Debbie Wolfie była uśmiechniętą 28-letnią pielęgniarką, która pracowała w szpitalu w Fayetteville w Karolinie Północnej. Kobieta mieszkała razem z dwoma ukochanymi owczarkami niemieckimi w małym domku obok stawu, który był otoczony lasem, około 6 kilometrów od najbliższych domów i bazy wojskowej. Debbie lubiła pływać, polować (miała własną strzelbę), była bardzo lubiana, odpowiedzialna i szczyciła się porządkiem w swoim domu.
25 grudnia 1985 roku rano wymieniła się ze swoją matką prezentami i pojechała do pracy. Zmiana przebiegała zwyczajnie i wieczorem jak zawsze pojechała do domu. Jednak kolejnego dnia nie pojawiła się w szpitalu i nikogo nie poinformowała, że jej nie będzie, co było zupełnie do niej nie podobne. Współpracownicy próbowali się do niej dodzwonić, jednak bezskutecznie, aż w końcu skontaktowali się z jej matką, Jenny. Kobieta, razem ze swoim przyjacielem Kevinem, pojechała zobaczyć do domku Debbie, czy wszystko w porządku. Gdy przyjechali na miejsce od razu zobaczyli, że coś jest nie tak. Na posesji leżało mnóstwo pustych puszek po piwie i psy biegały swobodnie po podwórku, wyglądały jakby nie jadły od dłuższego czasu. Samochód kobiety stał w innym miejscu niż zazwyczaj, a siedzenie kierowcy było maksymalnie odsunięte do tyłu, podczas gdy Debbie zawsze przysuwała je sobie jak najbliżej kierownicy.
W domu również panował ogromny bałagan. Torebka Debbie była wepchnięta pod łóżko, a na podłodze w kuchni leżał jej uniform pielęgniarki. Na automatycznej sekretarce nagrał się nieznany matce mężczyzna, który powiedział, że opuściła już kilka dni w pracy i prosił, aby oddzwoniła. Tymczasem Debbie opuściła dopiero kilka godzin swojej zmiany, poprzedniego dnia przecież normalnie pracowała.
Zaniepokojona Jenny zadzwoniła na policję i wkrótce do domu Debbie przyjechał funkcjonariusz z psem. Pobieżnie obejrzał teren i z niewiadomych przyczyn założył, że matka kobiety i jej przyjaciel przeszukali pobliski staw. Debbie była jednak dorosła, a więc policjant poinformował Jenny, że można zacząć szukać jej córkę dopiero za trzy dni. W rzeczywistości poszukiwania rozpoczęły się dopiero po pięciu dniach, a w międzyczasie do domku zaginionej kobiety przyjeżdżało mnóstwo przyjaciół i członków rodziny, którzy chcieli w jakikolwiek sposób pomóc. Niestety przy okazji zadeptywali ślady.
W końcu policja rozpoczęła oficjalne poszukiwania i zaczęła przeszukiwać teren. Znów jednak pominięto staw i nie znaleziono żadnych śladów. Przesłuchano dwóch mężczyzn, których zaloty Debbie odrzuciła, jednak oboje mieli alibi. Odnaleziono też mężczyznę, który zostawił wiadomość na sekretarce, jednak i on nie miał nic wspólnego z zaginięciem.
Koło stawu znaleziono odciski butów dwóch osób i ślady ciągnięcia czegoś lub kogoś. Policja jednak ignorowała ten trop i 1 stycznia Jenny sama zatrudniła kogoś do przeszukania stawu (lub według innych źródeł zrobili to jej przyjaciele). Zbiornik nie był głęboki, miał maksymalnie dwa metry głębokości, jednak był bardzo zamulony. Mniej więcej na środku stawu znaleziono ciało dziewczyny, jej głowa i tułów znajdowały się w metalowej beczce i wystawały tylko nogi. Policja zabrała ciało i beczkę zostawiła na brzegu, tłumacząc, że ktoś po nią później przyjedzie.
