Czy feministka może pochylać się nad niedolą antyfeministycznie nastawionych inceli?

Część tu obecnych uznała, że chcę zmuszać feministki, by zajmowały się problemami mężczyzn, w dodatku wrogo do nich nastawionych, kształtować feminizm pod nich. Nie wiem skąd ten pomysł, mam wrażenie, że to nacechowane złą wolą czytanie między wierszami i szukanie tam treści, których nie ma. To, że mnie problemy inceli interesują, próbuję ich zrozumieć (nie mylić z usprawiedliwianiem) i pokazać innym, że znaczna część zjawisk, o których mówią, jest realna i udowodniona naukowo, a niekoniecznie wynika z wrogości wobec kobiet - nie znaczy, że chcę teraz kogokolwiek zmuszać, by spojrzał na to tak samo, próbował empatyzować z grupą, z którą dzieli go niemal wszystko. Polecam natomiast w miarę możliwości rozszerzać zasięgi swojej empatii. Nie mamy obowiązku terapeutyzować inceli, ja akurat mam obecnie przestrzeń na to, by pochylić się nad ich losem i zastanowić nad faktycznymi źródłami problemu. To raz.