Widlasty okrzyk klinowego byka czyli **Lamborghini Countach** ... (@SonyKrokiet)

Widlasty okrzyk klinowego byka

czyli

Lamborghini Countach

Kilkukrotnie na tagu wspominałem o swoistym paradoksie, jaki dotyka lata osiemdziesiąte – z jednej strony, w naszej części Europy, okres ten był czasem niepokojów społecznych i biedy, z drugiej zaś, w zachodniej części świata, był odbierany jako moment zmian jakie zachodziły w mniejszych lub większych aspektach życia. Z jednej strony w biednej rzeczywistości KDLi powstawały jednostkowe samochody pokroju Laury i Kaliakry i wozy produkcyjne pokroju Yugo Floridy, z drugiej, w bogatszej części świata powstawały Piazzy czy kultowe już Testarossy i DeLoreany. Te dwa ostatnie, za sprawą mniejszej i większej obecności w kinie i serialach, doczekały się swojego statusu jako symbolu epoki lat 80. XX wieku, do którego zachodniego wydania mniej lub bardziej bezkrytycznie wzdycha niejedna osoba. Jednym z równie popularnych co kultowych wozów jest Lamborghini Countach, motoryzacyjny konkurent Ferrari Testarossy w dziedzinie ejtisowości i popularności.

Historia Countacha zaczyna się na początku lat 70., a dokładniej w 1971 – wówczas to, w czasie salonu samochodowego w Genewie zaprezentowano koncept następcy modelu Miury, o oznaczeniu LP500 Countach; LP oznaczało po włosku Longitudinale Posteriore czyli wzdłużny tylny , „500” oznaczało przybliżoną ilość koni mechanicznych, zaś Countach…
Cóż, sama nazwa według różnych źródeł – samo Lamborghini ma podawać dwie wykluczające się wersje - miała oznaczać zachwyt, zdumienie bądź ekscytację w dialekcie piemonckim; tenże okrzyk na widok prototypu miał wydać jeden z pracowników czy dziennikarzy na widok pojazdu. Koniec końców nazwa się spodobała i ją zaakceptowano.

Pojazd o roboczej nazwie LP112 i narysowany przez Marcello Gandiniego był zainspirowany Alfą Carabo, powstałą kilka lat wcześniej w studiu projektowym Bertone, tym samym gdzie powstawał Countach. Gandini rysując prototyp nadał mu aerodynamiczną niską i szeroką sylwetkę zwieńczoną otwieranymi światłami, pojedynczą wycieraczką przedniej szyby oraz tylnymi żaluzjami silnika, a także zastosował po raz pierwszy w wozie z Sant’Agata Bolognese charakterystyczne scissors doors , które stały się znakiem rozpoznawczym marki. ̶R̶z̶u̶ł̶t̶y̶ Żółty prototyp nie posiadał charakterystycznych wlotów powietrza umieszczonych za drzwiami – je dodano w kolejnych dwóch prototypach po tym, jak się okazało że pierwotny silnik 5.0/440 KM miał wybuchnąć w czasie testów – winnym okazało się niedostateczne chłodzenie jednostki umieszczonej centralnie; czasem się też wspomina o rozbiciu podczas testów zderzeniowych. Miał za to surową, kwadratową deskę rozdzielczą, zwieńczoną jednoramiennym kołem kierownicy.

Prototypy z 1973 i ’74 roku bez większych zmian wprowadzono do produkcji w 1974 jako LP400. Countach pierwotnie posiadał silnik V12 3.9/375 KM, pozwalający osiągać prędkość maksymalną 260-300 km/h; po części sprawiała to obniżona waga – samochód ważył 1086 kilogramów; późniejsze ważyły 1200 kilogramów i więcej. Nieco później, bo w 1978 roku wprowadzono model LP400S, który otrzymał zmienioną geometrię przedniego zawieszenia , otrzymał charakterystyczny, opcjonalny tylny spoiler czy dodatkowe poszerzenia nadwozia – wynikało to z faktu zmiany opon z XWX Michelina na P7 z Pirelli. W międzyczasie sama firma zdążyła zostać sprzedana przez swojego założyciela, zaliczyć bankructwo w ’78 i przejść pod władanie Patricka Mimrana, będącego jej CEO do 1987 roku; potem markę przejął Chrysler, Megatech (1994-98) oraz Audi, należące do Volkswagena i posiadające włoską markę do dziś.

Wracając do historii auta, w 1982 roku wprowadzono odmianę LP 500S (5000) z silnikiem 4.8/375 KM; nieco później, bo w ’85 roku wprowadzono odmianę LP 5000 QV (Quattrovalvole – 4 zawory na cylinder) – zastosowano nowy silnik 5.2l/455 KM, który trafił także do terenowego LM002. Ostatnią odmianą było 25 Anniversario/25th Anniversary z 1988 roku, która powstała na 25-lecie oddziału samochodowego Lamborghini. Jubileuszowa odmiana będąca de facto ostatnim liftingiem, otrzymała restyling autorstwa Horacio Pagani – tego samego od samochodów Pagani. Odmiana ta była produkowana do 1990 roku. Łącznie wyprodukowano prawie 2 tysiące egzemplarzy wszystkich wersji.

Specyficzną odmianą Countacha była wersja przeznaczona na rynek USA, znana pod oznaczeniem USDM. Początkowo Countacha oferowano w ramach grey market w związku z niespełnianiem przez niego norm pokroju zderzaków 5mph bumpers czy emisji spalin. Aby samochód mógł w miarę legalnie się poruszać po drogach, na przełomie lat 70. i 80. zaczęto go doposażać w dodatkowe, charakterystyczne czarne odbojniki na zderzakach, światła obrysowe na boku karoserii czy wtrysk Bosch K-Jetronic zamiast gaźników Webera.

