Witajcie miraski, zapraszam Was do kolejnego krótkiego raportu z mojego pobytu #naoddzialenerwic
Ostatnich kilka dni było dla mnie bardzo ciężkich. Ruda opuściła oddział (╥﹏╥)(╥﹏╥)(╥﹏╥) Ehh mirki, przygotowywałem się na ten moment od dłuższego czasu, ale mimo wszystko serce mi pękło. Nie ma już blisko mnie dziewczyny w której się chyba zakochałem, choć od początku próbowałem to w sobie negować, próbować ją traktować jak bliską przyjaciółkę, ewentualnie "pierwszą miłostkę". Na razie nic z tego. Ostatni miesiąc będzie dla mnie chyba najcięższy...
Od środy wlokę się po oddziale jak cień, entuzjazmu do zajęć brak. Większość czasu spędzam na wyrze. Kumpel z pokoju mnie próbuje pocieszać, ogólnie bardzo dobrze się z nim dogaduję, stał się dla mnie niczym brat z którym mogę pogadać o wszystkim. Razem wspieramy się w terapii, to nam pomaga przetrwać leczenie i czynić kolejne postępy. Niestety akurat mój przypadek jest naprawdę ciężki, iż ciągle myślę o niej, że już nigdy jej nie zobaczę i że to raczej koniec nie tylko miłości, ale i w ogóle kontaktu z nią (╯︵╰,)(╯︵╰,)(╯︵╰,)
Teraz jestem na przepustce w domu, ale to wiele nie zmienia. Jestem bez sił i energii. Próbuję o niej nie myśleć, zająć czas głupotami, ale te myśli szybko wracają, niczym bumerang. Mało tego, są one coraz bardziej natrętne i negatywne - zaczynam się nawet obwiniać o to, że nie wyznałem jej prawdziwego uczucia, że nie byłem bardziej zdecydowany wobec niej... Czuję jak szansa na bycie z kimś przeszła mi koło nosa... Smutek zaczyna mi się mieszać ze złością, #!$%@? i roztargnieniem.
Nie wiem jak długo ten mój stan potrwa. Powiedziałem na razie o wszystkim matce, ale ona jak to ona, powiedziała że jeszcze niejedną dziewłuchę będe miał i żebym sie nie martwił, bo musze skończyć terapię i pójść do pracy... Typowe gadanie. A to ona mnie takim wrażliwym zrobiła, zawsze za mnie wszystko załatwiała, doradzała mi... A co z tego wyszło? Płaczący #!$%@?ś, niepewny siebie i bojący się wszystkiego, nie znający dzikości ludzkiego środowiska.
No cóż mirki, boję się tylko żeby lekarze po moim samopoczuciu się nie domyślili o moich uczuciach bo będzie inba. Ale #!$%@?, na początku kwietnia stąd wychodzę, więc raczej mnie nie będą uwalać na ostatniej prostej terapii. Do następnego wpisu mirki...
Płaczący #!$%@?ś, niepewny siebie i bojący się wszystkiego, nie znający dzikości ludzkiego środowiska.
@mirekzwirek8: myślę że każdy przynajmniej raz w życiu doświadczył takich uczuć więc niech ci się nie wydaje że jesteś jakiś gorszy, że tak to przeżywasz. Co do lekarzy - macie jakiś zakaz związków tam? Może warto to przegadać z terapeutą gdy masz do nich dobry dostęp teraz?
A co do tej dziewczyny, coś stoi na przeszkodzie żeby utrzymywać
@Furion mamy kontakt telefoniczny, ale na razie nasze rozmowy są mocno lakoniczne. Ja też za bardzo się nie rozgaduję, bo mi zaraz coś w gardle staje i czuję się jakbym się miał rozkleić z tęsknoty, a nie chce pokazać słabości.... Ona nie ma za bardzo czasu, musi ogarniać pracę i wyprowadzkę bo ma kosę z rodzicami i nie chce z nimi mieszkać by się nie denerwować po terapii.
@powaznyczlowiek zakazów nie ma, ale przyeiązanie emocjonalne może mocno zaburzyć proces terapii, o czym poinformowała mnie moja psychiatra prowadząca. A co do kontaktu to mamy telefoniczny jak wyżej w komentarzu napisałem
@guex ona mieszka z rodzicami w okolicach Szczecina, także mam kilkaset kilometrów do niej i nie mam czasu na krótkiej przepustce. A telefonicznie mam z nią kontakt 1 dziennie staram się dzwonić no ale jak we wcześniejszej odpowiedzi napisałem, nasze rozmowy nie są zbytnio rozbudowane. Ale chociaż mogę usłyszeć jej głos (ʘ‿ʘ)
@mirekzwirek8 Mirku jeśli ci na niej zależy to może napisz w trakcie dnia co słychać u ciebie, zapytaj jak się ma, nawet wyślij buziaczka czy jakaś emotkę- pokaż że o niej myślisz. To zajmie łącznie może minutę a pokaże jej, że jesteś zainteresowany. Kontakt raz dziennie to trochę mało, a rozmowy jak sam widzisz bywają na początku trudne- dużo łatwiej jest odpisać w wolnej chwili. No chyba że zdecydowałeś się jednak wygasić
Powiedziałem na razie o wszystkim matce, ale ona jak to ona, powiedziała że jeszcze niejedną dziewłuchę będe miał i żebym sie nie martwił, bo musze skończyć terapię i pójść do pracy
@mirekzwirek8: akurat twoja mama ma racje, wiec nie implikuj jej typowego gadania, ja wiem ze klepac po pleckach i mowic "tak tak mireczku masz calkowita racje" jest komfortowo ale ogarniecie sie i zycie jak czlowiek w twoim wieku tzn praca,
Ostatnich kilka dni było dla mnie bardzo ciężkich. Ruda opuściła oddział (╥﹏╥)(╥﹏╥)(╥﹏╥) Ehh mirki, przygotowywałem się na ten moment od dłuższego czasu, ale mimo wszystko serce mi pękło. Nie ma już blisko mnie dziewczyny w której się chyba zakochałem, choć od początku próbowałem to w sobie negować, próbować ją traktować jak bliską przyjaciółkę, ewentualnie "pierwszą miłostkę". Na razie nic z tego. Ostatni miesiąc będzie dla mnie chyba najcięższy...
