Było lato 1924 roku. W miasteczku Nome na Alasce miejscowy lekarz zauważył, że minął termin przydatności leku przeciwko błonicy. Złożył zamówienie, ale gdy ostatni statek przed nadejściem zimy dostarczył zapasy, akurat tego leku nie było. W sumie lekarz nie musiał się tym przejmować. Przez lata praktyki nie widział w okolicy ani jednego potwierdzonego przypadku błonicy. Najbliższe miesiące miały jednak wszystko zmienić.
Błonica została dość dobrze poznana już pod koniec XIX wieku. Odpowiedzialne za nią bakterie wydzielają toksynę, która znacząco wpływa na przebieg choroby. Dość szybko pojawiają się gorączka i osłabienie. Mikroby chętnie żyją na błonach śluzowych górnych dróg oddechowych, w tym w gardle i krtani. Choć nie atakują głębiej położonych tkanek, tworzą szarawy nalot, co utrudnia oddychanie i połykanie pokarmu. Niestety toksyny mogą dostać się do krwi, a następnie uszkodzić serce, nerki oraz inne narządy.
Choroba najczęściej atakowała dzieci w wieku do 10 lat. Trudności z oddychaniem i inne objawy były dla nich koszmarem, jednak już w 1895 roku powstało lekarstwo (surowica). Chorzy mogli otrzymać zastrzyk zawierający przeciwciała, które pomagały walczyć z toksyną bakterii. Ich wczesne podanie zmniejszało śmiertelność do poziomu poniżej 3%, podczas gdy bez leczenia wynosiła ona ponad 40%. Na szczęście dziś są już dostępne szczepionki.
Pierwsze sygnały o zagrożeniu dotarły do Nome w grudniu 1924 roku. Przyczyna nie była całkiem jasna, lecz w pobliskiej wiosce Inuitów zmarło troje dzieci. W końcu 20 stycznia miejscowy lekarz, Curtis Welch, rozpoznał błonicę u trzyletniego chłopca. Nie zdecydował się użyć przeterminowanego leku i nie zdołał uratować życia pacjenta. Zaledwie jeden dzień później trafiła do niego dziewczynka w wieku siedmiu lat, która miała podobne objawy. Zanosiło się na epidemię.
Welch musiał jak najszybciej dostać lek, więc wysłał telegram do Waszyngtonu. O ile jego zdobycie było dla służb łatwe, to dostawa do Nome stanowiła poważny problem. Transport statkiem nie wchodził w grę, gdyż powierzchnię morza pokrył lód, a użycie ówczesnego samolotu było bardzo ryzykowne. Linia kolejowa kończyła się ponad tysiąc kilometrów od celu, więc pociąg też niczego nie rozwiązywał. Przy tak złej pogodzie do miasteczka dało się dotrzeć tylko psim zaprzęgiem.
Pomoc zaoferował John Beeson, lekarz w mieście Anchorage na Alasce. W jego szpitalu było sporo leku, więc przesłał go koleją tak daleko, jak się dało. Następnie paczkę przejął Bill Shannon i bez zbędnej zwłoki wyruszył w drogę z psami. Zaczął się „Wielki Wyścig Miłosierdzia”, w którym w sumie miało wziąć udział 20 mężczyzn i 150 psów. Utworzyli sztafetę, przekazując sobie surowicę w różnych miejscowościach na trasie do celu.
Lekarz w Nome podjął możliwe środki ostrożności. Zalecał zamknięcie budynków użytku publicznego, a także ograniczenie do minimum wszelkich zgromadzeń i przemieszczania się. Mimo to sytuacja szybko się pogarszała. Stwierdzono 22 przypadki błonicy, a 20 kolejnych było prawdopodobnych. Zmarło już 5 osób i mogły umrzeć kolejne.
Poczta do Nome docierała w ciągu 30 dni, lecz tym razem wszystko musiało odbyć się dużo szybciej. Gdy Shannon ruszał w drogę, zalecano mu czekanie ze względu na pogodę. Temperatura zbliżała się do 40 stopni poniżej zera, a później jeszcze znacznie spadła, ale mimo to się nie zatrzymał. Kolejni uczestnicy sztafety również doświadczyli mrozu, śnieżycy i silnego wiatru, którego prędkość sięgała 110 kilometrów na godzinę. Warunki były tak złe, że normalnie żaden zaprzęg nigdzie by się nie ruszył.
Paczka dotarła do celu rankiem 2 lutego. Ogromna w tym zasługa nie tylko współpracy ze strony ludzi, ale też psów. Musiały biec dniem i nocą, a niektóre z nich uratowały wyścig przed porażką. Szczególne uznanie zyskał pies Balto, który wraz z Norwegiem Gunnarem Kaasenem pokonał ostatni odcinek trasy liczący 85 kilometrów. W pewnym momencie podczas zamieci śnieżnej Balto nagle zatrzymał cały zaprzęg. Kaasen niczego nie widział, ale okazało się, że pies stał na cienkim lodzie. Gdyby nie jego zachowanie, wszyscy wpadliby do wody i zginęli. Ze względu na mróz lekarstwo zamarzło, lecz na szczęście nie wpłynęło to na jego skuteczność.
