Lizbona na przełomie maja i czerwca jest cała fioletowa. Wszystko za sprawą niezwykłych drzew z Ameryki Południowej, które w stolicy Portugalii przyjęły się nad wyraz dobrze.

Dzisiejsza Portugalia czerpie garściami z dziedzictwa minionych wieków. Jest bezpośrednią spadkobierczynią dorobku królestwa, które w czasach odrodzenia stało na czele potężnej floty gwarantującej panowanie w licznych koloniach na wszystkich kontynentach znanego świata.

Ajuda jest jednym z najstarszych ogrodów botanicznych w Portugalii. Mimo swojego uroku, ze względu na lokalizację, często jest omijany przez turystów. Moim zdaniem będąc dłużej w Lizbonie i planując odwiedziny dzielnicy Belém, koniecznie trzeba dodać go do swojej listy „do zobaczenia”.

Jednym z najważniejszych miejsc dla wielbicieli historii na mapie Lizbony jest Museu Nacional de Arte Antiga. Na terenie muzeum znajduje się ponad 40 tys. eksponatów, a za najważniejszy z nich uznawany jest wspaniały tryptyk „Kuszenia świętego Antoniego” autorstwa Hieronima Boscha.

Park Edwarda VII jest wspaniałym parkiem miejskim rozciągającym się na powierzchni 26 hektarów w samym centrum Lizbony. Za jego granice uchodzą brzegi placu Markiza de Pombal oraz jezdnie arterii Avenida da Liberdade. W środku parku chowa się Estufa Fria, blisko ośmiohektarowy ogród szklarniowy.

Miasto położone na niewielkim paśmie górskim Serra de Sintra w XVIII wieku stało się domem dla portugalskich możnowładców, którzy rozpoczęli budowę nowych, wyjątkowych rezydencji. Ze względu na swój mikroklimat i znacznie chłodniejsze lato, stała się także domem dla bogatych kupców.

Pokryty falującą mozaiką plac położony jest na północnych obrzeżach dzielnicy Baixa, czyli w tak zwanym Dolnym Mieście. Praça Dom Pedro IV popularnie nazywany placem Rossio, co oznacza dosłownie “duży plac publiczny”. Na Rossio warto wybrać się zarówno dla jego walorów estetycznych jak i smakowych.

Urok architektury stolicy Portugalii turyści poznają przechadzając się po wąskich, klimatycznych ulicach, jeżdżąc najbardziej znanym żółtym tramwajem. Ważnym środkiem ułatwiającym przemieszczanie mieszkańców między niżej położonymi arteriami, a placami powyżej były od wieków windy.

Położony na Alfamie kościół Santa Engracia był budowany przez blisko 300 lat. Z czasem stał się także miejscem pochówku – panteonem, mauzoleum – przeznaczonym dla najbardziej znanych Portugalczyków. Panteon narodowy zachwyca pięknym, barokowym wnętrzem.

Bazylika Estrela i Klasztor Najświętszego Serca Jezusowego są położone w pewnym oddaleniu od centrum Lizbony. Sprawia to, że kompleks, całkiem niesłusznie, bywa omijany przez turystów poznających zabytki stolicy Portugalii. Uważni zwiedzający z pewnością docenią bogactwo barokowego wykończenia