przez Myśliwskiego i Myśliwskiego przez Stasiuka.