- Popatrz Kasieńko. Tak wygląda magia – zwykł powtarzać wujek.
Gdy w piątej klasie polonistka kazała nam napisać quasi-biblijną przypowieść, opisałam świat, w którym bohater – genialny chemik samouk - zostaje milionerem dzięki psim kupom. Dokładniej rzecz ujmując, zbiera je z miejskich trawników, wrzuca do specjalnych, samodzielnie uwarzonych mikstur, miesza i podgrzewa, by wreszcie zamiast psiej kupy wyciągnąć wędzoną pierś z kurczaka, kostkę sera białego bądź perfekcyjnie chrupiący bochen chleba. Produkty chemika wspaniale się sprzedają, zdobywając liczne medale na targach żywnościowych. Przypowieść niosła za sobą wiele różnych nauk w rodzaju tego, że warto zbierać kupy po swoim psie i że każdy może osiągnąć sukces.
Dostałam jedynkę.
Wujek, upewniwszy się kilkukrotnie, że w wypracowaniu nie pojawia się jego nazwisko, rękawem koszuli ścierał mi z twarzy łzawe smarki, jednocześnie tłumacząc, że choć mamy lata dziewięćdziesiąte, to Polska jest sto lat za Murzynami, a nowoczesne technologie żywnościowe są tu nadal całkowicie nieznane. Rękaw koszuli wujka pachniał intensywnie szynką „z dębowej beczki”.
Dziś mój chrzestny pełni zaszczytną funkcję szefa dużego spożywczego przedsiębiorstwa.
Do obu zwycięzców odezwę się na pw. Pierwszy szczęśliwiec będzie z mirkorandom, a drugą osobę wybiorę z komentarzy pod wpisem, liczę na kreatywność. (✌ ゚ ∀ ゚)☞
#zagranico
źródło: comment_hEVNeDOX0zsosMsohq7TxxCc2fqtI9PB.jpg
Pobierzźródło: comment_7i6tuwyS7XkDhlvUzfpGdC08qkOjCPIF.jpg
Pobierz