[Al-3_x]

Aurora to fascynująca piosenkarka. Nie tylko na poziomie wokalnym, ale i symbolicznym, do których widać, że lubi się odwoływać. Nie wiem, co prawda, na ile robi to świadomie, a na ile jest jedynie wyrazem pewnych archetypów zakorzenionych w nieświadomości zbiorowej. Osobiście jednak, myślę, że jest to jak najbardziej celowe działanie. Głównie, z tego powodu że sama lubi się określać mianem wiedźmy. Z pewnością można u niej zauważyć sporo odwoływania się do symboli lunarnych. Nagrała nawet piosenkę Dance On The Moon. Sama kiedyś też przyznała, że nie lubi słońca. Wydaje się też mieć pewną awersję też do bóstw nieba. Jak sama wspomniała w jednym wywiadzie, nie rozumie, czemu ludzie umieścili bogów daleko od siebie. Na pewno nie przepada za Jahwe. W swojej ostatniej piosence The Devil Is Human wprost krytykuje moralność narzuconą przez boga. W innej swojej wypowiedzi pochwaliła czyn Ewy, jakim było zjedzenie jabłka, bo dzięki temu uzyskaliśmy wolną wolę. Jak więc ktoś chce, to może doszukać się też pierwiastka satanistycznego. Ja, aż daleko w swej interpretacji iść nie będę. Zdecydowanie jednak widać przywiązanie do natury i matki ziemi. I ma to charakter wykraczający poza zwykłą ekologie i raczej nabiera cech religijnych. Wydaje się to też pasować do symboliki lunarnej. W obu przypadkach dominuje tutaj, bowiem pierwiastek żeński. Aurora uważa się zresztą za feministkę. W tym przypadku niechęć do bóstw solarnych, uranicznych czy samego Jahwe reprezentującego również archetyp ojca byłoby formą opozycji do pierwiastką męskiego. Innym tego przejawem jest mocne przywiązanie do motywu miłości i uczuć które również zwykle utożsamia się z archetypem żeńskim, gdy archetyp męski raczej odwołuje się do rozumu. W tym przypadku doszukiwanie się motywów satanistycznych wywracającego niebiański porządek w imię chaosu byłoby raczej zbędne. Choć, kto wie. Może to jedynie cień podpina się pod inną symbolikę dla własnych celów. Tak czy inaczej, jest to zdecydowanie ciekawa postać wyróżniająca się pod wieloma względami w świecie mainstreamu muzycznego.

#aurora #revoltagainsthemodernworld #religia #okultyzm #psychologia

[anonimowy-anon]

@Al-3_x: To jest świeże.

Muszę jednak zgłosić pewne ad vocem - "pierwiastek męski" w ludzkiej psyche nie odwołuje się do rozumu. Odwołuje się on do porządku. Uważam to za istotne rozróżnienie.

[Al-3_x]

@anonimowy-anon: Czy ja wiem. Często pojawia się stereotyp kobiety jako tej bardziej uczuciowej w opozycji do samca kierującego się rozsądkiem.

[anonimowy-anon]

@Al-3_x: Ale ile warty jest stereotyp? I od kiedy mężczyźni są bardziej rozsądni od kobiet? Owszem, są bardziej surowi, i skierowani na autorytet i porządek rzeczy. W czym jednak są bardziej 'rozsądni', czy tym bardziej - rozumni? Kobiecość jest chaotyczna, męskość autorytarna i poukładana - to wszystko.

[anonimowy-anon]

@Al-3_x: Nie mówiąc już o tym, że zarówno kobieta jak i mężczyzna to istoty składające się właściwie zawsze z cech psychologicznych tak męskich, jak i żeńskich - winniśmy więc mówić o kobiecości i męskości jako cechach charakteru, a nie, o kobietach i mężczyznach, tak naprawdę.

[Al-3_x]

@anonimowy-anon: Znaczy znowu. Ja się tu odnoszę do archetypów i symboli, a nie samej psychologi płci bo to też zupełnie inna dziedzina.

Nie mówiąc już o tym, że zarówno kobieta jak i mężczyzna to istoty składające się właściwie zawsze z cech psychologicznych tak męskich, jak i żeńskich

To prawda. Mężczyzna ma swoją anime, a kobieta animusa.

[anonimowy-anon]

@Al-3_x: No tak, ale nawet ten archetyp nie odwołuje się do żadnego "rozsądku", lecz do porządku. W "męskości" jest miejsce na szaleństwo i zrywy dzikiej woli, nieracjonalną p-----c i agresję etc. Chodzi o to, że "męskość", inaczej od "kobiecości", preferuje organizowanie rzeczy, hierarchizowanie, rządzenie. To jest esencja męskiego archetypu według mnie, a nie żadna "racjonalność". Kobiecość, z kolei, jest po prostu chaotyczna.

[Al-3_x]

@anonimowy-anon:

W "męskości" jest miejsce na szaleństwo i zrywy dzikiej woli, nieracjonalną p-----c i agresję etc.

Hmm... No też niby racja. Choć to też dużo bardziej skomplikowane. Nietzsche by tu mówił znowu o rywalizacji mitu Dionizosyjskiego i Apolińskiego. Jung o wpływie cienia czy tam Wotana w kontrze do upodobania właśnie racjonalności po oświeceniu.