Raport z sekcji zwłok nie mówił nic o przyczynie śmierci. Co ciekawe Debbie miała w płucach tylko pół łyżeczki wody, a jej oczy i usta były zamknięte, co jest niespotykane u topielców. We krwi kobiety nie było śladów alkoholu ani narkotyków, w okolicach krocza znaleziono ślady nasienia (niestety badania DNA jeszcze nie istniały, a próbki wkrótce zaginęły). Ciało było w tak dobrym stanie, że pogrzeb mógł się odbyć przy otwartej trumnie. Funkcjonariusze uznali, że nie było to zabójstwo, ale nieszczęśliwy wypadek. Kobieta miała bawić się ze swoimi psami, poślizgnąć się, wpaść do wody i utopić. Koniec śledztwa.
Co jeszcze ciekawsze, beczka, która stała na brzegu, zniknęła. Policjanci uznali, że nurkowie się pomylili i nigdy nie było żadnej beczki. Kurtka Debbie miała tak napęcznieć od wody, że wszystkim miało się wydawać, że ciało jest w beczce. Rodzina kobiety postanowiła nawet ponownie przeszukać staw w nadziei, że być może w jakiś sposób się tam sturlała, jednak nie przyniosło to żadnych rezultatów.
Ponieważ śledztwo zostało zakończone, nie było powodów, aby trzymać ubrań kobiety w policyjnym archiwum i po dwóch miesiącach oddano je matce. Tylko, że to nie były ubrania Debbie. Owszem, to właśnie w nich znaleziono ją martwą, ale były na nią o wiele za duże. Spodnie były za długie, obszerna wojskowa kurtka nie należała do niej, biustonosz był o trzy rozmiary za duży, a buty za duże i w dodatku męskie. Na butach nie było też żadnych śladów błota, które powinno się pojawić, skoro Debbie miała się na nim poślizgnąć.
Mimo, że oficjalnie sprawa śmierci Debbie Wolfe jest rozwiązana, tak naprawdę nie wiadomo co się stało i pewnie nigdy się nie dowiemy. Tak samo jak nie wiadomo dlaczego policja tak bardzo chciała zamieść wszystko pod dywan. Matka aż do końca swojego życia wierzyła, że ktoś musiał porwać jej córkę i przetrzymywać przez jakiś czas, a następnie zabić i porzucić zwłoki w stawie.
@riley24 w tę sprawę musieli być zamieszani żołnierze z pobliskiej jednostki wojskowej. Najprawdopodobniej to byli synowie tych, co pracowali na policji. Stąd też kilkanaście puszek na posesji. I ślady nasienia, więc kobieta została zgwałcona. A Wy od razu prostytutkę z niej robicie.
@ladyoutwalking: Było maksymalnie odsunięte, ja majac 185 odsuwam w moim do polowy a i tak jest zbyt daleko. Bardziej prawdopodobne że siedział tam chłop 2m wzrostu jest to że ktoś miał tam stosunek w tym samochodzie
@lady_katarina: Nie było ponoć sladu gwałtu. Ona była raczej prostytutką, ogladalem nawet kiedyś film amerykański na faktach gdzie gościu zabijał bez sumienia prostytutki, nie uważał je za wartosciowe. W tym przypadku prawdopodobnie policja stwierdziła że dla prostytutki nie będą ciągać Wojaków po sądach.
@riley24: wystarczy jeden wpis na mirko, żeby z nieznanej nam amerykańskiej pielęgniarki, nic o niej nie wiedząc, zrobić prostytutkę sprzedającą się wojsku ¯\_(ツ)_/¯
@Redien: też obstawiam, że ktoś tam raczej siedział, niż uprawiał seks. Ale po co? :) można by tłumaczyć, że gdzieś dalej coś poszło nie tak i jakiś mężczyzna spakował ją do auta i odprowadził je pod jej dom, tam ją spakował do beczki (która swoją drogą była z jej domu, stała chyba przy kominku). Nie wiem tylko jak wtedy wytłumaczyć puszki i butelki na podwórku (w krwi Debbie nie stwierdzono obecności
@riley24 straszna historia. Jest w niej tyle błędów, że trudno w to uwierzyć. Myślę, że robienie z niej prostytutki to nadużycie. Telefon mógł być zmylka dla rodziny, żeby zamecic im w głowie. Obstawiam, że natrafia na wojskowych, którzy albo wparowali do jej domu sami, albo ona została wezwana do bazy po coś tam. Skoro popełniono tyle błędów to czemu brać za pewność, że nie została zgwałcona? Mogli ją porwać / przetrzymywac (
@thekes: gwałt wykluczono, bo nie było po nim śladów. Co do beczki, to w jakimś źródle widziałam, że to była beczka z jej domu (nawet został ślad koła po tej beczce), dodatkowo była nakryta pokrywką, którą Debbie traktowała jak tarczę do strzelania.
