#niemoje Dzisiaj o tym, jacy to w ratownictwie jestesmy nieczuli, żle traktujemy ludzi , nic nam się nie chce i w ogóle szkoda gadac.
Jedziemy sobie na spokojnie z chłopczykiem do SOR szpitala dziecięcego. Mama w aucie za nami. Descz leje. Wiatr hula. Pogoda pod psem. Podjeżdżamy pod szlaban, grzecznie czekając, aż nam Pan Szlabanowy otworzy. I nagle patrzę - 10 metrów dalej ktoś uciska starszemu panu klatke piersiową. Dziecko na pokładzie, ale przecież normalne, że się zatrzymujemy. - Dzień dobry! - Dzień dobry - odpowiada masujący. Podnosi głowę - Aaa, to ty, cześć. Szedłem z pracy, patrzę człowiek leży. Zatrzymany, to masuję . Ordynator SOR to był. Nie obchodziło go, że kleczy w błocie, że nie ma rekawiczek, że jest w prywatnych ubraniach, że może spieszy się gdzieś, że przecież jest juz PO pracy. Klęknął, zaczął RKO. Nadjechaliśmy. Deszcz leje. Błoto wszędzie. Intubacja z dupą w błocie, deszczem w oczach, wiatrem we włosach. Zaglądam - nic nie widzę, ładuję więc rurkę krtaniową. W międzyczasie kolega ordynator uciska klatkę, ratownik zakłada Combo, drugi prosi CPR o drugi zespół, na noszach leży przecież 9ciolatek, przerażony zdarzeniem. Ktoś musi z nim zostać. Zostaje ratownik. I nagle wokół roi się od ludzi. Nie, nie są to przypadkowi przechodnie chcący pomóc. To ratownicy i lekarze z sąsiednich szpitali. Taka w nas znieczulica ;). Jeden z ratowników szedł też już do domu. Zobaczył nas, zrobił w tył zwrot, pobiegł po posiłki. Posiłki przybyły.Ratownicy, lekarze z dwóch sąsiadujących szpitali. Na haslo - reanimuja na zewnatrz - przyszli pomóc. Ktoś uciska, ktoś na moje polecenie defibryluje. Podajemy adrenalinę. Lekarze ze szpitala dziecięcego zabierają na swój SOR dziecko z karetki. Nie zbierają wywiadu . Wystarczy im, że krzyknęłam znad worka Ambu, że dziecko jest po omdleniu w szkole. Widzą, że priorytet jest inny w tej chwili. Nawet nie zauważam, kiedy dziecko jest juz w SOR.
Pacjent ma PEA, za chwilę znowu migocze, znowu strzelamy. Znowu adrenalina. Deszcz leje, wszystko mokre i ubłocone, łącznie z nami. Ale jest super. Każdy wie, co ma robic. Każdy, ten znienawidzony przez pacjentów pracownik SOR, który w mediach zasze jest nieczuły, nic nie robi albo śpi ( według pacjentów i pismaków) , wybiegł na deszcz, bo była taka potrzeba. Każdy chciał pomóc. I pomógł. Wszystko idzie sprawnie. Nie uzyskujemy powrotu tętna , ani rytmu zatokowego. Wspólnymi siłami zakładamy więc LUCASA. Wózek jeżdżacy pojawił sie jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki. Pacjent ląduje na wózku, Lucas pracuje, ktoś przejmuje ode mnie worek. Pojechali przez descz. Sor jest kilkadziesiąt metrów dalej Cóż, pozostało mi tylko posprzatac na miejscu :D.
Drugi zespól dojechał po wszystkim.
Podjechaliśmy na SOR dziecięcy, napisałam papiery dziecka. Przejechaliśmy na SOR dorosły, napisałam papiery dorosłego. Pacjent już bez LUCASA, zaintubowany, opracowywany, z rytmem zatokowym.
I tak sobie pomyśłałam. Nikt o nas nie napisze. Nie dadzą nam medalu od wojewody. Może gdybyśmy byli strażakami ... ;).
Piszą tylko wtedy, kiedy mogą na nas nawrzucać, zwykle niesłusznie i niesprawiedliwie. Postanowiłam więc, że ja napiszę . I podziękuję wam wszystkim, którzy byliście w pracy w szpitalu i po pracy i pomogliście nam. Przyszliście. W takich chwilach czuję, że nasza praca ma sens.
