[Jurga09]

Na początku tego wpisu chciałbym powiedzieć,że adresuję go do wszystkich. Zarówno do kobiet jak i mężczyzn. Będących w związkach jak i singli. To historia jakich wiele ale mam nadzieję, że po jej przeczytaniu choć jedna dziewczyna spojrzy na swojego mężczyznę od innej-lepszej strony i choć jeden facet bardziej doceni sam siebie, bo my mężczyźni, kiedy kochamy także potrafimy się pogubić. A więc do rzeczy.

Zerwałem zaręczyny i odszedłem od jedynej kobiety którą szczerze kochałem.

Poznaliśmy się 1,5 rok temu. Szybko wpadliśmy sobie w oko i stwierdziliśmy, że do siebie pasujemy. Jeśli o mnie chodzi, z początku nie było fanfar, wielkiej romantycznej miłości ani stad motyli pomiędzy żołądkiem a wątrobą. Nigdy nie miałem problemów z nawiązywaniem relacji a kobietami, miałem za sobą kilka związków ale nigdy nie potrafiłem się w pełni zaangażować i średnio po ok. pół roku odchodziłem by szukać "prawdziwej miłości" i kogoś z kim będę w pełni szczęśliwy.
Ten sposób myślenia doprowadził mnie do momentu w którym większość moich rówieśników założyła rodziny lub jest w szczęśliwych związkach a ja byłem sam. Postanowiłem więc dać miłości szansę. Chciałem zbudować miłość od podstaw. Na zaufaniu, szacunku i oddaniu. Przestałem wierzyć w romantyczną burzę hormonów a zapragnąłem pracy u podstaw która jak miałem nadzieję przyniesie mi szczęście.

Dość szybko okazało się jednak, że dziewczyna ma charakterek. Lubiła się obrażać i domagała się ciągłej uwagi. Niestety ja, należę do facetów którzy nie adorują swych partnerek w sposób ciągły. Nad wysyłanie sobie 50 esemesków dziennie przedkładam wieczorny telefon i rozmowę. Myślę, że tego typu zachowanie wzięło się z ogromu atencji jaką otrzymywała od innych facetów którzy startowali do niej wcześniej. A obrażanie się? Olewałem to lub starałem się rozwiązywać problemy i sklejać związek. To, jak się potem okazało był mój błąd.

Mijały miesiące, jak w każdym związku bywało lepiej lub gorzej ale w końcu mogłem powiedzieć, że kogoś kocham. Po pół rok znajomości pojechaliśmy na wspólne wakacje. Tylko ja i Ona. Niestety- to jak się tam zachowywała, przechodziło ludzkie pojęcie. Strzelanie focha doprowadziła do perfekcji. Potrafiła obrazić się o jakość zdjęć które jej robiłem lub o to, że w trakcie rozmowy o rodzinie i dzieciach nazwałem jej siostrzeńca "dość płaczliwym dzieckiem". szczytem był foch, że nie dostała ode mnie żadnej pamiątki - wspomnienie kilku kolacji które zafundowałem i które łącznie kosztowały ok 700 zł jakoś nie wryło się jej dostatecznie w pamięć. Finalnie, już w trakcie podróży powrotnej myślałem o odejściu od niej, jednak zacząłem wiele rzeczy sobie tłumaczyć. Tłumaczyłem sobie, że sam nie raz zachowałem się głupio i niedojrzale itp itd (Boże, jaki ja byłem głupi). W końcu jednak kochałem i czułem się kochany. To wystarczyło, żebym został.

Kolejna sytuacja która powinna zakończyć ten związek miała miejsce kilka miesięcy później. Ponieważ mieszkaliśmy ok 200 km spędzaliśmy ze sobą przede wszystkim weekendy. Czułem już, że to jest to i planowałem zaręczyny. Podczas jednego z weekendów w którym ona przyjechała do mnie postanowiłem wyjść z kumplami na piłkę. Bez wchodzenia w szczegóły, skończyło się na fochu, fochu z przytupem, pretensjach, obrazie, histerii i na klatce schodowej, jeżdzeniu jak wariatka po osiedlu i niemalże rzuceniu się pod mój samochód kiedy jednak postanowiłem wbrew wszystkiemu charatnąć w gałę z kumplami. Kolejność dość precyzyjna a motorem napędowym tego cyrku był mój stoicki spokój. Skończyło się na błagani mnie o wybaczenie, obietnicach że już nigdy się tak nie zachowa itp itd. I I znów serce wzięło górę nad rozumiem- postanowiłem dalej kleić ten związek i przymykać oko na jej zachowania. Odłożyłem jednak plany zaręczynowe. Liczyłem, że tego typu zachowanie to pojedynczy wyskok i dziewczyna zrozumiała swój błąd.

