Historia jest obiektywna? Załóżmy, że tak jest, chociaż filozofowie i fizycy by mieli pewne obiekcje. A co ze wspomnieniami? Cóż, są subiektywne.
Dzisiaj skupimy się na wyparciu - czyli nieświadomym odrzuceniu wspomnień, odczuć, pragnień itp. Myślę, że każdy był świadkiem sytuacji, kiedy osoba, która ewidentnie coś zrobiła na czyichś oczach, świadomie kłamie: “Nie, stary, to nie ja, ja bym tego nie zrobił”. No to właśnie to nie jest wyparcie. Wyparcie w psychologii to mechanizm obronny polegający na usunięciu ze świadomości przeżyć, które w jakiś sposób były traumatyczne, bardzo przykre, powodują dysonans poznawczy lub po prostu nie jesteśmy ich w stanie pojąć. Szczególnie powszechnym przykładem jest wyparcie wiedzy związane z dysonansem poznawczym, która nie przystaje do naszego światopoglądu. W końcu atak w idee stanowiące fundament naszego spojrzenia na świat, ludzi i siebie jest… no bolesny.
Są jednak poważniejsze zjawiska. Zdarza się, że wypieramy również wspomnienia (głównie w hardcorowych sytuacjach). Takie wyparcie już jest o tyle groźne, że wyparte wspomnienia mogą nieść pewien ładunek emocjonalny, który po pojawieniu się odpowiedniego trigera odpalą salwę odczuć, które są nieadekwatne lub przesadzone, a w konsekwencji powodują dyskomfort. Co jednak warto zaznaczyć: nie wszyscy zgadzają się co do tego konceptu. Co prawda jest to bardziej potwierdzone, niż zdementowane, jednak należy zaznaczyć, że w czasie wywoływania tych "wypartych wspomnień" może dojść do stworzenia nowych, fałszywych. Należy zaznaczyć, że tacy ludzie wtedy nie kłamią, tylko konfabulują, ponieważ naprawdę wierzą w swoje historie. Konstrukt, jakim mogą być wyparte wspomnienia, jest użyteczny, jednak jak to w psychologii czasem bywa - no 100% zgody nie ma.
Płyną z tego dość ciekawe wnioski. Możemy być w pewnych sytuacjach ofiarami własnego mózgu, który ze łzami w oczach i mówiąc sam do siebie "Tak będzie lepiej" zakopuje w ogródku niepamięci wspomnienia, które mogą być dla nas kluczowe. Ten sam troskliwy mózg może w pewnych sytuacjach mówić nam: "Stary, ten koleś się myli, to nieprawda, olej to co mówi". W skrajnych przypadkach dochodzi mitomania, którą ładnie określiła moja polonistka z liceum, jako zasklepianie luk niepamięci własną twórczością. I bądź tu człowieku mądry! Z takim pomagierem...
Historia jest obiektywna? Załóżmy, że tak jest, chociaż filozofowie i fizycy by mieli pewne obiekcje. A co ze wspomnieniami? Cóż, są subiektywne.
Dzisiaj skupimy się na wyparciu - czyli nieświadomym odrzuceniu wspomnień, odczuć, pragnień itp. Myślę, że każdy był świadkiem sytuacji, kiedy osoba, która ewidentnie coś zrobiła na czyichś oczach, świadomie kłamie: “Nie, stary, to nie ja, ja bym tego nie zrobił”. No to właśnie to nie jest wyparcie. Wyparcie w psychologii to mechanizm obronny polegający na usunięciu ze świadomości przeżyć, które w jakiś sposób były traumatyczne, bardzo przykre, powodują dysonans poznawczy lub po prostu nie jesteśmy ich w stanie pojąć. Szczególnie powszechnym przykładem jest wyparcie wiedzy związane z dysonansem poznawczym, która nie przystaje do naszego światopoglądu. W końcu atak w idee stanowiące fundament naszego spojrzenia na świat, ludzi i siebie jest… no bolesny.
Są jednak poważniejsze zjawiska. Zdarza się, że wypieramy również wspomnienia (głównie w hardcorowych sytuacjach). Takie wyparcie już jest o tyle groźne, że wyparte wspomnienia mogą nieść pewien ładunek emocjonalny, który po pojawieniu się odpowiedniego trigera odpalą salwę odczuć, które są nieadekwatne lub przesadzone, a w konsekwencji powodują dyskomfort. Co jednak warto zaznaczyć: nie wszyscy zgadzają się co do tego konceptu. Co prawda jest to bardziej potwierdzone, niż zdementowane, jednak należy zaznaczyć, że w czasie wywoływania tych "wypartych wspomnień" może dojść do stworzenia nowych, fałszywych. Należy zaznaczyć, że tacy ludzie wtedy nie kłamią, tylko konfabulują, ponieważ naprawdę wierzą w swoje historie. Konstrukt, jakim mogą być wyparte wspomnienia, jest użyteczny, jednak jak to w psychologii czasem bywa - no 100% zgody nie ma.
Płyną z tego dość ciekawe wnioski. Możemy być w pewnych sytuacjach ofiarami własnego mózgu, który ze łzami w oczach i mówiąc sam do siebie "Tak będzie lepiej" zakopuje w ogródku niepamięci wspomnienia, które mogą być dla nas kluczowe. Ten sam troskliwy mózg może w pewnych sytuacjach mówić nam: "Stary, ten koleś się myli, to nieprawda, olej to co mówi". W skrajnych przypadkach dochodzi mitomania, którą ładnie określiła moja polonistka z liceum, jako zasklepianie luk niepamięci własną twórczością. I bądź tu człowieku mądry! Z takim pomagierem...
[Marek - Relatywista Wspomnieniowy]
______________________
Nasz tag: #odmienbyc
[Nasz fp na fb](https://www.facebook.com/Odmień-Być-738481763205508/)
#psychologia