[Mirkosoft]

Moja mama prawdopodobnie nie dożyje końca tygodnia. Ale po co ja w ogóle o tym piszę? Odkryłem ostatnio że dużo łatwiej jest mi przeprocesować własne myśli kiedy przelewam je na ekran komputera. Mogę je zobaczyć z boku, ocenić, odsiać niepotrzebne a podkreślić te najważniejsze, najszczersze a przede wszystkim sensowne. Kiedyś się długo spierałem z przyjacielem o tym dla kogo twórca tworzy, dla siebie czy dla innych. Teraz już wiem że miał rację i tworzymy przede wszystkim dla Siebie. Ale jednak to czytasz a ja piszę też z myślą o Tobie, a zatem po co miałbyś to czytać dalej? Być może w wielkim gąszczu rzeczy nieważnych, w których i ja lubuję się marnotrawić to co napiszę okaże się jakkolwiek wartościowe lub ważne. Jest na pewno ważne dla mnie a to już przynajmniej jedna osoba. Może i ja jestem ważny dla Ciebie, a może moje odczucia będą ważne dla Ciebie dlatego że sam będziesz, jesteś albo byłeś w takiej sytuacji. W końcu każdy ma matkę.

Moja mama ma raka płuc. Zdiagnozowano u niej chorobę ponad 1,5 roku temu. Po krótkiej walce lekarze z Warszawy, z której pochodzimy, stwierdzili że nic więcej nie da się zrobić. Uznali że nie ma skutecznej terapii a chemioterapia raczej nie pomoże a może zaszkodzić. Więc zostaje umieranie. Ale mój tata jest bardzo uczynną, serdeczną, lojalną i lubianą osobą. A dla wielu osobistością. I podczas jednej z wizyt w kościele na starym mieście natrafił na Swojego znajomego lekarza z którym nie widzieli się wiele lat ale darzyli się ogromną sympatią. Znajomy lekarz oburzył się strasznie na wieść o decyzji lekarza prowadzącego z Warszawy. I nalegał na wizytę w centrum onkologii w Radomiu gdzie miał znajomych. Lekarze z Radomia poprosili o wyniki badań, zebrali konsylium, naradzili się, zbadali co jeszcze było do zbadania i wspólnie zadecydowali że decyzja lekarzy Warszawskich była niedorzeczna a chemioterapia jest oczywistym, koniecznym wyborem. I tak przez ponad rok mama jeździła na chemioterapię do Radomia. Przedłużając Swoje życie i dając wszystkim nam nadzieję. Mój tata do dziś tamto spotkanie uważa za cud, w czym się trochę nie zgadzamy. Myślę że bóg nie działa w ten sposób, chociaż i tutaj zadziałał w pewien sposób. Według mnie bóg nie sprawia że dwie osoby na Siebie trafią na ulicy. Ale sprawia że mój tata postępując przez większość Swojego życia na jego obraz – kiedy już trafił na tą osobę to już dawno zasłużył na jej życzliwość i pomoc. Jeżeli tak zdefiniujemy cud – to ok, wtedy to i dla mnie jest cud. Warto tutaj wspomnieć że rokowania dla typu nowotworu mamy to przeżywalność 20% powyżej 1 roku. Więc nawet jeżeli mama umrze za chwilę w sąsiednim pokoju, to już i tak osiągnęła mocno ponadprzeciętny wynik.

Chemioterapia dawała bardzo pozytywne rezultaty, pierwsze badanie kontrolne wykazało że guzy nie zwiększają się. A kolejne już wykazywały regres. Jednak wszystko popsuło się w marcu. Chemioterapia chociaż skutecznie walczyła z rakiem to ze swej natury również z resztą ciała mamy. Jak już teraz wiemy mocno przyśpieszyła wczesną osteoporozę. Która w rezultacie uszkodziła mamie 7 kręgów. Od tamtej pory nie mogliśmy kontynuować chemioterapii a mama zaczęła większość życia spędzać w łóżku. Początkowo mogła jeszcze chodzić w specjalnym gorsecie usztywniającym, później konieczny był wózek, a ostatnie tygodnie wstawanie było ograniczone tylko do konieczności.

