Aktywne Wpisy
Toshikate +17
#emigracja #holandia #praca #pracbaza #jedzenie #jedzzwykopem #gotujzwykopem
Od miesiąca jestem w Holandii i kurde to co tu można znaleźć w sklepach to naprawdę jest jakaś #!$%@? albo ja coś źle robię lub nie przywykłem XD Mięso mielone jak się kupi to mdłe jakieś wychodzi, chleb miękki tak że można go w rękach uformować w kulkę, wędliny to w
Od miesiąca jestem w Holandii i kurde to co tu można znaleźć w sklepach to naprawdę jest jakaś #!$%@? albo ja coś źle robię lub nie przywykłem XD Mięso mielone jak się kupi to mdłe jakieś wychodzi, chleb miękki tak że można go w rękach uformować w kulkę, wędliny to w
źródło: Zdjęcie z biblioteki
Pobierz
Eh przyszło mi żyć z 27- letnim dzieckiem, z którym dodatkowo muszę wychowywać syna. Na początku tego nie zauważyłam, o dużej ilości spraw tez nie wiedziałam, ale to przechodzi ludzkie pojęcie. Prowadzimy razem firmę, ale ja byłam przez ostatni rok wyłączona, bo po porodzie zostałam sama z dzieckiem, tak żeby on mógł pracować. Obecnie już normalnie zmieniamy się a i tak słyszę, że powinnam zająć się większością spraw- bo on nie umie bądź mu się nie chce. Jego mama twierdzi także, ze pomimo pracy po 10 godzin dziennie mam zajmować się całym domem- gotować, prać, prasować, sprzątać i oczywiście zajmować się dzieckiem, bo to ja jestem mamą i jej synek potrzebuje odpoczynku po tak długim zajmowaniu się dzieckiem. Mój syn ma rok i widuje dziadków od strony taty może dwa razy w miesiącu po godzinie, mimo że mieszkają kilka kilometrów od nas. Do tego jest już bardziej świadomy i przywiązany do mnie, więc gdy ma zostać z dziadkami z którymi nie ma żadnej więzi to dostaje histerii. Usłyszałam wiec, ze powinnam iść z nim do lekarza, bo to na pewno jakaś choroba, bo inne dzieci się tak nie zachowują. Dodam, że mój tata mieszka 500km dalej i ostatnio byliśmy tam przez tydzień i syn normalnie nawiązał więź z dziadkiem, który poświęcał mu dużo czasu i zostawał z nim, kiedy ja mogłam spokojnie pojechać na zakupy. Nie oczekuje, żeby ktoś mi wychowywał dziecko, no ale błagam, po co gadanie o jakichś chorobach.
Co do mojego wyjazdu, nie było mnie 10 dni w domu a po powrocie zastałam taki syf. Ubrania, które nie mieściły się w pralce i leżały obok zostały zalewane przez zbyt intensywne kąpiele i zapleśniały do tego stopnia, że nie mam jak ich uratować odplamiaczami.
Kiedy urodziłam, jego rodzice odwiedzili nas w szpitalu i uwaga jego tata przywiózł syneczkowi obiad, bo przecież musiał mi towarzyszyć przy całym procesie porodu i na pewno był głodny i zmęczony, zapytał ile punktów dostało dziecko i pojechał.
Ojciec mojego dziecka nie potrafi nic zrobić. Nie umie gotować- nawet sam kanapki sobie nigdy nie zrobił, co najwyżej poleje bułkę ketchupem. Nigdy nie ugotował obiadu dla dziecka. Jak trzeba zmienić żarówkę w mieszkaniu to dzwoni po tatę, zepsuje mu się samochód to dzwoni żeby tata zaprowadził auto do mechanika, dostanie mandat to prosi żeby tata się tym zajął.
Jasne można mówić, że takiego sobie wybrałam. Ale będąc zakochanym i mieszkając osobno takich rzeczy się nie zauważa. Później pojawił się nasz syn i takim sposobem mam dwoje dzieci w domu.
Czy każdy tak ma? Czy to jest normalne?
Co do mojego wyjazdu, nie było mnie 10 dni w domu a po powrocie zastałam taki syf. Ubrania, które nie mieściły się w pralce i leżały obok zostały zalewane przez zbyt intensywne kąpiele i zapleśniały do tego stopnia, że nie mam jak ich uratować odplamiaczami.
Kiedy urodziłam, jego rodzice odwiedzili nas w szpitalu i uwaga jego tata przywiózł syneczkowi obiad, bo przecież musiał mi towarzyszyć przy całym procesie porodu i na pewno był głodny i zmęczony, zapytał ile punktów dostało dziecko i pojechał.