Eee... kiedyś byłem w Kobierzynie do zaburzeń psychicznych w Kaplicy... Kto zna ten szpital to wie, że kaplica jest 70m od izby przyjęć, a Kobierzyn to zwyczajowa nazwa szpitala psychiatrycznego. Kaplica i izba przyjęć jest w samym środku terenu szpitala.
I tak sobie pomyśłałam. Nikt o nas nie napisze. Nie dadzą nam medalu od wojewody.
@Korba112: I tak sobie pomyślałem, że masz najbardziej zajebistą pracę na świecie. Może marnie płatną, ale tej satysfakcji nic Ci nie odbierze i żaden medal o wojewody nic tu nie pomoże. Wiem, bo sam to robiłem i ciągle mi tego brakuje. No i dopiero zobaczyłem tagowanie...
@Korba112: Ale dobrze wiesz, że opis znieczulicy dotyczy zupełnie czego innego. Wpadam krwawiąc na dyżur w szpitalu, myślę, że to już poronienie. Pani z okienka z wielką łachą odchodzi od oglądanego serialu, że co ja niby chcę w niedzielę wieczór. Aha. To ja zadzwonię, czy lekarz może przyjść. Zbiera wywiad nieprzyjemnym tonem, jakbym nie miała co robić, tylko po szpitalach się w weekendy szlajać. Poszłabym do swojego gina, tylko jakby mam
@Korba112: O jezu znowu marudzenie o medale pochwały dla policji i strażaków za KPP ( ͡°͜ʖ͡°) Proste jak systemówka zgasi pożar auta albo zatrzyma jakiegoś złodzieje to też o was napiszą. U straży i policji ratownictwo to mimo wszystko dodatek, mimo że ważny. Mam nadzieje że dotrze do to do niektórych RMów którzy wzbudzają tutaj niepotrzebną wojnę miedzy służbami które muszą razem współpracować. Nie chce
Wystarczy im, że krzyknęłam znad worka Ambu, że dziecko jest po omdleniu w szkole. Widzą, że priorytet jest inny w tej chwili.
@Korba112: dobra z Ciebie dziewczyna, masz serce we właściwym miejscu. Ale czemu mama im tego nie powiedziała, zapomniałaś że tam jest w całym tym zamieszaniu?
Dzisiaj o tym, jacy to w ratownictwie jestesmy nieczuli, żle traktujemy ludzi , nic nam się nie chce i w ogóle szkoda gadac.
Jedziemy sobie na spokojnie z chłopczykiem do SOR szpitala dziecięcego. Mama w aucie za nami. Descz leje. Wiatr hula. Pogoda pod psem.
Podjeżdżamy pod szlaban, grzecznie czekając, aż nam Pan Szlabanowy otworzy. I nagle patrzę - 10 metrów dalej ktoś uciska starszemu panu klatke piersiową. Dziecko na pokładzie, ale przecież normalne, że się zatrzymujemy.
- Dzień dobry!
- Dzień dobry - odpowiada masujący. Podnosi głowę - Aaa, to ty, cześć. Szedłem z pracy, patrzę człowiek leży. Zatrzymany, to masuję .
Ordynator SOR to był. Nie obchodziło go, że kleczy w błocie, że nie ma rekawiczek, że jest w prywatnych ubraniach, że może spieszy się gdzieś, że przecież jest juz PO pracy. Klęknął, zaczął RKO.
Nadjechaliśmy.
Deszcz leje. Błoto wszędzie. Intubacja z dupą w błocie, deszczem w oczach, wiatrem we włosach. Zaglądam - nic nie widzę, ładuję więc rurkę krtaniową.
W międzyczasie kolega ordynator uciska klatkę, ratownik zakłada Combo, drugi prosi CPR o drugi zespół, na noszach leży przecież 9ciolatek, przerażony zdarzeniem. Ktoś musi z nim zostać. Zostaje ratownik.
I nagle wokół roi się od ludzi. Nie, nie są to przypadkowi przechodnie chcący pomóc.
To ratownicy i lekarze z sąsiednich szpitali. Taka w nas znieczulica ;).
Jeden z ratowników szedł też już do domu. Zobaczył nas, zrobił w tył zwrot, pobiegł po posiłki. Posiłki przybyły.Ratownicy, lekarze z dwóch sąsiadujących szpitali. Na haslo - reanimuja na zewnatrz - przyszli pomóc.