Ciekawe jak dużo do tej pory pisałem w liczbie mnogiej, chyba to jest ta perspektywa którą można przyjąć obserwując Swoje myśli na ekranie. Staje się dla mnie oczywiste że takie okresy w życiu każdej rodziny to właśnie te w których najbardziej odczuwamy potrzebę wspólnoty i bliskośi. Nie ma w homo sapiensie nic szczególnego jeżeli nie może on dzielić Swojej abstrakcji z innymi homo sapiensami.

Zaprzeczenie, gniew, targowanie, depresja, akceptacja.

Trudno mi przyznać że na początku traktowałem chorobę mojej mamy za mało poważnie, ale trochę tak było. Trochę dlatego że chciałem w niej zaszczepić pozytywne myśli, a trochę z czystej natury żalu i pierwszej fazy zaprzeczenia. Przecież ludzie z tego wychodzą, to nie jest wyrok ostateczny. Plan był taki aby naprawić kręgosłup i kontynuować dobrze rokującą chemię. Ale potężny młot rzeczywistości zderzył się z moim płatem czołowym w maju. Podczas jednej z wizyt mama poczekała aż tata wyjdzie z pokoju i powiedziała mi, ściszając głos, że ona już nie chce chemii. Że nawet jeżeli będzie mogła ją kontynuować to już jest zmęczona. Poczułem że ona już te wszystkie fazy przeszła, już jest pogodzona ze śmiercią i tylko na nią czeka. Przez chwilę byłem na nią zły, chociaż oczywiście nie okazałem jej tego – jak może się poddawać, przecież cały czas mamy o co walczyć, cały czas jest nadzieja. Wierzyliśmy że to być może synergia tych wszystkich dolegliwości i w miarę jak stan jej kręgosłupa się zacznie poprawiać to wróci także wola walki. Ale już wtedy ta nadzieja we mnie gasła i chyba bardziej to mówiłem żeby pocieszyć rodzeństwo, tatę a przede wszystkim siebie samego. Chyba po tym zaraziłem się od mamy jej akceptacją. Ale choć nie było dla mnie z kim się targować to pozostała depresja. Wiem że każdy ma swoją ilość łez do wylania za matkę więc uznałem że po co z tym zwlekać. Jeszcze swojego limitu nie wypłakałem oczywiście, i na pewno tego nie zrobię dopóki mama nie spocznie w grobie ale chyba już oboje jesteśmy bliżej niż dalej.

Na drugi tydzień lipca mama miała zaplanowaną wizytę w Radomiu u lekarza. Żeby zadecydować o kolejnych krokach – przede wszystkim o tym czy możemy kontynuować chemię. Początkowo mama chciała odpuścić tą wizytę, bo rezultat był raczej oczywisty, a i nie było komu pomóc w transporcie. Ale zaproponowałem że wezmę dzień wolny w pracy z czego mama się bardzo ucieszyła. Był to jeden z najgorszych dni w moim życiu - tak wieczorem uważałem. Ale kiedy patrzę na ten dzień z perspektywy to było też w nim trochę piękna. Mama już słabo kontaktowała zwłaszcza pod koniec podróży, brała silne leki przeciwbólowe i przez większość czasu była pół-przytomna, czasem coś majaczyła, a czasami miała do mnie i do taty jakieś irracjonalne pretensje. Pod koniec już kompletnie nie była Sobą. Chociaż nie powinno to nikogo dziwić – jej stan był gorszy niż osoby sparaliżowanej – nie dość że nie mogła sama się ruszyć to jeszcze każdy ruch sprawiał jej stłumiony lekami ból. Nie spodziewałem się że będzie aż tak źle bo jeszcze kilka dni wcześniej mama miała się nieźle i mówiła że to dobrze że jedziemy. Wynik wizyty był mało optymistyczny. A po wizycie tata jeszcze musiał pójść po jakieś badania. Zaproponowałem że się przespacerujemy a mam chętnie się zgodziła. Tzn, ja oprowadzałem mamę siedzącą na wózku. To pewnie ostatni moment w którym udało nam się złapać chociaż namiastkę kontaktu. I z pewnością będę ten moment pamiętał do końca życia. Chociaż na koniec tego dnia miałem ochotę zdrapać skórę z własnego ciała – najlepiej tępym narzędziem. Kiedy następnym razem odwiedziłem mamę nie wiem czy miała świadomość że byłem przy niej, może przez bardzo krótką chwile – tak mi się zdaje. Postanowiłem że spędzę z nią jak najwięcej pozostałego czasu. Ogromnie zależało mi na tym żeby chociaż na moment obudziła się z narkotyczno-chorobowego otępienia i zauważyła moją obecność. Wiem już że tak się nie stanie, ale przestało mi to dzisiaj przeszkadzać – bo co ja w ogóle chciałbym usłyszeć albo jej powiedzieć? Tylko jedno – że mnie kocha i powiedzieć że ja kocham ją. A wiem ze 100% pewnością że by to powiedziała gdyby tylko mogła oraz że gdzieś tam w odmętach Swojej przygaszonej świadomości wie że ja powiedziałbym to samo. I to, chociaż nie mam wyboru, w zupełności mi wystarczy.