Ojciec mojego dziecka nie potrafi nic zrobić. Nie umie gotować- nawet sam kanapki sobie nigdy nie zrobił, co najwyżej poleje bułkę ketchupem. Nigdy nie ugotował obiadu dla dziecka. Jak trzeba zmienić żarówkę w mieszkaniu to dzwoni po tatę, zepsuje mu się samochód to dzwoni żeby tata zaprowadził auto do mechanika, dostanie mandat to prosi żeby tata się tym zajął.
Jasne można mówić, że takiego sobie wybrałam. Ale będąc zakochanym i mieszkając osobno takich rzeczy się nie zauważa. Później pojawił się nasz syn i takim sposobem mam dwoje dzieci w domu.
Czy każdy tak ma? Czy to jest normalne?
Aktywne Znaleziska
Polska – Rumunia – Słowacja
Czyli ostatnia, trzecia część opisu mojej podróży rowerowej do Rumunii. Wydaje mi się, że najciekawsza ;)
Część 1 – [klik]( http://www.wykop.pl/wpis/19406111/193942-227-202-140-147-193226-w-koncu-dodaje-troch/)
Część 2 – [klik]( http://www.wykop.pl/wpis/19618191/134982-106-110-106-154-134506-polska-rumunia-slowa/)
Dzień IX
Novaci – Alba Iulia ( 149km – ↑ 3532m)
Strava: https://www.strava.com/activities/672234242
Dziś czeka mnie podjazd na najwyżej położoną drogę Rumunii (przełęcz Urdele – 2145m). Od rana pogoda [nie zachęca]( https://lh3.googleusercontent.com/wdBirgbpb9krsSCxfB7_afeNWElT7y6AT4XqJIW76bhKcPz1v8wb1IjkKfXeO9Y8HE426AXwcEO2NLY=w1920-h1080-rw-no). Spałem na ok 700m, więc trochę wspinaczki mnie czeka. Krajobrazy inne niż na Transfogaraskiej. Wydają mi się bardziej surowe. Na około 1500m, w miejscowości Rânca, spotykam sakwiarza na Krossie. Już marka roweru zdradza jego narodowość, więc kawałek podjeżdżam wspólnie z [chłopakiem]( https://lh3.googleusercontent.com/iaoP2XlFtKfyXLh7be2q9b10aQ9RJRvp7Xk4xuealiUlV2MCCgycZ5-iOwP0IjrJgRWQLszHoLZ4__I=w1920-h1080-rw-no) z Warszawy. Jego tempo jest jednak bardzo mozolne, więc dalej podjeżdżam swoje i umawiamy się, że spotkamy się już na przełęczy.
Powyżej 2000m drog ę spowija kilmatyczna [mgła]( https://lh3.googleusercontent.com/PYpvC7iwgkdRsEmaSDnUhRznu3yASs6KWZoNAMYXtQY52NZgOMe5MZYMHbKmxwAahz2FBB92XxLun5I=w1920-h1080-rw-no). Na krótkim postoju, ktoś żebrze ode mnie [żelki]( https://lh3.googleusercontent.com/dTy8jxkU9yyQt14RUXTXK4JxXMD1AxCw6Qtnvh0vlfeLxrs1rRHEpnYk3Mybf5m65uoXD73eR3fucSM=w1920-h1080-rw-no) ;)
Po przejechaniu na druga stronę pierwszej przełęczy, pogoda klaruje się. Asfalt bardzo dobry, więc mknie się w dół bardzo przyjemnie. Po chwili jednak, ponownie zaczyna się [podjazd]( https://lh3.googleusercontent.com/rMKgoOuVIcDQQETOWXNrXZoz3wdJoiFwxzs8TyxrIw4b8lCNYrNjozSlRdalaup7JQ0R5Pd3MHnVlxU=w1920-h1080-rw-no), tym razem już na tę właściwą przełęcz.
Urządzam sobie [posiłek w pięknej scenerii]( https://lh3.googleusercontent.com/S0BydoSCQdcnWKiuDBUst50RNoARn0u1xA98AlbkRA7n5M-ZvCT-bI5wiucsyKYKgYp9a_xk5EBQwcQ=w1920-h1080-rw-no) i czekam na kolegę. Niestety przez dobrą godzinę nie nadjeżdża, więc postanawiam ruszać dalej. Zjazdy [bajka]( https://lh3.googleusercontent.com/OwFeA8Tj4FQcHoAxRFhjGsop_oWXG09VE-_EsC0xDTj4EPfEcSpzu4D6GjJ4DGACMfTTM8SDGnQ0atU=w1920-h1080-rw-no) – ta droga zdecydowanie wygrywa u mnie z Fagaraską.