@lady_katarina: ale była to tez zima, w zimnej wodzie mogła się dobrze zakonserwować. Chociaż nie znam się, może jest tu jakiś ekspert, może Ty jesteś ekspertem
@riley24: Podobne do sprawy Iwony Mogiły-Lisowskiej, dziennikarki Polonii 1 na początku lat 90, też w tajemniczy sposób zaginionej, nigdy nie znaleziono jej ciała. Wszystko wskazuje na to, że to maż ją zaciukał, ale ma jakieś wtyki i dlatego śledztwo od tylu lat nie rusza.
@riley24: Moja teoria, mogła paść ofiarą jakiegoś lokalnego gwałciciela, wiedział on że w pobliżu znajduje się baza i przebrał tę kobietę w mundur aby od razu policja skierowała podejrzenia na wojaków. Raczej z zdobyciem munduru nie miałby problemu, mógł go kupić z demobilu. To też by tłumaczyło że nie było na butach śladów błota.
@riley24: Dobra zanim opiszę moją teorie trzeba kilka spraw naprostować mianowicie dziewczyna nie była prostytutką, psy były nienakarmione, a nie wygłodzone (każdy kto ma psa wie, że głodny jest zawsze a co dopiero po 24h bez jedzenia), najprawdopodobniej miała chłopaka(zeznawał, że kurtka w której ją znaleziono nie jest jego), beczka w której ją znaleziono należała do niej - była to beczka po paliwie w której trzymała drewno na opał. Moim zdaniem
Debbie Wolfie była uśmiechniętą 28-letnią pielęgniarką, która pracowała w szpitalu w Fayetteville w Karolinie Północnej. Kobieta mieszkała razem z dwoma ukochanymi owczarkami niemieckimi w małym domku obok stawu, który był otoczony lasem, około 6 kilometrów od najbliższych domów i bazy wojskowej. Debbie lubiła pływać, polować (miała własną strzelbę), była bardzo lubiana, odpowiedzialna i szczyciła się porządkiem w swoim domu.
25 grudnia 1985 roku rano wymieniła się ze swoją matką prezentami i pojechała do pracy. Zmiana przebiegała zwyczajnie i wieczorem jak zawsze pojechała do domu. Jednak kolejnego dnia nie pojawiła się w szpitalu i nikogo nie poinformowała, że jej nie będzie, co było zupełnie do niej nie podobne. Współpracownicy próbowali się do niej dodzwonić, jednak bezskutecznie, aż w końcu skontaktowali się z jej matką, Jenny. Kobieta, razem ze swoim przyjacielem Kevinem, pojechała zobaczyć do domku Debbie, czy wszystko w porządku. Gdy przyjechali na miejsce od razu zobaczyli, że coś jest nie tak. Na posesji leżało mnóstwo pustych puszek po piwie i psy biegały swobodnie po podwórku, wyglądały jakby nie jadły od dłuższego czasu. Samochód kobiety stał w innym miejscu niż zazwyczaj, a siedzenie kierowcy było maksymalnie odsunięte do tyłu, podczas gdy Debbie zawsze przysuwała je sobie jak najbliżej kierownicy.
W domu również panował ogromny bałagan. Torebka Debbie była wepchnięta pod łóżko, a na podłodze w kuchni leżał jej uniform pielęgniarki. Na automatycznej sekretarce nagrał się nieznany matce mężczyzna, który powiedział, że opuściła już kilka dni w pracy i prosił, aby oddzwoniła. Tymczasem Debbie opuściła dopiero kilka godzin swojej zmiany, poprzedniego dnia przecież normalnie pracowała.