Kiedy siedzę tak przy niej to spoglądam na brutalnie zdeformowane chorobą ciało. Napuchniętą twarz i oczy, resztki włosów, obwisłe i wklęśnięte policzki, okazjonalne bruzdy czy przebarwienia na skórze. Chudziutkie, blade nogi i napuchnięte stopy. Nienaturalnie duży tors i poprzebijane igłami ramiona. To tak naprawdę uświadomiłem Sobie że nie widzę nic brzydkiego. Widzę piękno, widzę ją całą za wszystkie nasze wspólne momenty życia. Za to jaką była matką i jaką była żoną. Nie istnieje dla mnie tylko w teraźniejszości, kiedy wiem że za chwilę nadejdzie koniec staje się dla mnie czymś wykraczającym po za widzialną cielesność. Jest dla mnie wspaniała i wiem że będę za nią tęsknił bo zasłużyła na to. Znikają wszystkie niedoskonałości jakie były między nami ze wszystkich pojedynczych chwil, a pozostaje tylko piękna suma jej życia. I chociaż wydaje mi się to dziwne odczuwam po prostu wdzięczność. Nie tylko do niej, czuję bliskość z innymi ludźmi. Jestem wdzięczny za to że moi rodzice tak bardzo się kochali i nigdy nie było między nimi naprawdę źle. Za to że jesteśmy blisko ze Swoim rodzeństwem, nie oddaliśmy się od Siebie czy to fizycznie czy mentalnie. Chociaż może moglibyśmy być bliżej. Jestem wdzięczny za przyjaciół którzy mnie wspierają i oferują pomoc pewnie dużo bardziej ochoczo i licznie niż bym miał śmiałość przyjmować. Oraz za moją dziewczynę która mnie wspiera i jest przy mnie w tych trudnych chwilach. A przede wszystkim za to że jest kimś kogo stale kocham coraz bardziej i kimś z kim wiem że będę mógł próbować odwzorować piękną miłość moich rodziców. Nawet w takim momencie jestem wdzięczny za Swoją pracę i za ludzi którzy podchodzą do mojej sytuacji ze zrozumieniem i czuję że oferują szczerą pomoc. Oczywiście że jest mi żal i płaczę. Ale nikogo za to nie winię, na nikogo nie jestem zły. Chociaż próbowałem nawet kiedyś winić Siebie. Takie jest życie – każde ma Swój kres, mogłem Swoją mamę stracić dużo wcześniej, albo dużo bardziej nagle. Siedzę teraz przy niej, w nocy i kiedy spoglądam w jej kierunku a po policzkach spływają mi grube łzy to się troszkę uśmiecham. Dziękuję Ci mamo za wszystko i przepraszam za chwile w których się mogłaś za mnie wstydzić. Obiecuję być takim człowiekiem z którego byłabyś dumna. Już niedługo przestaniesz cierpieć. Wiem że wierzysz w to że jeszcze kiedyś się zobaczymy – ja też staram się w to wierzyć.

#anonimowemirkowyznania #smierc #zalesie #tldr #rak

[K.....-]

@Mirkosoft: dlaczego piszesz wielką literą swoje/swój/swojego?

[Adatoniewypada]

@Mirkosoft: Popłakałam się. Przykro mi. Czułam się tak dawno temu. Zapomniałam już jaki to ból. Trzymaj się i pielęgnuj ten dobry czas i dobre wspomnienia. Będą potrzebne w ciężkich chwilach. Bądźcie dzielni.