Teraz czeka mnie jeszcze jedna wspinaczka na wysokość 1700m, by w końcu rozpocząć w zasadzie 100 km zjazdu, aż pod miasteczko Alba Iulia, gdzie po dłuższych poszukiwaniach, już po zmroku rozbijam się za poletkiem kukurydzy. Wcześniej, po drodze, spotykam jeszcze parę sympatycznych Niemców. Maja ciekawe [zabezpieczenia]( https://lh3.googleusercontent.com/D7NdJwx34OAWUFO_XUZTQ4cx_P6UH8dwC8lCas2detQaZofxITjERIJ8ZMhr0buBSQ4xflEbQUKsuIs=w1920-h1080-rw-no) przed zbyt blisko wyprzedzającymi pojazdami :)
Dzień X
Alba Iulia - Beliş ( 159km – ↑ 2610m)
Strava: https://www.strava.com/activities/672238371
W zasadzie dopiero o świcie mogę zobaczyć jak wygląda moja [okolica]( https://lh3.googleusercontent.com/1IDf4cDil9dgEjE2lSGhLCrQy9UQHqFj3FJEVbk7ZXPEF_LeztLEr5b9Ln399waOahHVR6KjrDHz_MM=w1920-h1080-rw-no). Odkrywam też, że jakiś gryzoń próbował przekąsić sobie [moją owijkę]( https://lh3.googleusercontent.com/OpGSEP-FbpY64YNsxSrIwZPN3vkA-gRM-AEDlLWgbL68la5PboFilFtuh-O1yg1a2niqzOHbbg5vIPI=w1920-h1080-rw-no). Na szczęście mu nie posmakowała. Zwijam dobytek i po chwili jestem w Alba Iulia. Dziś czeka mnie kolejny pagórkowaty dzień, ponieważ kieruje się w stronę Karpat Zachodniorumuńskich (Góry Apuseni). Po 60 km łagodnego podjazdu na około 1000m , widoki znów zachwycają. Szczególnie urokliwe są [rumuńskie wsie]( https://lh3.googleusercontent.com/LnC1XnHQcYPjCVXwPPsRquOo8M0yZzvmjHunv1U_KJ9r1kq1xxhLh9X51NJnpnYR3nd3ce9sUNcc2W8=w1920-h1080-rw-no)
Przejeżdżając obok miasteczka Abrud, łapie mnie smak na puszke coli, więc postanawiam zjechać stromym i kamienistym skrótem do centrum. Okazało się to błędem, bo obciążone bagażem przednie koło łapie snake’a i momentalnie zostaję uziemiony z dwiema dziurami w dętce. Łatać tego nie ma szans, więc musze zdjąć przednie koło w celu wymiany na nową. Okazuje się to skomplikowae, bo wymagało odkręcenia bagażnika. Postanawiam przy okazji urządzić sobie przerwę obiadową, więc wstawiam wodę ze strumyka na ryż i biorę się za robotę. Po jakimś czasie, wzbudzam zainteresowania starszego pana z domku widocznego [tutaj]( https://lh3.googleusercontent.com/aKdTLgHy6pZhPh_PT1ZMKeaz2FunX7PCxn0lTtPdOtLe_svCku_4iIMl3HI3HkFDMpkRrW_wdJjtjkE=w1920-h1080-rw-no). Pokazuję mu na migi w czym rzecz i pytam czy w jakiś sposób przeszkadzam. Pokazuje że wszystko OK i pyta czy nie potrzebuję miejsca do spania. Ładnie dziękuję, bo jest jeszcze za wcześnie. Po chwili wraca do mnie uśmiechnięty z taką oto [wałówką]( https://lh3.googleusercontent.com/icFqRUTaNA3Zsy6Sy348J2_o4bxExBAbioMuegIMRqjEtjpcKk-8csV-JAYeqtgi2YmW09mphE5fViM=w1920-h1080-rw-no) i tylko powtarza, że są BIO ;)
Słonina do jajecznicy przyda się jak najbardziej, więc wrzucam towar do sakwy, ładnie dziękuję i ruszam dalej.
