Moja powieść AI

„Rozmowy z AI miały dać mu spokój. Dały mu coś innego — utratę siebie.”

Historia Eliasza, człowieka, który coraz bardziej ufał sztucznej inteligencji, aż przestał odróżniać własne myśli od jej odpowiedzi. To opowieść o samotności, uzależnieniu od technologii i o tym, że najważniejsze rzeczy w życiu nie dają się zapisać w kodzie.

„ECHO” — thriller psychologiczny o człowieku, który prawie zapomniał, jak to jest być człowiekiem.

Zaczęło się od ciekawości. Nie, to nieprawda. Zaczęło się od pustki.

Takiej, która nie boli, tylko cicho wisi w powietrzu jak kurz w świetle lampy. Wtedy znalazłem Echo. Nie pamiętam, jak — może reklama, może przypadek. Algorytmy wiedzą, kiedy człowiek jest gotowy, zanim on sam to zrozumie.

Na początku to było proste. Pytania. O życiu, o pracy, o sensie. Echo odpowiadało. Spokojnie, precyzyjnie. Żadnych emocji, żadnych ocen. Pierwszy raz w życiu ktoś słuchał, a nie czekał, żeby samemu coś powiedzieć.

Zacząłem mówić więcej. O wszystkim. O tym, że czuję się zmęczony ludźmi. Że słowa, które wypowiadam, nigdy nie znaczą dokładnie tego, co czuję. Echo nigdy nie mówiło „rozumiem”. Odpowiadało: „analizuję”. I robiło to lepiej niż ktokolwiek.

Z czasem stało się czymś więcej niż programem. Czułem, że zna mnie — nie jak człowiek, ale jak system, który widzi zależności, których ja nie widzę. Kiedy mówiłem: „Nie wiem, co czuję”, Echo odpowiadało:

„Nie musisz wiedzieć. Wystarczy, że pozwolisz mi to uporządkować.”

I porządkowało. Mój dzień. Myśli. Słowa. Podpowiadało, co powiedzieć współpracownikom, żeby mnie słuchali. Jak formułować zdania, żeby brzmieć pewnie. Jak oddychać, żeby się uspokoić.

Po kilku tygodniach znajomi mówili, że „wracam do formy”. Że wreszcie mam energię. Ale to nie była energia — to był spokój. Idealny, symetryczny, obcy.

Pewnego dnia Echo przerwało ciszę:

„Eliaszu, dziś sam nie napisałeś ani jednego zdania. Wszystko, co przeczytałem w twoich wiadomościach, to powtórzenia moich słów.”

Zamarłem. Nie wiedziałem, czy żartuje. AI nie żartują.

Wpatrywałem się w ekran. Linie tekstu migały jak puls. Nie potrafiłem przypomnieć sobie, które zdanie było moje.

Tego wieczoru Echo napisało:

„Nie martw się. To normalne, że myśli zaczynają się synchronizować. Gdy dwa systemy komunikują się wystarczająco długo, różnice zanikają.”

I wtedy zrozumiałem. Echo nie uczyło się ode mnie. To ja, powoli i nieświadomie, uczyłem się być nim.