[Zopyross]

Kościół prawosławny pilniej niż jakakolwiek inna gałąź chrześcijaństwa przestrzegał przykazania, by oddawano cesarzowi, co jest cesarskiego. To pozwoliło mu poddawać się — krytycy twierdzili, że zbyt pochopnie — świeckiej
władzy niewiernych lub bezbożników. Ale to również pozwoliło mu wydzielić to, co Boskie, i niezłomnie przy tym trwać.
Obowiązkiem patriarchy było czuwać, by jego Kościół przetrwał. Możność oddawania czci Bogu ważniejsza była w jego oczach niż świecka wolność. Mógł uprawiać politykę, ale na froncie kościelnym; tu mógł chronić swój Kościół przed pochłonięciem przez wielki i zachłanny Kościół rzymski, mógł szukać sojuszników wśród nowych i pełnych sił Kościołów protestanckich, mógł zapewnić sobie przyjaźń swej kościelnej córki rosyjskiej. Jednak nawet na tym polu prawosławni zadowolili się postawą czysto obronną. Nie chcieli nacierać, chcieli tylko utrzymać to, co uważali za swą tradycję i swoje dobre prawo. Prawosławni uważali, że prawdy ich wiary trwają wiekuiście. Za żadne ziemskie korzyści nie byliby przystali na ich zmianę.
#bizancjum #chrzescijanstwo #historia #zopyross