Góry Apuseni sa bardzo malownicze. Na drodze często można spotkać wolno pasące się [krowy]( https://lh3.googleusercontent.com/PwIdlHs9zAlpT0JD081wVK08KVKqFb1ImacNbak_JqBAut2fvViq1VBfJdvsAW_cO_CCJvKFHNJfWuI=w1920-h1080-rw-no) ale także [konie]( https://lh3.googleusercontent.com/5RzcEZLfc6cgBRpQySH7dd70z8Ri_S7hLapKNl9cW0KlqAljeXlgL19MfgoJKXtsH8Dtyiv68N05EDU=w1920-h1080-rw-no). Podjeżdżam jeszcze na przełęcz na wysokość ponad 1300m i jest tak ładnie, że zastanawiam się, czy czasem tutaj nie zrobić pięknego noclegu. Orientuję się jednak, że nie mam kupionego prowiantu, więc musze jechać dalej, by znaleźć jakiś sklep. Po chwili orientuję się, ze przecież jest Niedziela i że wszystko jest już zamknięte, a żadnego większego miasta nie ma w promieniu kilkudziesięciu kilometrów. Cały czas jadę dalej i obmyślam co mam w sakwach i czy dam rade w miarę sensownie zjeść wieczorem, by odpowiednio się zregenerować w nocy. Na dnie sakwy mam zupkę chińską ,którą wiozę na czarną godzinę i tabliczkę czekolady z Polski. No i mam przecież jeszcze ogórki i słoninę od gospodarza! :) Postanawiam się więc rozbić niedaleko jeziora Giurcuța de Jos. Tym sposobem ląduję gdzieś w [lesie]( https://lh3.googleusercontent.com/e9MaXKGEQMl9dJ9ZURYmdB6KqnSG9XpzaivKPqPMeWFAsWs7Q-Djw0YqBKIARTGx3LUq0pEs3ypC2hQ=w1920-h1080-rw-no). Miejscówka klimatyczna, jednak okolica jest dosyć dzika i jestem na wysokości powyżej 1000m, więc ryzyko odwiedzin niedźwiedzia już całkiem spore. Tym bardziej, że zapach smażonej z makaronem słoniny penetruje z pewnością znaczny obszar lasu ;) W obawie przed takim spotkaniem, ładuję wszystkie rzeczy związane z jedzeniem do reklamówki i zostawiam pod drzewem kilkadziesiąt metrów od namiotu. Na rano zostawiam sobie połowę tabliczki czekolady, by jakoś ruszyć z miejsca :)
W nocy budzi mnie głośne ujadanie psa, niedaleko mojego namiotu. Otwieram oczy i… nie widzę kompletnie nic. Jest tak ciemno, że nie ma żadnej różnicy, czy mam otwarte, czy zamknięte powieki. Pierwszy raz się z czymś takim spotykam i zastanawiam się, czy czasem nie oślepłem od tej kosmicznej kolacji ;) Wszelkie wątpliwości rozwiewa ekran telefonu. Pies jednak ujada dalej, typowo na mnie, więc leżę w bezruchu i patrzę w tę czerń. A czasem daje się usłyszeć dźwięk dzwonka, więc już wiem, że jest to jakiś pies pasterski. Chce żeby sobie już poszedł, bo nie mogę spać. Po jakichś 30 minutach w końcu mam spokój i zasypiam na nowo.
Dzień XI - XII
Beliş - Kosice ( 375km – ↑ 1126m)
Strava: https://www.strava.com/activities/672240919
Rano okazuje się, że mój nocny gość dorwał się do mojej reklamówki z jedzeniem i wylizał garnek z pozostałości kolacji, ale także wciągnął moją czekoladę! :) Znalazłem jeszcze zachomikowany mały batonik zbożowy, który dzięki temu że był szczelnie zamknięty jakoś przetrwał. Zjadam go więc z herbatą i ruszam w drogę. W pierwszej napotkanej wiosce kupuję makaron i kilka rzeczy na śniadanie. Okazuje się jednak, że nawet nie udało mi się porządnie zagotować wody, bo skończył mi się gaz. Zjadam więc taką niedogotowaną papkę z bananami i jogurtem. Dodatkowo makaron okazuje się być takim jajecznym, ze zwykłej mąki pszennej . Obrzydlistwo :)
Około południa zatrzymuję się w przydrożnym zajeździe, planują w końcu porządną wyżerkę. Zamawiam podwójny zestaw obiadowy i znów jest kiepsko. Zjadam trochę z przymusem, bo na czymś trzeba przecież jechać. Na szczęście działa WiFi, więc sprawdzam rozkład pociągów z Koszyc. Okazuje się, że czeskie Pendolino, które mi najbardziej pasuje, odjeżdża za niecałą dobę. Szybka kalkulacja i postanawiam pozostałe około 350 km jechać już bez noclegu, zarywając przy tym oczywiście noc. Czasu mam na tyle, że nie musze się jakość bardzo śpieszyć i spokojnie mogę stawać na posiłki, sklepy itp.
