[P.....o]

Maria Mandl w więzieniu Montelupich. Kraków, rok 1947.

Maria Mandl (SS-Aufseherin/główna nadzorczyni żeńskiego obozu Ravensbrück)
Urodzona 10 stycznia 1912 w Münzkirchen(Austria). Nie miała dzieci, niezamężna. Skończyła tylko 4 klasy szkoły zawodowej, pracowała na poczcie. Gdy Niemcy zajęli Austrię, Maria ze względu na nie przynależność do NSDAP straciła pracę. W 1938 z pomocą wujka wstąpiła do SS, a zaledwie pół roku pózniej ze względów finansowych przyjęła posadę dozorczyni w obozie w Lichtenburgu. Pełniła straż w 'Bunkrze', rygorystycznym więzieniu, gdzie poddawano więźniarki okropnym torturom. Rok pózniej przeniesiona do obozu Ravensbrück. W październiku 1942 awansowała na stanowisko kierownicze żeńskiego obozu Auschwitz-Birkenau. Odznaczona Krzyżem Zasługi II stopnia.

Tak ją pamięta Rozalia Juraszek:
"(...)Widziało się ją zawsze w rękawiczkach, zawsze bijącą, kopiącą, obrzucającą więźniarki ordynarnymi wyzwiskami. Pokrzywdzonych przez nią więźniarek było tak dużo, że trudno mi przytoczyć nazwiska, które więźniarki zostały pobite okrutnie."

Pojawienie się Marii Mendl w pobliżu budziło panikę, a spojrzenie oko w oko kończyło sie kalectwem. Więźniarki opisywały, że Maria katowała tylko w białych rękawiczkach. Była nazywana "Tygrysicą". Nienawidziła dzieci i kobiet w ciąży. Noworodki rzucała na pożarcie szczurom lub osobiście wsadzała do komory gazowej. Doszła do perfekcji w wymierzaniu kar. Pewnego dnia nakazała osadzonym wysypać na alejki drobny żwir i spacerować po nim przez kilka godzin boso. To ona selekcjonowała kobiety do badań lekarzy SS. Gustowała w młodych, zdrowych Polkach. Kobiety te powracały zdeformowane lub kalekie, pózniej twierdziła, że o badaniach nic nie wiedziała. Była ponura i nieprzyjemna, biła nawet swoje podwładne.
"(...)Cicho i powoli objeżdżała obóz na rowerze (...)Systematycznie, powoli wyjmowała z kieszeni białe zamszowe rękawiczki, wciągała je bez pośpiechu na ręce (Mandel była wielką higienistką i elegantką) i zaczynała walić.
Uderzenie Mandel w tył głowy nad karkiem, albo poziomą dłonią w nos między oczy, mało kto wytrzymał stojąc, nierzadko krew trysnęła na białe rękawiczki. Aufseherki bały się Mandel niemniej od nas, biła je także po twarzy". Przyjaźniła się tylko z nadzorczynią obozową - Irmą Grese. Prawdopodobnie była biseksualna i utrzymywały ze sobą kontakt płciowy. Uważała się za melomankę, wielbiła muzykę poważna. Nadużywała alkoholu. W obozie prowadziła dom publiczny i posiadała własną orkiestrę.

W październiku 1942 dostała rozkaz przenosin do Auschwitz, jednak się nie zgodziła, bo jak mówiła "obóz jest wylęgarnią wszy i tam panuje tyfus". Po groźbie więzienia, opuściła Ravensbrück. W Auschwitz pracowała do 30 listopada 1944, Maria narzekała na warunki mieszkalne i choroby, pisała bezskuteczne apelacje. Tak o Mandl pisał Rudolf Hoss: "W obozie kobiecym panowały pod każdym względem najgorsze warunki. Wkrótce przybyły dozorczynie do Auschwitz - żadna dobrowolnie (...) Już w pierwszym tygodniu większość z nich chciała uciec z powrotem do spokojnego, przyjemnego i wygodnego życia w Ravensbruck."
Po 2 latach Maria Mandl przeniosła się do obozu Mühldorf. W maju 1945 widząc sytuację w kraju, Maria uciekła i 'ukrywała' się w Bawarii. Zwracając się do ojca - ten jej nie pomógł. Już po 3 miesiącach ujęta przez Amerykanów, pół roku pózniej przekazana do Polski. Podczas procesu oświęcimskiego twierdziła: "(...)przed podjęciem pracy w obozie nie wiedziałam do czego służą te obozy. (...)Gdyby mnie nie przyjęto zostałabym lekarką(...)"
22 grudnia 1947 roku skazana na smierć poprzez powieszenie. Wyrok wykonano miesiąc pózniej w więzieniu przy ulicy Montelupich w Krakowie, razem z trzema innymi nazistami.

Przed śmiercią powiedziała:
"Gdybym mogła urodzić się ponownie, zrobiłabym to samo"

Ciało Marii Mandl zostało przekazane do Uniwersytetu Jagielońskiego, gdzie służyło studentom jako preparat do nauki anatomii.