Lamborghini Countach zostało oparte o przestrzenną ramę rurową, na którą nasadzono dwudrzwiowe nadwozie ze stopów lekkich; ze względu na fakt, iż podwozie nie przenosiło obciążeń, zastosowano włókno szklane; prototyp posiadał stalowe podwozie. Pierwotnie wymiary Countacha wynosiły 4.01 metra długości na 1.87 metra szerokości i 1.03 metra wysokości; wraz z modelem produkcyjnym zwiększono nieco wymiary na 4.14 metra na 1.89 metra na 1.07 metra; model 5000 QV z 1985 roku miał prawie 4.5 metra długości, 2 metry szerokości i 1.07 metra wysokości; ostatni lifting skrócił samochód do 4.2 metrów długości, przy zachowaniu dotychczasowej szerokości i wysokości. Waga rosła na przestrzeni lat, od około 1100 kg w przypadku prototypu z 1971 roku, poprzez około 1250-1350 kg pierwszych modeli i wersji LP 500S i 5000 QV po prawie 1500-1600 kilogramów ostatniego wcielenia. Nadwozie Countacha cierpiało na podobny problem co Testarossa – z biegiem lat dodawano kolejne dokładki, czego apogeum było Anniversario, sprawiające wrażenie przedobrzenia .

Jeśli chodzi o wnętrze i mechanikę – cóż, Countach miał dosyć proste wnętrze, w której jednym z nielicznych luksusów była skórzana tapicerka foteli czy elektryczne szyby. Prototypowy egzemplarz miał kosmiczne prostokątne wnętrze z jednoramienną kierownicą; seryjne egzemplarze posiadały zwyczajne, trójramienne kierownicę oraz okrągłe zestawy wskaźników wkomponowane w prostą stylistycznie deską rozdzielczą. Samo wnętrze nie oferowało komfortu z dosyć prostej przyczyny – pomiędzy nim a tylną osią umieszczono silnik oraz pięciobiegową, manualną skrzynię biegów; nieco inny koncept, z silnikiem NAD tylną osią miała Tatra MTX. Takie umiejscowienie silnika pozwalało na korzystny rozkład mas i poprawę prowadzenia względem Miury; dzięki temu można było wygospodarować dwa bagażniki, jeden z przodu, drugi z tyłu auta. Zależnie od silnika, moc wynosiła około 375-455 KM, co pozwalało – w zależności od wersji samochodu – rozpędzać go do 260-315 km/h, przy przyspieszeniu 4.2-5.4 s od zera do setki; za zatrzymanie samochodu były odpowiedzialne wentylowane hamulce tarczowe, odpowiednio 300mm z przodu i 297mm z tyłu. Zawieszenie samochodu oparto o wahacze poprzeczne, sprężyny śrubowe oraz amortyzatory teleskopowe, z zastosowanymi stabilizatorami poprzecznymi na każdej osi. Początkowo zastosowano koła 14 -calowe Michelina w rozmiarze 205/60 z przodu i 215/70 z tyłu, jednak od modelu 400S zastosowano 15-calowe ogumienie Pirelli 205/15 i 345/45; modele 5000 QV i 25 Anniversario miały z przodu opony 225/50.

Jaki jest Countach? Cóż, generalnie pomimo takich wad jak ciasnota we wnętrzu, opornie chodzące sprzęgło i skrzynia biegów czy trudne wsiadanie i wysiadanie, to pojazd ze swoim prowadzeniem i jazdą wynagradza te niedostatki. Ze względu na brak jakichkolwiek systemów wspomagających, ten klinowiec jest czystą esencją ówczesnych supersamochodów – niewygodny, wymagający ciężkiej ręki, ale posłuszny w doświadczonych rękach supersamochód. Nic dziwnego że Countach wzbudza swoimi osiągami i legendą modelu pożądanie i popularność do dziś, co jest też poniekąd związane z występami w filmach, serialach czy grach, gdzie stał się symbolem epoki lat 80., ery syntezatorów, neonów i synthpopu. Z bardziej ikonicznych występów Countach miał w filmie The Cannonball Run czy Wilk z Wall Street , gdzie – podobnie jak Testarossą - poruszał nim się główny bohater, czy też w filmie krótkometrażowym pt. Kung Fury . Jeden z bardziej znanych cameo miał samochód w serialu Miami Vice , gdzie uciekał przed repliką Ferrari Daytony Spyder prowadzoną przez Sonny’ego Crocketta – ten wyścig, a właściwie charakterystyczny kadr z niego, „wystąpił” w intrze do gry Grand Theft Auto: Vice City; w tej samej grze pojawił się wzorowany na Countachu samochód Infernus. Sam pojazd „wystąpił” także w serii gier wyścigowych, między innymi Gran Turismo czy jako Countslash w serii Carmageddon . Poza występami na małym i dużym ekranie, Countach służył między innymi jako samochód bezpieczeństwa F1 czy też – w wersji Evoluzione – jako poligon doświadczalny dający podwaliny pod model Diablo. Sam Countach ma się doczekać następcy o oznaczeniu Countach LPI 800-4, będącego hybrydą z zautomatyzowaną przekładnią i napędem na cztery koła.

#autakrokieta #lamborghini #samochody #motoryzacja #gruparatowaniapoziomu #ciekawostki #80s #popupheadlights

na zdjęciu prototyp z 1971 roku