Ktoś uciska, ktoś na moje polecenie defibryluje. Podajemy adrenalinę. Lekarze ze szpitala dziecięcego zabierają na swój SOR dziecko z karetki. Nie zbierają wywiadu . Wystarczy im, że krzyknęłam znad worka Ambu, że dziecko jest po omdleniu w szkole. Widzą, że priorytet jest inny w tej chwili. Nawet nie zauważam, kiedy dziecko jest juz w SOR.
Pacjent ma PEA, za chwilę znowu migocze, znowu strzelamy. Znowu adrenalina.
Deszcz leje, wszystko mokre i ubłocone, łącznie z nami. Ale jest super. Każdy wie, co ma robic. Każdy, ten znienawidzony przez pacjentów pracownik SOR, który w mediach zasze jest nieczuły, nic nie robi albo śpi ( według pacjentów i pismaków) , wybiegł na deszcz, bo była taka potrzeba. Każdy chciał pomóc. I pomógł. Wszystko idzie sprawnie.
Nie uzyskujemy powrotu tętna , ani rytmu zatokowego. Wspólnymi siłami zakładamy więc LUCASA. Wózek jeżdżacy pojawił sie jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki. Pacjent ląduje na wózku, Lucas pracuje, ktoś przejmuje ode mnie worek. Pojechali przez descz. Sor jest kilkadziesiąt metrów dalej
Cóż, pozostało mi tylko posprzatac na miejscu :D.
Drugi zespól dojechał po wszystkim.
Podjechaliśmy na SOR dziecięcy, napisałam papiery dziecka.
Przejechaliśmy na SOR dorosły, napisałam papiery dorosłego.
Pacjent już bez LUCASA, zaintubowany, opracowywany, z rytmem zatokowym.
I tak sobie pomyśłałam. Nikt o nas nie napisze. Nie dadzą nam medalu od wojewody. Może gdybyśmy byli strażakami ... ;).
Piszą tylko wtedy, kiedy mogą na nas nawrzucać, zwykle niesłusznie i niesprawiedliwie.
Postanowiłam więc, że ja napiszę . I podziękuję wam wszystkim, którzy byliście w pracy w szpitalu i po pracy i pomogliście nam. Przyszliście.
W takich chwilach czuję, że nasza praca ma sens.
Źródło: https://www.facebook.com/typowydyzur999/
#999 #truestory #ratownikmedyczny #medycyna
Takich jak Ciebie chętnie bym intubował przez inny otwór.
Komentarz usunięty przez moderatora
@Korba112: nie pieprz głupot Korba, wielu ludzi Was szanuje, w tym ja! Dzięki za to, że jesteście ( ͡° ͜ʖ ͡°)
Na to przynajmniej mam wpływ ;)
Eee... kiedyś byłem w Kobierzynie do zaburzeń psychicznych w Kaplicy... Kto zna ten szpital to wie, że kaplica jest 70m od izby przyjęć, a Kobierzyn to zwyczajowa nazwa szpitala psychiatrycznego. Kaplica i izba przyjęć jest w samym środku terenu szpitala.
@Korba112: I tak sobie pomyślałem, że masz najbardziej zajebistą pracę na świecie. Może marnie płatną, ale tej satysfakcji nic Ci nie odbierze i żaden medal o wojewody nic tu nie pomoże. Wiem, bo sam to robiłem i ciągle mi tego brakuje.
No i dopiero zobaczyłem tagowanie...
@Korba112: co to jest ten LUCAS?
https://youtu.be/ZjjA7wfslaU
Nie moje, ale tak bardzo prawdziwe jak moje.
RKO: resuscytacja krążeniowo-oddechowa
Strzelać: defibrylować
PEA: rytm serca, który jest wyłącznie zapisem jego elektrycznej pracy. Serce nie pracuje i pompuje krwi. Wtedy należy:
Masować: uciskać klatkę piersiową
Worek Ambu: https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Worek_samorozprężalny
Combo: http://med-extreme.istore.pl/userdata/gfx/42094774.jpg
Lucas: https://youtu.be/ZjjA7wfslaU
Nie chce
@Korba112: w lokalnych mediach informacja o całym zdarzeniu pojawiła się już po kilkudziesięciu minutach. Pozdrawiam Białystok :)
@Korba112: dobra z Ciebie dziewczyna, masz serce we właściwym miejscu. Ale czemu mama im tego nie powiedziała, zapomniałaś że tam jest w całym tym zamieszaniu?
Tak czy owak, Korba super ratowniczka :3
Hę?