Teraz wyobraź sobie, że słyszysz takie teksty codziennie na uczelni, codziennie w pracy. Nawet na imprezach. Latami. Non stop. Cokolwiek robisz, gdziekolwiek się pojawisz, niezależnie od tego, co sobą reprezentujesz. Wchodzisz do pomieszczenia pełnego nowych, nieznanych ludzi, a wraz z tobą… wchodzą wszystkie stereotypy, docinki, heheszki. Każdy ma prawo wbić Ci szpilę. Na starcie stoisz na gorszej pozycji. Nienormalne dziwadło. Miło? Nadal powiesz, że “trzeba mieć twardą dupę”? Albo, że “jeśli bardzo czegoś chcesz to inni nie są w stanie cię zatrzymać”?

“U mnie działa” – to słowa prawie sakramentalne w naszym zawodzie. I co wtedy robić? Krzyczeć, gniewać się? Bić?

Normalna sprawa – twórca rozwiązania siłą rzeczy wie jak klikać, aby wszystko banglało. Ba, mało tego! Nawet jeżeli programista dostanie cudzy program, to nie będzie z niego korzystał jak “normalny” użytkownik.

Macie tak? Ja mam. Na pewno nie jestem “zwykłym userem”, czegokolwiek nie używam.

Dlatego też:

często wdają się w niepotrzebne dyskusje, zamiast użyć banhammera i mieć spokój na wieki.