Od środy wlokę się po oddziale jak cień, entuzjazmu do zajęć brak. Większość czasu spędzam na wyrze. Kumpel z pokoju mnie próbuje pocieszać, ogólnie bardzo dobrze się z nim dogaduję, stał się dla mnie niczym brat z którym mogę pogadać o wszystkim. Razem wspieramy się w terapii, to nam pomaga przetrwać leczenie i czynić kolejne postępy. Niestety akurat mój przypadek jest naprawdę ciężki, iż ciągle myślę o niej, że już nigdy jej nie zobaczę i że to raczej koniec nie tylko miłości, ale i w ogóle kontaktu z nią (╯︵╰,)(╯︵╰,)(╯︵╰,)
Teraz jestem na przepustce w domu, ale to wiele nie zmienia. Jestem bez sił i energii. Próbuję o niej nie myśleć, zająć czas głupotami, ale te myśli szybko wracają, niczym bumerang. Mało tego, są one coraz bardziej natrętne i negatywne - zaczynam się nawet obwiniać o to, że nie wyznałem jej prawdziwego uczucia, że nie byłem bardziej zdecydowany wobec niej... Czuję jak szansa na bycie z kimś przeszła mi koło nosa... Smutek zaczyna mi się mieszać ze złością, #!$%@? i roztargnieniem.
Nie wiem jak długo ten mój stan potrwa. Powiedziałem na razie o wszystkim matce, ale ona jak to ona, powiedziała że jeszcze niejedną dziewłuchę będe miał i żebym sie nie martwił, bo musze skończyć terapię i pójść do pracy... Typowe gadanie. A to ona mnie takim wrażliwym zrobiła, zawsze za mnie wszystko załatwiała, doradzała mi... A co z tego wyszło? Płaczący #!$%@?ś, niepewny siebie i bojący się wszystkiego, nie znający dzikości ludzkiego środowiska.
No cóż mirki, boję się tylko żeby lekarze po moim samopoczuciu się nie domyślili o moich uczuciach bo będzie inba. Ale #!$%@?, na początku kwietnia stąd wychodzę, więc raczej mnie nie będą uwalać na ostatniej prostej terapii. Do następnego wpisu mirki...
#naoddzialenerwic #depresja #przegryw #zdrowie #psychika #fobiaspoleczna #nerwicalekowa #wychodzimyzprzegrywu
Nie chcesz być wołany/a jako plusujący/a? Włącz blokadę na https://mirkolisty.pvu.pl/call lub odezwij się do @IrvinTalvanen
Uważasz, że wołający nadużywa MirkoList? Daj znać @IrvinTalvanen
! @Bob_Rooney @Ag90 @helga-von-klusken @joks @strazak_piroman @Dawidu23 @CulturalEnrichmentIsNotNice @omowaeomae @sebsossj @Furion @Naiken @Szpurka @BuddyBud @PanStick @Resuscytacja @Grancix @Dybtas @pasio_13 @leif_eriksson @the_nightfly @MatthewN @Pawciio952 @Merli20 @Memovo @AnonimusP @XMariusz @Vegann @ostnor @ciemnagwiazda @buddychrist @GuRu109 @yungkaze @zimawskandynawii @Falque @Sanglier1827 @ksiezyc_w_siatce @toodrunktofuck @KosmatyBarszcz @
@mirekzwirek8: myślę że każdy przynajmniej raz w życiu doświadczył takich uczuć więc niech ci się nie wydaje że jesteś jakiś gorszy, że tak to przeżywasz. Co do lekarzy - macie jakiś zakaz związków tam? Może warto to przegadać z terapeutą gdy masz do nich dobry dostęp teraz?
A co do tej dziewczyny, coś stoi na przeszkodzie żeby utrzymywać
@mirekzwirek8: akurat twoja mama ma racje, wiec nie implikuj jej typowego gadania, ja wiem ze klepac po pleckach i mowic "tak tak mireczku masz calkowita racje" jest komfortowo ale ogarniecie sie i zycie jak czlowiek w twoim wieku tzn praca,
Komentarz usunięty przez autora