Aktywne Wpisy
JanuszKarierowicz +558
Raczej każdy zdrowy na umyśle zgodzi się że winę te zajście ponosi nożownik który najpewniej grubo za to beknie, co nie zmienia faktu że z ofiary również można cisnąć pompę bo zachowała się jak ostatni przygłup xD gość gdyby odpuścił, odszedł, nie prowokował tego odpada z nożem to najpewniej grałby sobie teraz w csa i jadł czipsy i batony, a tak walczy o życie w szpitalu
Trochę trenowałem różne sporty i systemy
Trochę trenowałem różne sporty i systemy
skydancer +315
źródło: temp_file5278186461761874120
Pobierz
Uwazam, ze choruje na depresje. Myśli samobójcze pojawiają się co jakiś czas. Głównym powodem dla którego tego jeszcze nie zrobiłem jest strach. Wiele razy w głowie układałem już swój list pożegnalny. To dla wszystkich których znam może być nie do pomyślenia - bo uśmiech nie schodzi mi z twarzy.
Mam narzeczona z która jestem od prawie 6 lat. Zawsze uważałem, ze jest stabilna emocjonalnie i potrafi pokazywać każde uczucie - nigdy nie dławiła tego w sobie. Zawsze otwarta na rozmowę. Ale powiedziałem jej o tym wszystkim i… załamałem się. Nie wiem co mam zrobić, komu mogę się wyżalić, z kim mogę porozmawiać o moich problemach.
Nie mogę tego powiedzieć jej, ponieważ powiedziała mi, ze nie wierzy w takie coś jak depresja. Ze wmawiam sobie to żeby mieć wymówkę na to, ze nie chce mi się zanieść szklanki do kuchni. Wymówka na to, żeby nie sprzątać. Wymówka na to, żeby późno chodzić spać (osobno, bo narzeczona zasypia o 22-23), kiedy tak naprawdę boje się snu. Jedyne co powiedziała to ze mam iść z tym do lekarza. Nie powiedziała tego tak, żebym chciał iść. Powiedziała to jakby miała to w dupie, a dla niej najważniejsze żebym zanosił szklanki do kuchni.
Ja żyje tylko dla niej, rodziców, rodzeństwa, najbliższych przyjaciół i rodziny. Ja sam umarłem w środku jakiś czas temu. Nic nie sprawia mi już przyjemności i nie widzę sensu w działaniu z czymkolwiek.
Chłopak który ma wszystko co chciałby mieć po prostu umarł w środku. Gdybym tylko mógł przezwyciężyć strach to pewnie już bym nie pisał po raz kolejny tej ściany tekstu.
Mam ochotę krzyczeć tak głośno jak tylko mogę ale racjonalnie jakaś cześć mi mówi, ze to nic nie zmieni.
U psychologa byłem z problemem alkoholowym. Od 2.5 roku nie pije bo psuło to mój związek. Chodziłem tam rok, wiem jak mi pomógł, a pomimo tego - nie chce iść po dalsza pomoc. Bo wiem, ze pomagać mi bedzie taki sam śmiertelnik jak ja.
Mam tatuaż który mówi o tym, ze kocham życie. Nienawidzę go jednak. Zrobiłem go tylko po to, żeby zmusić siebie do pokochania życia. Głównie pomaga mi myśl, ze to, ze w ogóle istnieje, jest tak mało prawdopodobne. To sprawia, ze nie chce go zmarnować.
Nie zabije się dzisiaj, nie zabije sie jutro. Zastanawiam sie kiedy peknie mi psychika i będę musiał zostawic bliskich. Czy nastąpi taki moment, czy może uda mi się pokochać zycie jakim jest.
Dręczą mnie pytania na które nikt nie zna odpowiedzi.
Wracając na chwile do narzeczonej. Nie chciałem jej pokazywać słabości bo kobiety nie lubia słabych mężczyzn. Bałem się ze ja stracę tylko przez to, ze mam problem z głowa. Teraz chciałbym żeby sama odeszła, żeby była szczęśliwa. wiem ze nie będziemy głównymi rolami w filmie romantycznym bo nasza miłość tego może nie przetrwać.
Czy ktoś miał podobnie i mógłby mi doradzić jak przestać o tym myśleć? Jak sobie poradzić w życiu? Widziałem ostatnio filmik, na którym zamieszczone były ostatnie zapiski wideo osób które popełniły samobójstwo. Wszyscy uśmiechnięci, zupełnie jak ja zawsze.
Momentami mam ochote ja uderzyć za to, ze jest taka ignorantka. Mówi mi, ze nie chce być z osoba która w kazdej chwili może coś sobie zrobić. Rozumiem to ale myślałem, ze otrzymam wsparcie jak się przyznam. Nie dostałem
Wiem ze jest noc i nie powinienem tagować ale odczuwam bardzo silna potrzebę zrozumienia, ze kogos moge obchodzić i chciałbym sobie z tym poradzić.
#depresja #pomocy #pomoc
W sprawach związkowych nie chcę ci doradzać, bo opisałeś tylko wycinek i nie wiadomo czy to tylko jej ignorancja czy zła wola, żeby zamieść problem pod dywan, bo "marudzisz i psujesz wieczór". Powiem ci tylko, że
Zdarza się, że osoby z adhd się samoleczą alkoholem lub substancjami psychoaktywnymi, mają nieregularny sen, popadają w depresyjne stany w wyniku konieczności maskowania.
To nie znaczy że to jest twój przypadek, ale może warto rozważyć
1. "Idź do ludzi" - to prawda. Zacznij przebywać wśród nich. Pojawią się wspólne tematy, zainteresowania, rozmowy. Być może będziesz musiał/chciał coś zrobić dla nich lub odwrotnie. Wstając rano będziesz miał jakiś mały cel.
2. Spróbuj znaleźć jakąś zajawkę - może jest coś co inni potrafią a Ty byś chciał również? Ja sobie obrałem za cel pompkę w staniu na rękach, na razie uczę się samego stania na rękach. Nawet wychodzi. Na siłce pełno ludzi ( ͡° ͜ʖ ͡°).
3. Jak chcesz to po prostu idź do lekarza ! Przecież to zwykły człowiek z którym możesz spokojnie porozmawiać a nikt nie może kazać Ci cokolwiek robić - zrobisz co zechcesz.
4. Jeśli nie z partnerką to może w rodzinie możesz z kimś porozmawiać ?
5. Żadnych używek ! - tylko sen, papu, ruch,
Komentarz usunięty przez autora
Komentarz usunięty przez autora
@zaxang: no ale to chcesz pomocy czy nie? Przykro mi, ale to jest jak rak - obrażasz się, że masz raka.
A co do braku wsparcia to oczywiście, że jest to strasznie smutne ale przynajmniej wiesz już teraz, że nie warto tego
@zaxang: może przestaniecie wiązać się z głupimi #!$%@?, bo inaczej zawiazesz sobie krawat na szyi, jednorazowy. Przestań zgrywać #!$%@? wie kogo i bać się że stracisz jakąś losową dupę.
Wykop już się nauczył skreślać ludzi po kilku zdaniach ich opisu, ale życie jest inne. Ba, najprawdopodobniej Twoja narzeczona po prostu nie potrafi ogarnąć tej sytuacji. Myślę jednak, że wcale nie chce dla Ciebie źle. Bliskim czasami trudno dostrzec problem, gdy ktoś dobrze funkcjonuje na codzień.