Maksymilian Kolbe i wspaniała historia ochrzczenia umierającego żydowskiego studenta
Przez intensywny tryb życia o. Maksymilian Kolbe z końcem 1919 roku ponownie podupadł na zdrowiu. Termometr wskazywał 40 stopni gorączki. "Nikt go nie odwiedzał - pisze w swoich zeznaniach brat Bombrys, który przebywał wtedy w Krakowie - Obawiano się zapewne bakcyli, gdyż choroba była zaraźliwa". Brat Bombrys opisuje celę chorego: "W kąci stała szafa. Łóżko przypominało pryczę z siennikiem wypatroszonym, niczym żłób. Na szafie, przed łóżkiem stała figurka Niepokalanej. Na stole dwa święte obrazki: Teresa z Lisieux i Gemma Galgani".
Stan chorego był tak ciężki, że w końcu zdecydowano się wyprawić go do Zakopanego. Spędził tam niemal cały rok, wypełniony po brzegi cierpieniem, ale także czynnym apostolstwem. Z właściwą sobie bystrością, od razu zorientował się w sytuacji. Niektóre sanatoria były całkowicie pozbawione opieki duszpasterskiej i w ręku wojujących antyklerykałów. Dom "Bratniaka" wydawał się cytadelą sekciarstwa. Pewnego pięknego dnia o. Maksymilian napełnił kieszeń medalionami Niepokalanej i ruszył na zwiady. "Niepokalana pozwoliła mi zbliżyć się do akademików, przebywających tu w domu zdrowia Bratniej Pomocy - pisze do brata Alfonsa - Mają oni sławę niereligijnych i to nie bez powodu. Zarząd socjalistyczny, złożony kto wie z jakich głów... W całym tym mizernym domu jest tylko jedna akademiczka z Wilna praktykująca i jedna służąca...".
Dalej zareferował, że "zapraszają mnie do siebie chorzy studenci, żebym im wyjaśnił sprawy religijne. Urządziłem więc seryjkę pogadanek apologetycznych, w których każdy mógł dowolnie głos zabrać. Przeszliśmy istnienie Boga, aż do Bóstwa Chrystusa Pana. Pokupili sobie nawet Nowy Testament Szczepańskiego, Wieczory nad Lemanem Morawskiego..... Wiele zmieniło się na dobre"
Przez intensywny tryb życia o. Maksymilian Kolbe z końcem 1919 roku ponownie podupadł na zdrowiu. Termometr wskazywał 40 stopni gorączki. "Nikt go nie odwiedzał - pisze w swoich zeznaniach brat Bombrys, który przebywał wtedy w Krakowie - Obawiano się zapewne bakcyli, gdyż choroba była zaraźliwa". Brat Bombrys opisuje celę chorego: "W kąci stała szafa. Łóżko przypominało pryczę z siennikiem wypatroszonym, niczym żłób. Na szafie, przed łóżkiem stała figurka Niepokalanej. Na stole dwa święte obrazki: Teresa z Lisieux i Gemma Galgani".
Stan chorego był tak ciężki, że w końcu zdecydowano się wyprawić go do Zakopanego. Spędził tam niemal cały rok, wypełniony po brzegi cierpieniem, ale także czynnym apostolstwem. Z właściwą sobie bystrością, od razu zorientował się w sytuacji. Niektóre sanatoria były całkowicie pozbawione opieki duszpasterskiej i w ręku wojujących antyklerykałów. Dom "Bratniaka" wydawał się cytadelą sekciarstwa. Pewnego pięknego dnia o. Maksymilian napełnił kieszeń medalionami Niepokalanej i ruszył na zwiady. "Niepokalana pozwoliła mi zbliżyć się do akademików, przebywających tu w domu zdrowia Bratniej Pomocy - pisze do brata Alfonsa - Mają oni sławę niereligijnych i to nie bez powodu. Zarząd socjalistyczny, złożony kto wie z jakich głów... W całym tym mizernym domu jest tylko jedna akademiczka z Wilna praktykująca i jedna służąca...".
Dalej zareferował, że "zapraszają mnie do siebie chorzy studenci, żebym im wyjaśnił sprawy religijne. Urządziłem więc seryjkę pogadanek apologetycznych, w których każdy mógł dowolnie głos zabrać. Przeszliśmy istnienie Boga, aż do Bóstwa Chrystusa Pana. Pokupili sobie nawet Nowy Testament Szczepańskiego, Wieczory nad Lemanem Morawskiego..... Wiele zmieniło się na dobre"
źródło: comment_1631106382N9XBx2eOOEVAG6LqMeBNSZ.jpg
Pobierz
@Koziom: Ale że nie był, czy niewygodnie o tym mówić, niepodobna?