---
Gunnar Kaasen oraz Balto, którzy wraz z innymi psami pokonali ostatni odcinek sztafety. Zatrzymanie się psa na cienkim lodzie nie było ich jedyną przygodą na trasie. W pewnym momencie silny wiatr sprawił, że zaprzęg się przewrócił. Surowica wpadła w śnieg, lecz na szczęście mężczyzna zdołał ją odnaleźć.
Norweg Leonhard Seppala, kolejny bohater „Wielkiego Wyścigu Miłosierdzia”. Jako zwycięzca wcześniejszych wyścigów psich zaprzęgów na Alasce, które miały charakter sportowy, musiał pokonać najdłuższy i niezwykle trudny odcinek trasy. Aby do niej dotrzeć, najpierw przebył dystans 112 kilometrów, a później już z lekarstwem kolejne 146 kilometrów. Liderem jego zaprzęgu był Togo – pierwszy z lewej na zdjęciu. Większość przewodników używała psów rasy alaskan malamut, lecz Seppala wolał husky syberyjskie. Są one mniejsze, ale
Buteleczka leku przeciwko błonicy. Do produkcji używano kóz oraz koni, których organizmy wytwarzały przeciwciała. Pozwalało to pozyskać z ich krwi surowicę, a następnie podać ją chorym. Za to odkrycie Emil von Behring otrzymał w 1901 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny.
Mapa pokazująca trasę „Wielkiego Wyścigu Miłosierdzia”. Czerwona linia to odcinek pokonany koleją do miasta Nenana. Czarna linia odpowiada drodze do Nome o długości 1085 kilometrów, którą przebyły psie zaprzęgi. Pokonanie tego dystansu w trudnych warunkach zajęło im w sumie 127 godzin i 30 minut.
Pomnik Balto, który znajduje się w Central Parku w Nowym Jorku. „Wielki Wyścig Miłosierdzia” śledziły media w całym kraju, a pomnik dzielnego psa stanął już w grudniu 1925 roku. Jego twórcą jest amerykański rzeźbiarz Frederick Roth.
Podczas swojej 18-letniej praktyki na Alasce Welch miał już nie raz okazję przekonać się, że rdzenni mieszkańcy tych terenów są mało odporni na choroby przywleczone przez białych.
@Goglez: Dzieci "wykradano" Inuitom do odległych szkół, a normalnie żyli w dużym rozproszeniu i dzieci nie mogły szybko rozprzestrzeniać mikrobów.
Gunnar Kaasen oraz Balto, którzy wraz z innymi psami pokonali ostatni odcinek sztafety. Zatrzymanie się psa na cienkim lodzie nie było ich jedyną przygodą na trasie.
Gunnar Kaasen oraz Balto, którzy wraz z innymi psami pokonali ostatni odcinek sztafety. Zatrzymanie się psa na cienkim lodzie nie było ich jedyną przygodą na trasie.
oprócz tego ludzie
Aż tak Ci zależało na użyciu tego zwrotu że musiałeś zacytować tylko połowę akapitu i się przyczepić?
Gunnar Kaasen oraz Balto, którzy wraz z innymi psami pokonali ostatni odcinek sztafety. Zatrzymanie się psa na cienkim lodzie nie było ich jedyną
Szczególne uznanie zyskał pies Balto, który wraz z Norwegiem Gunnarem Kaasenem pokonał ostatni odcinek trasy liczący 85 kilometrów.
@Goglez: Film Togo wyprowadził mnie z błędu. To była sztafeta, a Balto pokonał ostatni odcinek i zdobył laury. Kiedy wszystkie psy wyciągnęły średnio 50-60 km chad Togo wyciągnął najwięcej, czyli 150 km. Świetny film, polecam.
Błonica została dość dobrze poznana już pod koniec XIX wieku. Odpowiedzialne za nią bakterie wydzielają toksynę, która znacząco wpływa na przebieg choroby. Dość szybko pojawiają się gorączka i osłabienie. Mikroby chętnie żyją na błonach śluzowych górnych dróg oddechowych, w tym w gardle i krtani. Choć nie atakują głębiej położonych tkanek, tworzą szarawy nalot, co utrudnia oddychanie i połykanie pokarmu. Niestety toksyny mogą dostać się do krwi, a następnie uszkodzić serce, nerki oraz inne narządy.
Choroba najczęściej atakowała dzieci w wieku do 10 lat. Trudności z oddychaniem i inne objawy były dla nich koszmarem, jednak już w 1895 roku powstało lekarstwo (surowica). Chorzy mogli otrzymać zastrzyk zawierający przeciwciała, które pomagały walczyć z toksyną bakterii. Ich wczesne podanie zmniejszało śmiertelność do poziomu poniżej 3%, podczas gdy bez leczenia wynosiła ona ponad 40%. Na szczęście dziś są już dostępne szczepionki.