Kochałem i byłem kochany i tylko to się liczyło. Do tego stopnia, że kilka miesięcy później poprosiłem ją o rękę. Było cudownie. Jako, że zaraziłem ją miłością do gór, pojechaliśmy w Tatry i tam się jej oświadczyłem. Było cudownie. MIałem już gotowy plan kilka najbliższych miesięcy. Miała się do mnie przeprowadzić. Rozmawialiśmy o kupnie mieszkania i zmianie jej pracy. I dzień zaręczyn był ostatnim dniem w którym czułem się kochany. Dzień później pod wpływem rozmów z koleżaneczkami i po kolejnym fochu, pomachała mi przed nosem pierścionkiem i zapytała:

"DLACZEGO ON JEST TAKI MAŁY?"

Mirki kochane, czy znacie uczcie, kiedy coś budowane przez długi czas i z wielkim wysiłkiem wali się na waszych oczach?
Czułem się jak zbity pies. Czułem się pogardzony i wyśmiany przez najbliższą mi osobę w dniach na które tak długo czekałem i zrobiłem tak wiele, by bł to piękny czas.

Tydzień powrocie z tej wycieczki pojechałem z nią do jej rodziców. MIeliśmy szukać sali weselnej na jej wymarzone przyjęcie.
Postanowiłem to wykorzystać, by wreszcie zakończyć ten związek i przy okazji pokazać jej rodzicom kogo wychowali swoim bezkrytycznym podejściem. W skrócie, histeria, błaganie na kolanach, całowanie po rękach, obietnice poprawy.
A ja jak głupek zmiękłem. Mimo wszystko kochałem i widok jej we łzach kompletnie mnie urobił. No głupek po prostu...

Jednak nasz związek przypominał raczej reanimowanie trupa. Byłem sfrustrowany i jej widok nie wywoływał już u mnie radości. Powiedziałem, że póki co nie może być mowy o ślubie, że potrzebuję czas by się pozbierać i że cały czas to przeżywam.... wytrzymała 3 tygodnie.
W ostatnią niedzielę, rozegrała się ostatnia scena tego taniego dramatu klasy B. Zaczęła naciskać na ślub.
Kiedy zacząłem tłumaczyć, że cały czas boli mnie to co zrobiła po zaręczynach i nie jestem w stanie póki co zająć się organizacją wesela zaczęła się zachowywać w sposób irracjonalny. Spakowała się, odłożyła pierścionek i wyszła.... by po kilku minutach wrócić. Z tym, że pierścionek już na nią nie czekał.Następnego dnia, kiedy zauważyła jego zniknięcie, została krótko i rzeczowo poinformowana o zerwaniu zaręczyn i wyproszona z mojego życia.

Na tym kończę tę przydługawą historię.
Żałowałem sposobu rozstania, jednak po krótkim przemyśleniu stwierdzam, że moja była narzeczona nie zasłużyła na nic lepszego.

Jeśli chodzi o mnie, zastanawiam się, jak to się stało, że na 1,5 roku poświęciłem szacunek dla samego siebie dla miłości i chęci stworzenia rodziny. Wiem, że bycie samemu jest dużo lepsze niż tkwienie w tak unieszczęśliwiającej relacji, a mimo to czuję żal i krzywdę. Nie wiem też co dalej z moim życiem. Nie potrafię cieszyć się z tego rozstania. Z jednej strony uważam się za dość ogarniętego faceta- z drugiej, czuję pustkę i beznadzieję. Poza tym, 30stka na kark powoduje, że czas zacząłem traktować jako swojego wroga.

Dziękuję każdemu kto przeczytał ten wpis do końca. Mirabelki, darzcie szacunkiem swoich facetów, bo wbrew słowom piosenki, Miłość nie jest jedyną rzeczą której potrzebujemy.

#zwiazki #milosc #slub #zareczyny #rozowepaski #niebieskiepaski #feels #zerwanie

[nkardo]

@Jurga09: Na imię miała Anna, a na nazwisko Borderline ( ͡° ͜ʖ ͡°)

[Jurga09]

@fraktalka89: Idąc Twoim torem myślenia, nawet pewnego austriackiego akwarelistę można posądzić o same dobre chęci. Postaram się odnieść do Twoich zarzutów.

Nie wiem na ile dokładnie przeczytałaś mój wpis. Sądzę, że dość pobieżnie i przeoczyłaś kilka faktów. Przede wszystkim powody fochów i obrażania się mojej byłej narzeczonej były różne.. czasem błahe, wręcz śmieszne i absurdalne. Nie twierdzę, że nigdy nie miała powodów. Chodzę w swojej skórze już 30 lat i znam

[fraktalka89]

@Vittel: Mam wrażenie, że opis zachowania byłej narzeczonej OPa wkurzył Cię na tyle, że nie jesteś w stanie zrozumieć niektórych rzeczy. Pisałam, że jego kobieta była niedojrzała, ale poza tym jej emocje nie były zupełnie znikąd. A przynajmniej można to tak widzieć.
OP napisał, że zabrał ją do jubilera i podpytał co się podoba. Ale wierz mi, niejedna kobieta potraktowalaby to jako trochę jak test typu "wcale nie zależy mi na

[nyo7]

Dobrze zrobiłeś. Trafiła ci się królewna albo laska która nie potrafi docenić tego co ma bo jej zazdrosne koleżanki pchały ja do takich tekstów i zachowań jak o pierścionku. A nie ma nic gorszego jak najlepsze doradczynie przyjaciółki twojego różowego. Potrafią z #!$%@? zrobić logikę. Trzymaj się miras, dasz radę, facet jak wino z wiekiem coraz lepszy a jakiś studentek i korpomyszek jest pod dostatkiem.

