[nicari]

Co dała mi psychoterapia?

Na terapię chodzę od połowy czerwca ubiegłego roku, więc rok z hakiem. Poszłam tam z powodu problematycznej relacji z rodzicami, okazało się, że to wierzchołek góry lodowej.

Tl;dr mojej relacji z rodzicami:


Całe życie słyszałam, że jestem gbur, cham, prostak, chamidło, dziad, dziadówa, bydło, przynoszę wstyd, nie jestem wystarczająco dobra, jestem tłukiem, nieukiem, czemu piątka a nie szóstka?!, beznadziejna gospodyni, bałaganiara, beztalencie… I tak dalej. Moją rolą w rodzinie było “przynieś-podaj-pozamiataj”, byłam opiekunem swoich rodziców (!), byłam strażnikiem sekretów tego domu, byłam popychadłem, byłam… bo byłam.

Gdy skończyłam 23,5 roku, a było to w przededniu wigilii, zrozumiałam, że nie chcę już tak żyć. Że ja już nie chcę żyć. Wtedy tu, na mirko, błagałam o adresy, nazwiska, szukałam psychologa, terapeuty, kogokolwiek, kto mi pomoże. Miałam już dość gróźb pobicia, szykan, obrażania, kłótni w domu rodzinnym, miałam dość słuchania, jaką jestem złą córką. Ktoś mi jednak w komentarzu napisał, że jestem je*aną atencjuszką i na pewno do żadnego terapeuty nie pójdę. No nie poszłam. Ale wtedy zaczęło się moje prawie półroczne rodzinne piekło, gdy rodzice za wszelką cenę, po trupach, starali się przywrócić status quo i zmusić mnie do powrotu do swojej służalczej roli. Działy się rzeczy okrutne i straszne, o których pisac nie będę, ale zakończyły się rozpadem rodziny.

Od kwietnia do połowy maja trwałam w zamrożeniu, byłam kompletnie bezsilna, bezradna, bez życia. Nie chciałam żyć, ale nie chciałam ranić niebieskiego. Zrozumiałam, że dla mnie to jest ta chwila: albo coś ze sobą zrobię i się uleczę, albo coś ze sobą zrobię i mnie pochowają. Pod płotem, wiadomo, samobójców nie chowają nigdzie indziej.

Wybrałam życie. Poszłam do psychiatry i na terapię.

→ Po tym przydługim wstępie odpowiem na pytanie zawarte w tytule. Co mi dała psychoterapia?
Przede wszystkim zrozumienie siebie. Bardzo mocne rozgraniczenie tego, że w tej relacji byłam ofiarą, a rodzice sprawcami mojego bólu i cierpienia. Zrozumiałam (choć… dopiero dzisiaj to otwarcie przyznałam! Cudowna chwila!), że tylko i wyłącznie rodzice są odpowiedzialni za relację, a może i nawet więź, ze swoimi dziećmi. Dzieci są jakby… zaproszone do tego stołu, rozumiecie, same się nie pchały do życia, więc ci, którzy je powołali, przejmują PEŁNĄ odpowiedzialność za wygląd tej relacji.
Dało mi to, że zrozumiałam, że nie jestem winna! Nie jestem winna rodzicom opieki, bo przecież oni się mną opiekowali w dzieciństwie to potem ja muszę nimi. Gówno prawda, musieli, inaczej by im mops odebrał dzieci. Nie muszę być niczyją służącą. Nie muszę wierzyć w to, co mówili o mnie: że jestem gruba, brzydka, gbur, cham, prostak itd.

