[Galeria-Widgeta]

Styl przywiązania zostaje wytworzony w następstwie sposobu podejścia rodziców do dziecka. Każdy z nas ma swój własny styl ukształtowany we wczesnym dzieciństwie. Od tego, jak wyglądały nasze kontakty z pierwszymi opiekunami, zależą przekonania na temat siebie i świata zewnętrznego, a w efekcie sposób, w jaki przywiązujemy się do innych osób w dorosłym życiu. To jak układamy wzajemne relacje, nie determinują wyłącznie nasze uczucie czy dopasowanie pod względem upodobań, zainteresowań i hobby. O tym, czy w danym związku będziemy prezentowali postawę pełną pewności siebie i spokoju, czy raczej charakteryzującą się lękiem lub agresją, decyduje nasz styl przywiązania, który ukształtowaliśmy jeszcze będąc dzieckiem w relacjach z matką lub innym opiekunem.

Możemy wyodrębnić trzy podstawowe style przywiązania:

Styl bezpieczny

Około dwóch trzecich dzieci prezentuje styl przywiązania oparty na poczuciu bezpieczeństwa. Takie dzieci ufają matce, czują się przy niej bezpiecznie, wierzą, że jest dostępna, wrażliwa i gotowa do wsparcia oraz opieki. Bezpieczny styl przywiązania buduje stabilne poczucie własnej wartości i przekonanie, że mamy prawo do miłości. Dzięki temu mały człowiek chętnie poznaje świat, ma dużą pewność siebie, jest ciekawy nowych zjawisk i bez problemu angażuje się w relacje społeczne.

W dorosłym życiu osoby, które w dzieciństwie rozwinęły bezpieczny styl przywiązania umieją tworzyć trwałe, zdrowe relacje i kontrolować swoje emocje. Wspierają innych, ale także potrafią same zwracać się o pomoc. Bycie zależnym od innych nie sprawia im problemu, a jednocześnie potrafią stawiać wyraźne granice. W dorosłych związkach nie boją się bliskości, zachowując przy tym własną odrębność. Rzadko martwią się, że zostaną porzucone lub obawiają się nadmiernej zależności. Bliskie związki z innymi osobami kojarzą im się ze szczęściem i zaufaniem.

Styl unikający

Ten styl przywiązania charakteryzuje ok. 20% dzieci. Kształtuje się on, gdy mały człowiek żyje w strachu przed opiekunem i doświadcza siebie samego jako kogoś bezbronnego i bezsilnego. Takie dzieci mają poczucie odrzucenia przez matkę, którego nabierają, będąc karane za próby nawiązania z nią bliskiego kontaktu fizycznego. Jeśli w relacjach z dzieckiem, opiekun jest niedostępny i odrzuca dążenia dziecka do bliskości, zaprzestaje ono wyrażania emocji i poszukiwania wsparcia. W przyszłości będzie wspominało rodziców jako krytycznych, wymagających i pozbawionych troskliwości.

Według Mary Ainsworth i Johna Bowlby’ego, w dorosłości osobom o takim stylu doskwiera skrępowane bliskością innych ludzi, unikają intymności oraz kontaktu z partnerem i nie ufają mu. Pozytywnie reagują na nowe znajomości, jednak w związku wystrzegają się okazywania emocji, by uniknąć doświadczenia odrzucenia. Manifestują pozorną niezależność emocjonalną, nie okazują słabości, a po kłótni nie płaczą, gdyż nie uważają tego za dobry sposób na odzyskanie bliskości. Dla partnera może to być zupełnie niezrozumiałe, może on odbierać takie zachowanie jako brak uczuć, potrzeby bliskości i zaangażowania oraz obojętność. Skutkuje to jego uczuciem samotności, a wszystkie próby zbliżenia się wywołują lęk lub irytację osoby o unikającym stylu przywiązania.
Więcej tytaj: Liberos
Rysunek: Widget
#psychologia #psycholog #psychiatria #psychoterapia

[JanTadeusz]

@Galeria-Widgeta fundacja liberos spoko ale nie podają nic na temat ludzi którzy tam pracują.

[Kitku_Karola]

@Galeria-Widgeta wspomniane są 3 style, a wymienione i opisane tylko dwa przy czym chyba unikowy został pomylony, albo z jakiegoś dziwnego źródła to opracowanie bo to brzmi jak styl lekowy a nie unikowy

[Galeria-Widgeta]

@Kitku_Karola: To fragment wpisu. Całość jest długa, nie mogłem wkleić ze względu na ograniczenia wykopu do iluś tam znaków