Pierwsze sygnały o zagrożeniu dotarły do Nome w grudniu 1924 roku. Przyczyna nie była całkiem jasna, lecz w pobliskiej wiosce Inuitów zmarło troje dzieci. W końcu 20 stycznia miejscowy lekarz, Curtis Welch, rozpoznał błonicę u trzyletniego chłopca. Nie zdecydował się użyć przeterminowanego leku i nie zdołał uratować życia pacjenta. Zaledwie jeden dzień później trafiła do niego dziewczynka w wieku siedmiu lat, która miała podobne objawy. Zanosiło się na epidemię.
Welch musiał jak najszybciej dostać lek, więc wysłał telegram do Waszyngtonu. O ile jego zdobycie było dla służb łatwe, to dostawa do Nome stanowiła poważny problem. Transport statkiem nie wchodził w grę, gdyż powierzchnię morza pokrył lód, a użycie ówczesnego samolotu było bardzo ryzykowne. Linia kolejowa kończyła się ponad tysiąc kilometrów od celu, więc pociąg też niczego nie rozwiązywał. Przy tak złej pogodzie do miasteczka dało się dotrzeć tylko psim zaprzęgiem.
Pomoc zaoferował John Beeson, lekarz w mieście Anchorage na Alasce. W jego szpitalu było sporo leku, więc przesłał go koleją tak daleko, jak się dało. Następnie paczkę przejął Bill Shannon i bez zbędnej zwłoki wyruszył w drogę z psami. Zaczął się „Wielki Wyścig Miłosierdzia”, w którym w sumie miało wziąć udział 20 mężczyzn i 150 psów. Utworzyli sztafetę, przekazując sobie surowicę w różnych miejscowościach na trasie do celu.
Lekarz w Nome podjął możliwe środki ostrożności. Zalecał zamknięcie budynków użytku publicznego, a także ograniczenie do minimum wszelkich zgromadzeń i przemieszczania się. Mimo to sytuacja szybko się pogarszała. Stwierdzono 22 przypadki błonicy, a 20 kolejnych było prawdopodobnych. Zmarło już 5 osób i mogły umrzeć kolejne.
Poczta do Nome docierała w ciągu 30 dni, lecz tym razem wszystko musiało odbyć się dużo szybciej. Gdy Shannon ruszał w drogę, zalecano mu czekanie ze względu na pogodę. Temperatura zbliżała się do 40 stopni poniżej zera, a później jeszcze znacznie spadła, ale mimo to się nie zatrzymał. Kolejni uczestnicy sztafety również doświadczyli mrozu, śnieżycy i silnego wiatru, którego prędkość sięgała 110 kilometrów na godzinę. Warunki były tak złe, że normalnie żaden zaprzęg nigdzie by się nie ruszył.
Paczka dotarła do celu rankiem 2 lutego. Ogromna w tym zasługa nie tylko współpracy ze strony ludzi, ale też psów. Musiały biec dniem i nocą, a niektóre z nich uratowały wyścig przed porażką. Szczególne uznanie zyskał pies Balto, który wraz z Norwegiem Gunnarem Kaasenem pokonał ostatni odcinek trasy liczący 85 kilometrów. W pewnym momencie podczas zamieci śnieżnej Balto nagle zatrzymał cały zaprzęg. Kaasen niczego nie widział, ale okazało się, że pies stał na cienkim lodzie. Gdyby nie jego zachowanie, wszyscy wpadliby do wody i zginęli. Ze względu na mróz lekarstwo zamarzło, lecz na szczęście nie wpłynęło to na jego skuteczność.
---
Gunnar Kaasen oraz Balto, którzy wraz z innymi psami pokonali ostatni odcinek sztafety. Zatrzymanie się psa na cienkim lodzie nie było ich jedyną przygodą na trasie. W pewnym momencie silny wiatr sprawił, że zaprzęg się przewrócił. Surowica wpadła w śnieg, lecz na szczęście mężczyzna zdołał ją odnaleźć.
#historia #medycyna #gruparatowaniapoziomu #alaska #zima #ciekawostki #ciekawostkihistoryczne ŹRÓDŁO
źródło: FB_IMG_1683459989337
Pobierzźródło: FB_IMG_1683460099108
Pobierzźródło: FB_IMG_1683460214874
Pobierzźródło: FB_IMG_1683460303110
Pobierzźródło: FB_IMG_1683460356644
Pobierzźródło: 6924480.3
PobierzJaki?
@Goglez: Dzieci "wykradano" Inuitom do odległych szkół, a normalnie żyli w dużym rozproszeniu i dzieci nie mogły szybko rozprzestrzeniać mikrobów.
Zawiera treści 18+
Ta treść została oznaczona jako materiał kontrowersyjny lub dla dorosłych.
@Goglez: oprócz tego ludzie
Aż tak Ci zależało na użyciu tego zwrotu że musiałeś zacytować tylko połowę akapitu i się przyczepić?
@Goglez: Film Togo wyprowadził mnie z błędu. To była sztafeta, a Balto pokonał ostatni odcinek i zdobył laury. Kiedy wszystkie psy wyciągnęły średnio 50-60 km chad Togo wyciągnął najwięcej, czyli 150 km. Świetny film, polecam.
źródło: 7991741.3
Pobierz