Od niedawna Polacy mogą legalnie i na normalnych warunkach korzystać z Disney Plus. Platforma ta oprócz smakowitych produkcji własnych (“Wanda Vision”, “Loki”) i wielu sentymentalnych kąsków (“Hoży Doktorzy”, “Gotowe na wszystko”) zapewnił nam dostęp do prawdziwej popktulturowej uczty: jednego z najciekawszych, najbardziej wpływowych – i całkiem możliwe, że najbardziej wartościowych – musicalu XXI wieku.

Otrzymaliśmy wzruszającą i stylową pocztówkę z Belfastu końca lat 60-tych, na której Kenneth Branagh spontanicznie nakreślił swoje wspomnienia z dzieciństwa. Taką, na którą patrzy się z przyjemnością i do której treści chce się wracać, jak do miłego listu od kogoś bliskiego. Ale mimo mocnego osadzenia w realiach czasu i miejsca, “Belfast” to też czarujący film o tym, jak – przyjmując

Byłam zaskoczona widząc, jak powściągliwe, a nawet niepochlebne recenzje zbiera ten film. Moim zdaniem – niesłusznie. Wiele osób może go przez to zlekceważyć lub przegapić podczas przedoscarowego urodzaju. A chyba jednak warto dać mu szansę. Choćby po to, by samemu wyrobić sobie opinię, bo szala naszego gustu wcale nie musi przechylić się na jego niekorzyść. Oraz po to,

Czy warto wykonać pierwszy ruch i rozpocząć ponad 6,5 godzinny szachowy seans? Bez wątpienia i raczej nie będzie on obarczony zbyt dużym ryzykiem straty czasu. To serial jakościowo zbliżony do tego, z czego Netflix słynął jeszcze kilka lat temu – stara dobra netflixowa szkoła. Nie ma tu irytującego uśrednienia, które prześladuje współczesne produkcje. Jest za to wiele pasji, sportowych emocji, wysmakowanych kadrów

To co się udało, to na pewno to, że znowu mogliśmy podziwiać piękne, przemyślane kadry, których pełno w BB i BCS, satysfakcjonujące nawiązania i powroty starych bohaterów. Fabuła jest jednak do przesady banalna, brakuje większego ładunku emocji, jakiegoś zwrotu akcji, idziemy jak po sznurku od napisów początkowych aż do finału i wyrywają nas z tego tylko retrospekcje, które chyba zajmują 1/3 filmu.