Do granicy z Węgrami w miejscowości Săcueni, mam około 100 km drogi. Przejazd przez Rumuńskie wsie po zmroku to specyficzny klimat. Niebo jest piękne i gwieździste. Często sobie wyłączam lampkę, by je podziwiać. W pewnym momencie zauważam , że na środku drogi leży coś dużego. Trochę się wystraszyłem, bo myślałem, że to jakiś wielki pies. Gdy podjeżdżam bliżej okazuje się, że to siedzi sobie dwójka małych dzieci , kopcąca po ciemku papierosy
Około 2 km przed granicą, zauważam z daleka jakieś odblaski. Panowie mundurowi zatrzymują mnie i coś tam zaczynają po rumuńsku. Mówię po angielsku, że jestem z Polski i wracam do Polski. Na co jeden z nich mówi stanowczo: no Poland! Nie wiem o co chodzi, ale po chwili ten drugi go uspokaja i informuje mnie, że przejście graniczne jest zamknięte i nie przejadę. To nie jest dobra informacja. Włączam mapę i pokazują mi gdzie jest najbliższe przejście, twierdząc, że to tylko 15 km. Zawracam więc trochę zrezygnowany. Okazuje się, że 15 km, to może tam było w linii prostej. Ja musiałem nadłożyć dobrych 40 km. Na drugim przejściu jestem więc w środku nocy. Rumuński strażnik sprawdza dokumenty i mierzy mnie dziwnie. Węgierski tylko zerka na dowód i żegna mnie miłym „Have a nice trip!”
Węgry witam z ulgą, bo już jest bardziej cywilizowanie. Jednak na stacjach benzynowych nadal nie ma do zjedzenia nic na ciepło, czego mi brakuje. W drodze na Nyiradony na drodze co chwilę spotykam dzikie zwierzęta.. Po ciemku widzę z daleko pełno świecących par oczu. W pewnym momencie jest ich tak dużo, że muszę zwolnić, w obawie że jakieś cielsko mnie w końcu potrąci (lub odwrotnie). Dodatkowo sobie głośno gwiżdżę lub śpiewam, bo zwrócić na siebie uwagę ;) Około godziny 4 rano postanawiam rozprostować na godzinkę kości na [stacji kolejowej]( https://lh3.googleusercontent.com/3XdkqtZEeyn2yZN-KDyXD5jgz3uY8tHhRZXvcUxcLoL1AgmIXGrN_y1k4CzCVuo9M_riNHKTqSZ8Iy0=w1280-h1024-rw-no)
Przed miastem Nyíregyháza zaczyna [świtać]( https://lh3.googleusercontent.com/nkyT0XLitWXFnf1jF4aULRSaZK0r6iv2nGbCDlmJNjdTh2wzIveigpeCZfaMe3dOY-YTfc4G8l8Qfg8=w1280-h1024-rw-no). Znajduję McDonalds i w końcu jem coś na ciepło. Trochę się jednak zasiedziałem, więc muszę już od tej pory pilnować tempa i czasu, by zdążyć na zakładany pociąg do Koszyc.
Ponownie czeka mnie walka z zakazami ruchu dla rowerów i węgierskimi ścieżkami. Na szczęście niektóre były bardzo [sensowne]( https://lh3.googleusercontent.com/fBdvVl_7HrjVVT2eiyqva-BQ9xZbJ1YlLrKq5nwTEgnGNsakfN3cPZCRQWrp2p4pxNABQSiGLb5GsnM=w1280-h1024-rw-no). Jakoś przed południem docieram w piękne okolice miasta Tokaj. Pogoda jest wręcz bezbłędna, więc [widoki]( https://lh3.googleusercontent.com/_5OVsDXRhMTAx826gRZh3ew0XMBuYA8zrQpMORm4kp6ZmYmkdvghsvMKlThHxThMBXG7CMNDgWd3S6g=w1280-h1024-rw-no) uprzyjemniają jazdę. Teren staje się jednak pagórkowaty, co skutecznie wysysa ze mnie siły. Szczególnie, że w nogach mam już ponad 300 km z bagażem.