Zrozumiałam też, że to wszystko spowodowały demony moich rodziców. To były mechanizmy obronne, dzięki którym czuli kontrolę i władzę, jakiej nie mieli w dzieciństwie. Wiecie, jeśli dziecko nie ma poczucia sprawstwa, jeśli jest kompletnie bezsilne w dzieciństwie, to potem sobie to kompensuje w dorosłym życiu. Rodzice pozwolili, by ogarnęły je ich demony. Ale to jest ich odpowiedzialność - postanowili się nimi nie zajmować. Postanowili dopuścić swoje demony kontroli, aby podpowiadały im, że tłuczenie swoich dzieci jest lepsze, niż przyznanie się do błędu. Że nieprzepraszanie jest lepsze. Że traktowanie dzieci jak manipulujące dorosłymi zło koniecznie sprawi, że życie ich dzieci będzie uporządkowane.
Ale to był ich wybór i nie jestem winna, choć wielokrotnie próowali mnie o tym przekonać, że to ja jestem winna ich złości, jestem winna tego że zostałam pobita, zwyzywana. Bo mój ton, bo moja mina. Nie. To ktoś nie panował nad sobą. Moje zrozumienie nie znosi jednak ich odpowiedzialności za to.

Takie zrozumienie mi dala terapia. Gdy przyszłam na nią, to pierwszego dnia już o tym mówiłam, ale nie wierzyłam w to, nie stosowałam się do tego, pozwalałam, by złe myśli zaprzątały mi głowę i udowadniały mi, że gdybym coś zrobiła inaczej, gdybym była lepszą córką, gdybym lepiej służyła rodzicom, to moja rodzina by się nei rozpadła. Dzisiaj z pelną stanowczością CZUJĘ, a nie tylko wiem, że ja byłam w porządku, byłam wystarczająca.

A o uczuciach napiszę Wam następny post.
Bo postanowiłam zacząć pisać Wam, jak cudownie jest odzyskać - a raczej UZYSKAĆ - stabilność psychiczną i dlaczego warto chodzić na terapię.
Pisałam już parę razy na temat terapii, depresji i wiele osób pisało do mnie o polecenie terapeuty, psychiatry. Stay tuned, bo przygotowuję na ten temat wpis, będzie za parę dni.

Czekam na Wasze komentarze - pytania, wyznania, cokolwiek. Spokojnego dnia!

#depresja #psychologia #terapia #psychoterapia #gruparatowaniapoziomu #ciekawostki

[and-wisdom-to-know-the-difference]

Dało mi to, że zrozumiałam, że nie jestem winna

Ten sam motyw jest w filmie, ktory pewnie znasz: "Buntownik Z Wyboru" (Good Will Hunting), kiedy na koncu Robin Williams mowi Mattowi Damonowi "It's not your fault".

- It's not your fault.
- I know.
- No, no, no. It's. Not. Your. Fault.
- I... know. Stop messing with me, doc.
- No, you don't understand. It. Is. Not. Your. Fault.

Krotka petla

[qjot]

@nicari: Cieszy mnie bardzo Twój wpis.
Każdy prowadzi swoją walkę i najczęściej moment podjęcia decyzji wzięcia odpowiedzialności za swoje życie i zmierzenia się z przeszłością jest właśnie pierwszą oznaką dojrzałości i budowania prawdziwej świadomości - gratulacje : )
Prawdopodobnie większość ludzi (a szczególnie z tego portalu) powinna wziąć udział w jakiejś terapii, aby ktoś uświadomił jej pełnię swojej historii.
Niestety, ciągle część ludzi utożsamia terapię z szaleństwem, czymś niepoprawnym i jest

[DerMirker]

@nicari: taktyk

[Pudeukocica]

@nicari Dzięki za przypomnienie, że miałem opisać rezultaty mojej terapii na mirko kilka miesięcy temu xD Ale poczekam jeszcze trochę, bo ciągle nowe wątki się pojawiają.

