Wpis z mikrobloga

Mam 38 lat. Jak miałem 14 lat miałem epizod depresyjny, poszedłem do szpitala, zdiagnozowano ChAD. Miasto w którym mieszkam jest małe (15 k mieszkańców), wszyscy się dowiedzieli. Każdy się ode mnie odsunął, więc z podstawówki kolegów nie mam. Potem przyszło liceum i kolejny epizod w pierwszej klasie, rezultatem którego było nauczanie indywidualne do końca szkoły. Ergo, znajomych z liceum nie mam.
Mam dziewczynę, układa się bardzo fajnie.
Ale czuję się samotny. Nie mam praktycznie nikogo. Zero kolegów, nie mam z kim wyjść na piwo, czy pograć na konsoli, czy zwyczajnie pogadać. Jak nie jestem u dziewczyny to siedzę w domu i gapię się w Netflixa, czy gram na konsoli.
Wiem, że moje wysrywy wyglądają jak spowiedź #przegryw ale może tutaj kogoś poznam?
#legnica #zlotoryja i szeroko rozumiane okolice
  • 35
@sinuh: Właśnie czemu masz się nie przyznawać? Błagam. Dziś każdy COŚ ma, każdy wymaga terapii, to jakiś konkretny idiota mógłby zwrócić na to uwagę.

*każdy chyba, że ktoś ma hajs na terapeutę xD
gosc jest chory psychicznie i przez to nie ma znajomych.


@vincivinci: No i co z tego. XXI wiek jest, nie zrobią mu przecież lobotomii ani nie zamkną go w psychiatryku na stałe o ile nie odwali jakiegoś grubego manewru. Po za tym nie różni się niczym od zwykłego przegrywa, no może poza tym że jest normickiem.

Ty wiewz jaki to jest przegryw w porownaniu do twojej pryszczatej ulanej mordy i #!$%@?
Ma dziewczynę, ale nie ma kolegów. Myślę że z perspektywy wielu osób to jak umieć zdobyć Mount Everest, a mieć problem z wejściem po drabinie na strych.


@Slavcel: miałem/mam dokładnie tak samo
@JestemPrzegrany: > ludzie przegrywaja a taki normick jak ty wbija
Nie wierzysz, że można być przegrywem nawet mając dziewczynę, podczas gdy wszystko inne leży?

@sinuh: Pozdrawiam, jesteśmy z tego samego miasta, ale w chwili obecnej mieszkam za granicą i nie zapowiada się że pogadamy.
@sinuh: OK, znalazłem:

Podstawą rozpoznania jest pojawianie się nawracających epizodów depresji i wystąpienie przynajmniej jednego epizodu maniakalnego lub hipomaniakalnego. Depresja w przebiegu ChAD z reguły przyjmuje typową postać i przejawia się obniżeniem nastroju, spadkiem aktywności, energii, wycofaniem się, utratą zainteresowań, wyrażaniem negatywnych, depresyjnych ocen, zaburzeniami snu i łaknienia. Charakterystyczną cechą depresji w przebiegu ChAD jest duże spowolnienie, wręcz zahamowanie aktywności, wzmożona senność i popadanie w bezczynność.


Faza maniakalna/hipomaniakalna to z kolei