Aby zbadać zasadność dwóch modeli, międzynarodowy zespół symulował komputerowo dżety przewidywane przez modele dla supermasywnej czarnej dziury w centrum galaktyki M87, gigantycznej galaktyki w gwiazdozbiorze Panny. Następnie porównano wyniki z rzeczywistymi obserwacjami dżetu w M87...

Nowy obraz z Teleskopu Horyzontu Zdarzeń ukazuje silne i zorganizowane pola magnetyczne biegnące po spiralach od brzegu supermasywnej czarnej dziury Sagittarius A*. Po raz pierwszy zobaczono je w świetle spolaryzowanym. Wyniki badań opublikowano w “The Astrophysical Journal Letters”.

Maciej Dunajski jest profesorem fizyki matematycznej na Uniwersytecie Cambridge i Fellowem Clare College w Cambridge. Tematy jakie zostały poruszony w wywiadzie to: czarne dziury, znaczenie matematyki we wszechświecie, współpraca z Hawkingiem

Możliwość połączenia się supermasywnych czarnych dziur to zjawisko przewidywane teoretycznie, ale nigdy nie zaobserwowane. Badania czarnych dziur – jedynej pary, którą udało się zobrazować tak dokładnie, że widać obie czarne dziury – pozwolą na opisanie, dlaczego do ich łączenia dochodzi tak rzadko.

W kwietniu 2019 roku ludzkość mogła po raz pierwszy w dziejach ujrzeć oblicze czarnej dziury. Pięć lat po tamtym sukcesie astronomowie opublikowali uaktualnioną wersję obrazu M87, uzupełnioną o świeże dane, uzyskane dzięki rozwinięciu sieci EHT.

Znany jako dźwięk "ćwierkania" sygnał powstaje w wyniku emisji fal grawitacyjnych o rosnącej częstotliwości podczas łączenia się dwóch czarnych dziur.

Czarna dziura to jeden wielki paradoks. Niby nie ma prawa promieniować (bo jest czarną dziurą), a promieniuje. Niby musi być wieczna i wszystko pożerać, a nie pożera, nawet "chudnie" i "umiera". Nawet nie jest czarna.

Nic, nawet bezmasowy foton, kwant światła, nie może opuścić studni grawitacyjnej za horyzontem czarnej dziury. A jednak czarna dziura emituje promieniowanie. Może nawet skurczyć się i wyparować. Jak to możliwe, skoro materia wpada do niej z biletem w jedną stronę?

Obserwowana przez nas na co dzień czasoprzestrzeń wydaje się bardzo prosta. Istniejemy w przestrzeni trójwymiarowej, która nierozerwalnie połączona jest też z

Działanie sił pływowych w obrębie horyzontu zdarzeń czarnej dziury o masie gwiazdowej jest o wiele bardziej gwałtowne, niż w przypadku supermasywnej czarnej dziury.

Czarna dziura pożerająca gwiazdę - taka "kosmiczna zbrodnia" kryła się w danych zebranych przez Teleskop Kosmiczny Hubble'a. Chociaż stało się to zbyt daleko, by uchwycić cały proces na zdjęciach, naukowcom udało się zrekonstruować przebieg wydarzenia.

Co by się stało, gdybyś wpadł do czarnej dziury? Krótkie video podsumowujące naszą aktualną wiedzę na temat tych obiektów.

Fizycy rozwikłali jedną z najważniejszych nierozwiązanych zagadek matematycznej teorii względności. Niektóry widzą w tym kamień milowy w jej rozwoju.

Gigantyczne czarne dziury zlokalizowane w centrach galaktyk można traktować jak ich silniki napędowe. Artykuł zawiera wypowiedź Eliota Quataerta, astrofizyka teoretycznego z Uniwersytetu Princeton.

Badania przeprowadzone przez naukowców z Uniwersytetu Londyńskiego wskazują, że we wszechświecie mogą się czaić zdumiewająco duże czarne dziury, masą i rozmiarami znacznie przewyższające supermasywne czarne dziury.

Opublikowane w czasopiśmie Nature badanie przeprowadzone przez zespół naukowców z Cardiff University udowodniło, że teoria Alberta Einsteina rzeczywiście ma uzasadnienie w rzeczywistości.

Sagittarius A* to czarna dziura znajdująca się w centrum Drogi Mlecznej. Jest ogromna, ale w porównaniu z obiektem znajdującym się w galaktyce M87 wygląda na niewielką.