[Vanderwill]

@Mirkosoft: Nie dałem rady doczytać całości (╯︵╰,)

[TheRahr]

@Mirkosoft: dzieki, ze sie podzieliles uczuciami i swoja historia!

[Alfabet]

@Mirkosoft: nie mogę tego czytać bo mi przykro.

[WysokiKomisarz]

@dingi_dong: Daje to, że mogłeś przeczytać ten głęboki post Mirka, daje to że Mirek głęboko się zastanowił nad życiem i relacjami z Mamą, dał to że jego Mama miała możliwość zobaczyć w czasie próby kim jest ona i jej bliscy... mógłbym tak godzinę wymieniać... ból i cierpienie nie są złe, są jak deszcz, jednemu psują wakacje, innemu dają plony (ten na wakacjach i tak je chleb).

niech do stajenki ucieka zanim

[Blutwurst]

@Mirkosoft ściskam mocno, mam podobne doświadczenia z obojgiem rodziców, obojgu się nie udało.

[fizzly]

@Mirkosoft: (╥﹏╥) trzymaj się mirek

[willyfog]

@Mirkosoft ehh ja #!$%@?, no smutno mi w #!$%@? się zrobiło.. trzymaj się miras, napewno kiedyś jeszcze się zobaczycie z Mamą. #!$%@? rak (╥﹏╥)

[pan_fenestron]

@Mirkosoft trzymaj się Mirek,nie będzie łatwo. (╯︵╰,)

[Primek_1980]

@Mirkosoft: przeczytałem że łzami w oczach, też mamę straciłem. Ile ma lat mama?

[Camilli]

@Mirkosoft: Bardzo poruszający wpis. Piszesz tez dla innych, właśnie zadzwoniłem do mamy. Często nie doceniamy najważniejszych dla nas rzeczy, a Twój wpis mi o tym przypomniał. Trzymaj się.

[wychu]

@Mirkosoft dzięki, że w pierwszym zdaniu zaznaczyłeś czego dotyczy wpis. Z moją mamą było podobnie, dlatego nie czytam i współczuję.

[daczka92]

@Mirkosoft: siedze na kiblu i czytam aż mi się gardło łamie. Za ścianą leży moja mama i nie może się ruszyć. Choroba zabrała jej możliwość jakiegokolwiek ruchu. Dzisiaj jestem z nią sam i całe mieszkanie, ona i ja na mojej głowie. Ahh ide odpale kompa i zobaczę czy coś w robocie chcą ode mnie.

[Qontrol]

@Mirkosoft: U mnie w zeszłym roku były 3 pogrzeby w 2 miesiące.

Moja matka chrzestna, siostra od ojca 40 lat. - rak
2 tygodnie później dziadek. - rak
A 24 grudnia podczas kolacji wigilijnej dzwonił telefon na dole. Nie odebraliśmy, wróciłem do domu po godzinie matka dzwoni. Babcia która była bliższa niż matka, zmarła jak jedliśmy kolację. - rak.

Co gorsze... mieli jeszcze szanse, ale z powodu korony zaprzestali leczenia chemią.

[picasssss1]

@Qontrol: lepiej to się idźcie na badania kontrolne zapiszcie, bo ewidentnie jakieś #!$%@? geny macie że tak często raka łapiecie

[Znowu-sie-nie-chce]

@Mirkosoft: bardzo współczuję, moja w marcu po szybkiej wizycie dostala diagnoze złośliwy przelyku, robiony stent ale po dwóch tygodniach zmarła, prawe płuco juz bylo zajete. Mogli jej dac tylko leki przeciwbolowe i uspokajające.
Nie zapomne jej spokojnego wzroku i uśmiechu kiedy klęczałam przy łóżku bucząc, że zawsze będę ją kochać i dziekuje za to jak mnie wychowała (ojciec większość życia za granicą). Wierze że czuwa nad nami i jest jej teraz

[piotr-wroclaw]

@Mirkosoft: przyjacielu przeżywałem to samo 3 lata temu, jedynie co mogę ci radzić to to byś do końca przy niej był, każdą pojedynczą chwilę

[Znowu-sie-nie-chce]

@Mirkosoft: najgorszy chyba w tym wszystkim byl telefon od ojca w nocy. Ta cisza z drugiej strony i tylko jedno slowo "mama" :(

[Salomonthekrol]

@Mirkosoft: czuje zapach tego zdjęcie