Zaniepokojona Jenny zadzwoniła na policję i wkrótce do domu Debbie przyjechał funkcjonariusz z psem. Pobieżnie obejrzał teren i z niewiadomych przyczyn założył, że matka kobiety i jej przyjaciel przeszukali pobliski staw. Debbie była jednak dorosła, a więc policjant poinformował Jenny, że można zacząć szukać jej córkę dopiero za trzy dni. W rzeczywistości poszukiwania rozpoczęły się dopiero po pięciu dniach, a w międzyczasie do domku zaginionej kobiety przyjeżdżało mnóstwo przyjaciół i członków rodziny, którzy chcieli w jakikolwiek sposób pomóc. Niestety przy okazji zadeptywali ślady.
W końcu policja rozpoczęła oficjalne poszukiwania i zaczęła przeszukiwać teren. Znów jednak pominięto staw i nie znaleziono żadnych śladów. Przesłuchano dwóch mężczyzn, których zaloty Debbie odrzuciła, jednak oboje mieli alibi. Odnaleziono też mężczyznę, który zostawił wiadomość na sekretarce, jednak i on nie miał nic wspólnego z zaginięciem.
Koło stawu znaleziono odciski butów dwóch osób i ślady ciągnięcia czegoś lub kogoś. Policja jednak ignorowała ten trop i 1 stycznia Jenny sama zatrudniła kogoś do przeszukania stawu (lub według innych źródeł zrobili to jej przyjaciele). Zbiornik nie był głęboki, miał maksymalnie dwa metry głębokości, jednak był bardzo zamulony. Mniej więcej na środku stawu znaleziono ciało dziewczyny, jej głowa i tułów znajdowały się w metalowej beczce i wystawały tylko nogi. Policja zabrała ciało i beczkę zostawiła na brzegu, tłumacząc, że ktoś po nią później przyjedzie.
Raport z sekcji zwłok nie mówił nic o przyczynie śmierci. Co ciekawe Debbie miała w płucach tylko pół łyżeczki wody, a jej oczy i usta były zamknięte, co jest niespotykane u topielców. We krwi kobiety nie było śladów alkoholu ani narkotyków, w okolicach krocza znaleziono ślady nasienia (niestety badania DNA jeszcze nie istniały, a próbki wkrótce zaginęły). Ciało było w tak dobrym stanie, że pogrzeb mógł się odbyć przy otwartej trumnie. Funkcjonariusze uznali, że nie było to zabójstwo, ale nieszczęśliwy wypadek. Kobieta miała bawić się ze swoimi psami, poślizgnąć się, wpaść do wody i utopić. Koniec śledztwa.
Co jeszcze ciekawsze, beczka, która stała na brzegu, zniknęła. Policjanci uznali, że nurkowie się pomylili i nigdy nie było żadnej beczki. Kurtka Debbie miała tak napęcznieć od wody, że wszystkim miało się wydawać, że ciało jest w beczce. Rodzina kobiety postanowiła nawet ponownie przeszukać staw w nadziei, że być może w jakiś sposób się tam sturlała, jednak nie przyniosło to żadnych rezultatów.
Ponieważ śledztwo zostało zakończone, nie było powodów, aby trzymać ubrań kobiety w policyjnym archiwum i po dwóch miesiącach oddano je matce. Tylko, że to nie były ubrania Debbie. Owszem, to właśnie w nich znaleziono ją martwą, ale były na nią o wiele za duże. Spodnie były za długie, obszerna wojskowa kurtka nie należała do niej, biustonosz był o trzy rozmiary za duży, a buty za duże i w dodatku męskie. Na butach nie było też żadnych śladów błota, które powinno się pojawić, skoro Debbie miała się na nim poślizgnąć.
Mimo, że oficjalnie sprawa śmierci Debbie Wolfe jest rozwiązana, tak naprawdę nie wiadomo co się stało i pewnie nigdy się nie dowiemy. Tak samo jak nie wiadomo dlaczego policja tak bardzo chciała zamieść wszystko pod dywan. Matka aż do końca swojego życia wierzyła, że ktoś musiał porwać jej córkę i przetrzymywać przez jakiś czas, a następnie zabić i porzucić zwłoki w stawie.
Źródła: joemonster, paranormalne, stanowo
#historieriley #kryminalne
A Wy od razu prostytutkę z niej robicie.
Obaj.
#grammarnazi
Co do beczki to ważne dopowiedzenie. Ciekawe czy od razu jej nie było czy nikt na to uwagi nie zwrócił...