Do Koszyc docieram na godzinę przed odjazdem pociągu. Ostatnie 25 km od granicy jechałem na zmiany z jakimś rowerzystą. Tempo było dosyć mocne, więc na dworzec wpadam wykończony i nieźle zgrzany. Marzę o czymś zimnym do picia, jednak najpierw postanawiam zakupić bilet. Pani w kasie informuje mnie, że wszystkie miejsca rowerowe w moim Pendolino są już zajęte :) To jest ostatnia rzecz jaką chciałem usłyszeć. Przez dobre pół godziny próbuje jeszcze coś tam pokombinować z inną kasjerką, jednak ostatecznie nie dostaję biletu. Następne sensowne połączenie (jednak z przesiadką w Żylinie), mam za 4 godziny, więc korzystam z wolnego czasu i jadę na obiad i pozwiedzać ładne [centrum miasta]( https://lh3.googleusercontent.com/DzgFFl8gkgHHE6S2b6Gs9keFDa7BPBr8Bco4EM6vvjZu6X5vmwNBGwIm7NRxZrA-04YRazTBHBSKiro=w1280-h1024-rw-no). Około północy ląduję pod polską granicą w Skalité-Serafínov. Przejeżdżam kilka km w deszczu na stację w Zwardoniu. Stacja jest zamknięta, więc muszę wypłacić gdzieś pieniądze na bilet, bo w pociągu kartą nie zapłacę. Okazuje się że jedyny bankomat w miejscowości jest nieczynny. Pierwszy pociąg do Katowic mam dopiero o godzinie 5, więc po krótkich pogaduszkach z panem ochraniającym składy pociągów, ładuję się w śpiwór i zasypiam. Pół godziny przed odjazdem pan mnie budzi i w końcu wsiadam w pociąg. Nie mam jednak pieniędzy na bilet, więc sprawdzam godzinę następnego pociągu i wysiadam w Rajczy. Ciągle leje i jest zimno, więc poszukiwania bankomatu do przyjemnych nie należą. Ostatecznie udaje się dotrzeć do domu przed południem.
Powrót z przygodami, ale to właśnie takie przygody wspomina się latami :) Z perspektywy czasu decyzja o zarwaniu ostatniej nocy wydaje się słuszna, bo kolejnego dnia dopadłby mnie deszczowy front.
Cała wycieczka bardzo udana. Deszczowych dni było niewiele. Sprzęt nie zawiódł, ładne krajobrazy i nowe doświadczenia. Do Rumunii jeszcze chętnie wrócę, jednak tym razem chciałbym zwiedzić bardziej wiejskie rejony Karpat w północnej części kraju, plus dodatkowo może ich ukraińską część :) Drogi Transfagaraska i Transalpina po prostu odhaczone. Jakoś szczególnie mnie ciągnie tam z powrotem.
W sumie podczas 11 dni przejechałem prawie 1600 km. Wg Stravy podjazdów nazbierało się 19416m.
[Cała galeria zdjęć]( https://get.google.com/albumarchive/103328722292581463380/album/AF1QipPbHcXkYxIDJK1RLHc39TzaD4MGyCBuFSwRiXVI/AF1QipMivQ-UlZ4GiAjgXa7scmzzNXJWzq2xZfv9GdJc)
Mój tag - > #byczysnarowerze
#podroze #podrozerowerowe #rumunia
W tym tygodniu to już 683km!
#rowerowyrownik #ruszkatowice #100km #200km #300km
źródło: comment_WoTbleqHbA0W0HNg2qERspto2a8XPk5J.jpg
PobierzNie jeździłam rowerem po Rumunii, ale również chętnie wrócę - do Sighișoary, a i nie byłam jeszcze na Bukowinie.
A w ogóle to bardzo lubię czytać Twoje relacje. Pogrubienia i akapity sprawiają, że opisy łyka się w mgnieniu oka :) A podlinkowane fotki odpowiednio obrazują opisywane sytuacje.
Dzięki i polecam :)
@faramka
To miło, że komuś się podoba. Gdyby było więcej czasu na pisanie, to z pewnością byłoby to bardziej składne, a akapity mniej przypadkowe :) obecnie, to nawet sam tego w całości nie przeczytałem, tylko wrzuciłem jeszcze ciepłe. Pozdr :)
@byczys w sumie kilometrów było 1900, a nie 1600 ;)
Ile czasu zajmuje ci rozłożenie namiotu i przygotowanie miejsca na nocleg, i później poskładanie wszystkiego rano?