Inflanty były jednym z punktów zapalnych pomiędzy Rzeczpospolitą, Szwecją i Rosją. Kto władał Inflantami, mógł myśleć o Dominium Maris Baltici, czyli dominacji nad całym Morzem Bałtyckim. W związku z tym Inflanty były jednym z ważniejszych dla Rzeczpospolitej terenów.

Oblężenie Pskowa nie zakończyło się pełnym sukcesem, twierdzy nie udało się zdobyć, lecz mimo to cała wyprawa była taktycznym zwycięstwem Polaków nad Rosją, którą udało się wyprzeć z okupowanych przez nią wcześniej terenów, a co ważne na lata odsunąć od morza i cywilizowanego świata.

Dawno, dawno temu za rzekami, za lasami była sobie kraina nazywana Inflantami Polskimi. Mieszkali w niej ludzie, z których część nazywano Polskimi Inflantczykami

Trzeciego stycznia 1920 r. tuż nad ranem tyraliera polskich piechurów wbiegła na skutą lodem Dźwinę. Byli to żołnierze 2. batalionu 1. Pułku Piechoty Legionów, dowodzeni przez kapitana Stanisława Kozickiego. Polacy sprawnie sforsowali zamarzniętą rzekę i ruszyli w stronę pobliskiego Dyneburga.

Pamiętniki i wspomnienia z okresu powstania styczniowego często rzucają nowe światło na opisane przez historyków wydarzenia. „Listy z Inflant Polskich” Ludwiki Broel Plater z 1863 są jednym z ważniejszych dokumentów opisującym postawy Polaków w Inflantach oraz intrygi Rosji.

Dla Rosji, zatarasowanej przez Litwę i Polskę, droga do rozwiniętej Europy prowadziła przez inflanckie porty w Rydze i Narwie.

Był to triumf, o jakim nie słyszano ani w rozpoczętym niedawno XVII stuleciu, ani też całe wieki przedtem. Litwini roznieśli trzykrotnie liczniejszych Szwedów w Inflantach. Na wieści o tej nadzwyczajnej batalii nadstawiał ucho papież w Rzymie, szach perski, król angielski.