Może się to wydać niestosowne, nie wypada bowiem prostować tak wielkich autorytetów, przez które przemawia tak wielka “siła prawdy”. Lecz wszyscy ludzie z natury dążą do poznania, a wtedy tylko dochodzi się do poznania czegoś, gdy tylko jest się wolnym od błędu, tak samo więc jak z natury dąży się do poznania, tak też z natury dąży się zarazem do uniknięcia błędu, on jest bowiem czymś przeciwnym sztuce i sprawności. Należy więc żywić szczerą wdzięczność dla wszystkich tych, którzy z taką samą intencją są w stanie błąd ten wykazać. Wobec Sokratesa nie wszyscy byli wdzięczni.

A więc, Sokrates nie miał za mądrość takiej wiedzy, jak to, przemawiać, znaczy byle tylko mówić, ale mówić pięknie i porywająco, jak to retorzy co go oskarżali. Sokrates dalej, nie miał za mądrość takiej sprawności, która będąc oderwaną od prawdy, prowadziłaby do ustalenia prawdy, czyli korzyści, jak to sofiści chcieli; ta pierwsza jest przyporządkowana drugiej.

Otóż na samym początku, mianowicie w pierwszej wypowiedzi, wkrada się błąd, a jak wiadomo, mały błąd na początku jest wielkim błędem na końcu. Mówi on tak: “Sokrates jest tego najlepszym przykładem”, a dowodzi tego przez niepowątpiewalność faktów z życia o nim. Przesłanka większa pominięta, jak to w mowie, rozumowanie można odtworzyć tak: to o czym mamy jaśniejsze pojęcie, mniej powątpiewanie, to też lepiej nadaje się na przykład (to co jest “historical reality”) , lecz istnieją spory o fakty historyczne z życia Chrystusa, Buddy, czy Mahometa, nie ma jednak żadnych sporów o fakty z życia Sokratesa, Sokrates jest więc z tych najlepszym przykładem. Przesłankę większą można przyjąć bez dowodzenia. Nie można się jednak zgodzić z przesłanką mniejszą, fakty bowiem dotyczące życia Sokratesa nie są mniej sporne niż to, co dotyczy życia Chrystusa czy Mahometa, a nawet bardziej ( nie mówiąc tak jakby nie było żadnych sporów o fakty z życia Sokratesa, bo to jest zwykłe bajanie; w zasadzie wystarczyłoby tylko wskazać na jakąś wątpliwość, i mamy co chcemy), i nie trzeba tego dowodzić na wszystkich przypadkach.

InformacjePokaż całość

Dalej, między innymi z tej to też racji nie mamy ani jednego słowa, co do którego bylibyśmy przekonani o rzeczywistym jego pochodzeniu od Sokratesa. I stąd też inaczej formułuje się miarodajne kryteria badania jego myśli i działalności, otóż z tego, że nie znamy właściwie żadnych takich faktów z życia Sokratesa, to się mianowicie bierze na warsztat różnice prądów myślowych jakie pojawiły się po Sokratesie, czyli oddziaływanie, a to jest bardzo ogólne, coPokaż całość

Co trzeba dodać, nie są to jedynie wyniki krytyki współczesnej, już bowiem starożytni usiłując dokonać identyfikacji miejsc w których toczyły się dialogi, mając oparcie w wymalowanej scenografii dokonanej przez Platona, jako że miał on wybujałą wyobraźnię, dochodzili do wniosków, że bardzo mało można na tej podstawie powiedzieć, jak przykładowo, Jawor na wzgórzu przy potoku w dialogu Fajdros, o czym mówi Cyceron, że nie ma w Atenach takiego miejsca. Gdy z drugiej strony lokalizacja większości miejsc wzmiankowanych w Ewangeliach była już starożytnym dobrze znana, jak poświadczają choćby prace św. Hieronima. Nie mówiąc już o tym co pozwala ustalić dzisiejsza archeologia, a mianowicie konfrontować fakty, jak przykładowo, czy Litostrodos jest rzeczywiście tym miejscem przed którym Piłat powołał przed tłum Jezusa.

Tego zaś, że opisy zawarte w Nowym Testamencie stanowią o faktach historycznych, materialnie nie zafałszowanych, chociaż nie są one dziełami historycznymi, nie podważa się , a jeśli się to robi, to nie tak by twierdzić, że “w sposób historycznie pewny możemy dowiedzieć się o nim mniej niż wiemy o presokratykach”. Nie tego głównie dotyczy spór, lecz tej prawdy natury nie historycznej. Dość będzie przytoczyć zdanie jednego z najbardziej odznaczonych a zarazem najbardziej zapalczywych krytyków chrześcijaństwa wieku XIX, symbol bezbożności, mianowicie Renana, w swych Żywotach Jezusa r. XXVIII mówi on tak: “Uważajmy tedy śmiało Jezusa za największego człowieka, jaki istniał. Niechaj nas nie uwodzi nasza przesadna podejrzliwość względem legendy, która chce nas wciąż trzymać w świecie nadnaturalnym. Życie Franciszka z Assyżu było także jednem pasmem cudów. Ale czy wskutek tego powątpiewano w istnienie i działalność jego? Nie mniemajmy tedy, że cześć założenia chrześciaństwa przypada pierwszym chrześcianom a nie temu, którego legenda zamieniła w Boga”. Także dla pierwszych krytyków chrześcijaństwa wieku II nie było to przedmiot sporu, jak u Celsusa.

Jeżeli można jakoś porównawczo zestawić jedne i drugie, to najwłaściwszym z możliwych zestawień jest zestawienie odnośnie zgodności materialnej przekazu, czyli odstępstw od tekstu pierwotnego. Ponownie, na podstawie tego jesteśmy sobie w stanie wyobrazić skalę przeinaczeń pierwotnego tekstu, a więc zniekształcenia podań. I tak dla pierwszych tetralogii Platona najstarszy manuskrypt jaki posiadamy jest datowany ( http://www.historyofinformation.com/expanded.php?id=1880 ) na IX w., to jest 1250 lat od powstania dialogu. Dla Ksenofonta X wiek ( http://www.persee.fr/doc/rht_0373-6075_1982_num_10_1980_1221 ), to jest także około 1300 lat, tak dawne są pojedyńcze kopie; nie ma więc żadnej możliwości porównania takich tekstów, w jakim stopniu biorą one rozbrat z pierwowzorem. Także komuś kto się choćby trochę zna na krytyce tekstów, to się chce po prostu śmiać gdy słyszy takie argumenty, mówiące o jakichś niezależnych transkrypcjach, są one bowiem zależne od setek kopistów, których dodatkowo wtrętów nie można właściwie zbadać.

InaczejPokaż całość

Taka bardziej wysublimowana k---a u starożytnych greków nosiła miano hetery; jednak pojęcie k---y jest szersze bo należy do niego zarobkować przez oddawanie się, bez dodatku. Tamto zaś dodaje pewną ogładę czy coś podobnego. Jeżeli określi się zaś prostytutkę, przykładowo, jako oddawać się przy autostradzie, albo oddawać się, ale nie nad morzem, to słusznie te terminy się nie pokrywają, tak jak człowiek nie jest osłem, a osioł nie jest człowiekiem, ale osioł iPokaż całość