[perceptives]

Gratulacje. Dobrze wiedziec ze sobie radzisz teraz mimo tego co cie w zyciu spotkalo. Pozytywnie, motywujaco, oby tak dalej. Najlepszego :)

[posuck]

@nicari masz ode mnie plusika oraz wysyłaną pozytywną energię. Trzymaj się, Mirabela

[Hiobe]

@nicari: I tak przegrywy powiedzą ze to wymyślone

[nicari]

@and-wisdom-to-know-the-difference: nah, nie twierdzę ze slub to jedyna pozytywna rzecz, w ogole tego nie napisalam dzisiaj.
Ale slub był ważny w kontekście moich problemów: z córki bezpowrotnie stałam się żoną i moi rodzice, w moejj glowie przynajmniej, nie mieli już żadnych podstaw do traktowania mnie jak dziecko. Weszlam w dorosłość, cos sie zmienilo. Ale slub nie był ani jedyna pozytywna rzecza, ani nie był kluczowy. Ot, zmieniłam nazwisko :p

Nie mam

[Wap30]

@nicari: Gratuluję i chciałbym wiedzieć tu więcej takich wpisów. Przerażające jest ile osób potrzebuje takiego doświadczenia jak ty, ale nie wie jakie kroki podjąć w tym celu lub nie wierzy że w ogóle jest to możliwe. Taki post może komuś uratować życie, w sensie mniej lub bardziej dosłownym

[nicari]

@FobikusTotalus: moi rodzice obracali się tylko w kręgu najbliższej rodziny. W ciągu ostatnixh 15 lat zerwali wszelkie kontakty ze światem poza rodziną. Więc nikt nie widział, nie słyszał, a nawet jeśli - myślę że ci dawni znajomi byli podobni.

[d.....0]

@nicari: mieszkasz dalej z nimi?

[s.....a]

@nicari: trzymaj się Mirabelko ᕦ(òóˇ)ᕤ

[m.....a]

@nicari Zastanawiam się czy ten ktoś kto napisał Ci w wigilię "jesteś atencjuszka i nie pójdziesz na terapię" próbował Ci pomóc i w pokrętny sposób zmotywować. Czy był zwyczajnym dupkiem.

przejmują PEŁNĄ odpowiedzialność za wygląd tej relacji.

Ciekawe twierdzenie z którym się zgadzam i się nie zgadzam zarazem. Chodzi mi o to że rodzice też są tylko ludźmi i są tym człowieczeństwem ograniczeni.. Ale są też ludźmi i w całym swym człowieczeństwie

[lastro]

@nicari: Jesteś z dużego miasta?
Jak poznałaś niebieskiego?

[d.....f]

@nicari: Czyli to co ci dała, ogarnąłem tydzień po tym, jak zacząłem interesować się psychologią. Nic co piszesz jakoś bardzo mi nie pomogło, a jeszcze wcześniej chodziłem na terapię. Nie pomogło mi w ogóle nic, null zrozumienie tego, co piszesz. 1. Pomogło zorientowanie się i pogodzenie się, że dostało się tak #!$%@? rozdanie. 2. Wyciągnięcie nauki z postępowania rodziców dla własnego użytku 3. #!$%@? na wszystko, przy jednoczesnym, konsekwentnym życiem wg

[lastro]

choć… dopiero dzisiaj to otwarcie przyznałam! Cudowna chwila!), że tylko i wyłącznie rodzice są odpowiedzialni za relację, a może i nawet więź, ze swoimi dziećmi. Dzieci są jakby… zaproszone do tego stołu, rozumiecie, same się nie pchały do życia, więc ci, którzy je powołali, przejmują PEŁNĄ odpowiedzialność za wygląd tej relacji.

@nicari: Ile razy czytałem na wypoku #!$%@?, że nie możesz na kogoś zwalać winy. Szukasz wymowki, jesteś panem własnego losu

[qtaz]

@nicari: A nie #!$%@? Ci kota? #pdk

[xVolR]

@nicari: serio dopiero mając 23 lata zrozumiałaś, że ta rodzina to patologia? ja bym od razu #!$%@?ł z takiego domu po ukończeniu 18nastki