[Janusz_Rekina]

@Quear: Mierek po 1.5 roku odkrył, że zadawał się z #p0lka

[K.....s]

@Jurga09 podziwiam decyzję, dobrze zrobiłeś.

[NoMercyIncluded]

@Jurga09: It hits too close to home, mate ( ಠಠ)

Ja niestety nie zakończyłem wszystkiego, gdy nagle odkryła, że jednak wartość pierścionka ma znaczenie. Tyle nerwów zmarnowane..._

[RogaleTV]

@Jurga09: świetnie cię rozumiem, w związku z wypowiedzią, o przegięciu w drugą stronę. Takie rzeczy uczą, a za kilka lat dopiero będą bawić xDD złe uczucie

[szynszyla2018]

@Jurga09 napisałeś o dzwonieniu i pisaniu sms więc napiszę o tej kwestii z mojej perspektywy. Nie każdy lubi taką formę kontaktu. Ja np. nie lubię w ogóle rozmawiać przez telefon jest to dla mnie wymuszona forma. Wolę sms, nie wynika to z potrzeby atencji, a typu charakteru po prostu. Tak na przyszłość do kolejnego Twojego związku. Co do opisanego przez Ciebie związku to dobrze, że się zakończył bo najgorsze co może być

[NoMercyIncluded]

reagowała jak każda inna

@fraktalka89: Nie, nie jak każda inna, nie psuj normalnym kobietom wizerunku. Żeby jeszcze takie jak ty nosiły jakieś elementy rozpoznawcze...

[frytex2]

@thecrew0: właśnie przeciwnie. żadnego wybierania razem pierścionka. gdyby wybrał go razem to może byliby ze sobą i byłby nieszczęśliwy. pierścionek zaręczynowy to bardziej symbol, więc nie musi idealnie pasować w gust dziewczyny. pierścionek to symbol przyszłego życia, a nie tylko gadżet do zakładania na rękę. taka ocena powinna stać dużo wyżej niż jego fizyczny wygląd. a mówiąc prostych słowach darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby.

[TakiGupiZeSzok]

Ja też odszedłem. Pierścionek dałem. Tyle, że u mnie 5 lat życia poświęcone. Przestałem czuć, że chodzi tu o miłość. Historia długa jak ta albo jeszcze dłuższa. Przez 5 lat się dużo uzbierało. Zachowanie typu mi się należy. To facet ma się starać. Nic od siebie... Kochałem najmocniej na świecie. Była mi najbliższą osobą jaką miałem. Zabiła nas swoim podejściem do mnie. Byłem od spełniania zachcianek i "marzeń". Tak się czułem odchodząc

[Koloses]

@Jurga09: O panie i tak żeś długo wytrzymał z tak toksyczną kobietą, ale chyba każdy miał w życiu taki epizod. Ja do dzisiaj pamiętam mówienie ile piw chcę wypić przed wyjściem z kolegami przy czym ta liczba nie mogła być większa niż 2 bo było #!$%@? i potem nie daj boziu kup jedno więcej ( ͡º ͜ʖ͡º)

[NoMercyIncluded]

@DziewczynaMirka: W sedno. A oznaki były, ale chciałem być dojrzały i nie przejmować się drobiazgami. Po pewnym czasie drobiazgi zaczęły odbierać radość życia, bo ile można się kłócić o głupoty z dorosłą osobą?

[Kapitan_Tytus_Bomba]

Mam identyczny pierścionek zaręczynowy i jak dla mnie jest idealny:) trafiłeś na zła kobietę mireczku,trzymaj się !

[buczubuczu]

@Jurga09: matko, myślałem że będzie kolejna historia z tagu przegryw, ale op zachował się jak chodzący rezerwuar rozumu i godności. Pytanie jest inne, jakim cudem ty wytrzymałeś z taką kwoką 18 mcy?
A tekst o tym, że czemu taki mały to już w ogóle, kwintesencja absolutnego i ciężkiego #!$%@? mózgowego, po takiej #!$%@? to ręce potrafią ôpaść najtwardszym facetom.
No nic, będziesz na przyszłość mocniejszym. Facet to nie jest worek jakiemu

[kris009d]

@Jurga09: chłopie trzymaj się ;)

[DIO_]

@Jurga09: Jak Ci pierścionek nie jest już potrzebny, to prosiłbym o wysłanie mi go pocztą. Fajny nawet.

[t.....0]

@frytex2: Liczę się z Twoim zdaniem, ale dalej zostaje przy swoim.

Tak, pierścionek to nadal symbol wspólnego życia i ślubu, ale dobrze byłoby, gdyby podobał się wybrance. Przecież facet chce trafić w gust swojej wybranki, dlatego jak autor posta zabiera swoją kobietę i pyta o jej gust :) Niby to powierzchowne myślenie, a jednak :)