#historiajednejfotografii #fotohistoria #iiwojnaswiatowa

#zbrodniarzewojny - zapraszam do śledzenia tagu

[P.....o]

Polecam:
-'The musicians of Auschwitz' (książka tylko w języku angielskim i niemieckim)

-'I boję się snów' Wanda Półtawska

-http://historia.focus.pl/wojny/bunt-polskich-wiezniarek-w-ravensbruck-1485

Cytaty pochodzą z książek wymienionych wyżej i dodatkowo:
'Auschwitz w oczach SS' Rudolf Höss
Protokół Marta Mandl, Kraków 19.05.1947

[GetRekt]

@Patrizio: kurde, zielonka, a taki dobry content (⌐ ͡■ ͜ʖ ͡■) szanuje!

[e.....o]

@Patrizio: dla takich #!$%@?ów stryczek to zdecydowanie za łagodna kara...

[s0ma]

@Patrizio: jak bardzo wiarygodne sa te historie? Co udowodniono skazanym?

[P.....o]

@s0ma: Większość to wspomnienia ocalałych więźniów lub relacje samych skazanych podczas procesów. Udowodniono mordowanie na masową skalę lub uczestniczenie w nim. 3/4 nazistów samo się przyznało, jednak zwalali winę na Hitlera, Himmlera, kilkaset obciążających dokumentów ocalało. Bardzo mało zapadło wyroków śmierci, większość nazistów po kilku latach wychodziło na wolność.

[w.....e]

@Patrizio: biedna zagubiona kobieta

[lady_katarina]

@whiterose: tak, strasznie "biedna". Raczej zwyczajnie psychopatka. Bronisz i usprawiedliwiasz morderców, bo się "zagubili"? xd

[w.....e]

@lady_katarina: probuje widziec swiat w wiecej niz dwoch barwach, lejdi karyno.

[lady_katarina]

@whiterose: Ta kobieta nie odczuwała nawet skruchy gdy postawiono ją przed wyrokiem śmierci. W tej sytuacji nie ma czegoś takiego jak próbowanie spostrzec jakiegokolwiek dobra w takiej osobie. No ale ok jestem Karyną, co ja tam moge wiedzieć

[appo_bjornstatd]

@Patrizio: nie wiem jak pozostałe, ale książka Półtawskiej jest z jednego powodu wyjątkowa. Opisuje co działo się w żeńskim obozie w Ravensbrück (a był to moim zdaniem największy brutal). Jednak jako osoba wierząca w Boga (szacun, szczególnie po takich przejściach) opisuje wszystkie wydarzenia z zupełnie innej perspektywy. Dla mnie najbardziej uderzające były jej zdania o tym, że w dni jakiegoś święta kościelnego (szczególnie Maryjnego) w obozie zawsze działo się coś bardziej

[P.....o]

@whiterose: @lady_katarina: zauważcie, że ona przed wstąpieniem do partii była zwykła urzędniczką państwową. Jak ten chory system musiał prać mózgi, szczególnie mniej wykształconych osób, żeby stać się takim potworem

[Dol_Guldur]

@Patrizio Plon w piekle wiedzmo

[QBA__]

dla takich #!$%@?ów stryczek to zdecydowanie za łagodna kara...

@elklepo: Dobrze że zdechła. Dziś karmilibyśmy ją i zapewniali dach nad głową z naszych podatków, bo kara śmierci według lewaków jest przeznaczona tylko dla nienarodzonych. Trzymali by ją w więzieniu latami i liczyli naiwnie że się zresocjalizuje.

[V.....r]

@appo_bjornstatd: dzięki za tę krótką recenzję, już wiem co przeczytam po egzaminach :) może znasz jeszcze coś wartościowego w podobnym klimacie?

[appo_bjornstatd]

@VanityFair: hmm może "Sonderkommando. W piekle komór gazowych." ale to już jest hardcore największy z możliwych. Tak jak napisałam, o ile książka Półtawskiej pozostawia po sobie jakąś nadzieję (chrześcijańska perspektywa cierpienia i przebaczenia) o tyle książka Shlomo Venezii (autorem jest niepraktykujący żyd, który pracował w krematorium) powodowała, że przez następny miesiąc miałam ogromne koszmary. Tutaj mamy do czynienia ze szczegółowym opisem pracy w krematorium (a więc obsługiwaniem transportów do komór gazowych

[k.....a]

Ciało Marii Mandl zostało przekazane do Uniwersytetu Jagielońskiego, gdzie służyło studentom jako preparat do nauki anatomii.

No to mnie zmiażdżyło

[AgniechaWykopuje]

@VanityFair: @appo_bjornstatd dołączam się do pytania :)

[V.....r]

@appo_bjornstatd: W takim razie zobaczę jak zareaguję na książkę Półtawskiej - jeżeli już ona będzie dla mnie mocna, to tę drugą sobie odpuszczę. Bardzo dziękuję.

[werto7572a]

@Patrizio: Naprawdę uważasz że to system nakłonił ją do tego okrucieństwa? Podejrzewam że po prostu dał jej warunki ujścia zwyrodniałych skłonności. Ludzie tacy jak ona żyją wśród nas cały czas, tylko zwykle nie mają możliwości pokazania swojego prawdziwego charakteru.

[appo_bjornstatd]

@AgniechaWykopuje: @VanityFair: Interesującym tematem są na przykład fotografie, które zostały wykonane w obozach. Nie wiele ich zostało, Niemcy zatroszczyli się o to, by nie pozostały żadne ślady zbrodni. Są dwie książki, które rozpracowują historie tych fotografii a przy okazji cały dyskurs Holocaustu jako takiego.

Jedna to: "Obrazy mimo wszystko" Georges Didi-Huberman
druga: "Holokaust w fotografiach" Janina Struk