Podoficer dywizji SS ''Wiking'' prowadzi swoich ludzi pod drutem kolczastym, ZSRR, jesień 1941 r. Dywizja SS'' Wiking'' była jedną z sześciu dywizji tej formacji, które wzięły udział w Barbarossie. Ponadto istniały też dwie nienazwane brygady SS. Jesienią 1941 r. w składzie ''Wikingów'' znaleźli się ochotnicy z Finlandii, Szwecji, Norwegii. Jako ciekawostkę można podać, że w styczniu 1942 r. do jednostki jako oficer medyczny dołączył Josef Mengele, okryty złą sławą lekarz z Auschwitz, prawdziwy ''Anioł Śmierci''. Był on jednym z niewielu lekarzy z kacetów, którzy odbyli służbę frontową. Za uratowanie dwóch żołnierzy z płonącego czołgu otrzymał Krzyż Żelazny.
Sowieci wdrożyli ''obronną operację rostowsko-donbaską'' we wrześniu i październiku 1941 r. Częścią tych walk były opisane wcześniej przeze mnie walki na brzegu Morza Azowskiego. Po rozbiciu ataków sowieckich 9. i 18. Armii, Niemcy podzielili swoje siły. 11. Armia skierowała się na Krym, a 17. Armia na Rostów. Do ataku skierowano niemieckie korpusy pancerne: XIV. i LIV., wsparte jednostkami włoskimi, słowackimi, rumuńskimi i chorwackimi. 17 października siły koalicji zajęły Stalino (też opisywałem) i Taganrog. Drugie miasto zajęły siły dywizji SS Wiking i LSSAH, przebijając się czołgami do portu. Czołgi z marszu otworzyły ogień do ewakuujących się sowieckich statków i barek. Sowieci twierdzili, że Niemcy stracili ponad 35 tys. ludzi, ale niemieckie dane tego nie potwierdzają i mówią o zaledwie 138 poległych. Niemcy złapali też ponad 500 jeńców. W Taganrogu też Sowieci spalili żywcem cały pociąg jeńców...
Klęski zmusiły Sowietów do wznowienia odwrotu. Jednak w sukurs Sowietom przyszła pogoda. Tak, jak na innych odcinkach frontu, tak i tutaj spowolniła Niemców na prawie miesiąc. Dopiero 17 listopada Niemcy byli w stanie kontynuować atak. Po czterech dniach walk zdobyli Rostów - ''bramę na Kaukaz'', jak go nazywano - biorąc 10 tys. jeńców.
Niemieckie linie były jednak znacznie rozciągnięte, a oddziały wyczerpane. Dowodzący 1. Grupą Pancerną gen. von Kleist ostrzegał, że jego oddziały nie utrzymają się, zwłaszcza, że nadeszły mrozy.
Sowieci to dobrze wykorzystali i 27 listopada do ataku ruszyły cztery sowieckie armie w operacji rostowskiej. Głównym ostrzem ataku dowodził gen. Anton Łopatin, bardzo zdolny dowódca 37. Armii, kontratakując przeciw oddziałom von Kleista. Niemcy musieli się wycofać. Wściekły Gröfaz zdymisjonował von Kleista i zakazał się wycofywać. Dowodzący GA ''Süd'' gen. von Rundstedt odmówił wykonania tego rozkazu. Także i on został zdymisjonowany, jednak marszałek von Reichenau przekonał Gröfaza, że odwrót jest nieunikniony. Niemcy wycofali się za rzekę Mius. 2 grudnia 1941 r. bitwa zakończyła się.
Mimo, że Sowieci ponieśli dużo wyższe straty (33 tys. ludzi wobec 4316), to porażka w Rostowie była pierwszym większym niemieckim odwrotem podczas II WŚ. Samo miasto Niemcy odbili pół roku później, latem 1942 r. podczas Fall Blau.
@011011010110000101111000: był pułk Nordland (nie tylko z żołnierzami narodowości norweskiej) w składzie "Wikinga", obok pułku Germania i Westland. W marcu 1943 roku pułk SS-Panzer-Grenadier-Regiment „Nordland” wycofano ze składu dywizji Wiking i na jego podstawie sformowano 11. Dywizję Grenadierów Pancernych SS "Nordland"
@Dziki_Odyniec: normalna ilość w konfiguracji do szturmu, to jest unterschafuhrer (pierwszy stopień podoficerski) więc nie musi targać wszystkiego bo jego zadaniem jest dowodzenie drużyną, do tego umundurowany całkiem fajnie, w bluzę wzoru M38/40 w kamuflazu platan i pokrowiec na hełm w takim samym kamo we wczesnej wersji bez szlufek do zatknięcia dodatkowego kamuflażu.
Podoficer dywizji SS ''Wiking'' prowadzi swoich ludzi pod drutem kolczastym, ZSRR, jesień 1941 r. Dywizja SS'' Wiking'' była jedną z sześciu dywizji tej formacji, które wzięły udział w Barbarossie. Ponadto istniały też dwie nienazwane brygady SS. Jesienią 1941 r. w składzie ''Wikingów'' znaleźli się ochotnicy z Finlandii, Szwecji, Norwegii. Jako ciekawostkę można podać, że w styczniu 1942 r. do jednostki jako oficer medyczny dołączył Josef Mengele, okryty złą sławą lekarz z Auschwitz, prawdziwy ''Anioł Śmierci''. Był on jednym z niewielu lekarzy z kacetów, którzy odbyli służbę frontową. Za uratowanie dwóch żołnierzy z płonącego czołgu otrzymał Krzyż Żelazny.
Sowieci wdrożyli ''obronną operację rostowsko-donbaską'' we wrześniu i październiku 1941 r. Częścią tych walk były opisane wcześniej przeze mnie walki na brzegu Morza Azowskiego. Po rozbiciu ataków sowieckich 9. i 18. Armii, Niemcy podzielili swoje siły. 11. Armia skierowała się na Krym, a 17. Armia na Rostów. Do ataku skierowano niemieckie korpusy pancerne: XIV. i LIV., wsparte jednostkami włoskimi, słowackimi, rumuńskimi i chorwackimi. 17 października siły koalicji zajęły Stalino (też opisywałem) i Taganrog. Drugie miasto zajęły siły dywizji SS Wiking i LSSAH, przebijając się czołgami do portu. Czołgi z marszu otworzyły ogień do ewakuujących się sowieckich statków i barek. Sowieci twierdzili, że Niemcy stracili ponad 35 tys. ludzi, ale niemieckie dane tego nie potwierdzają i mówią o zaledwie 138 poległych. Niemcy złapali też ponad 500 jeńców. W Taganrogu też Sowieci spalili żywcem cały pociąg jeńców...
Klęski zmusiły Sowietów do wznowienia odwrotu. Jednak w sukurs Sowietom przyszła pogoda. Tak, jak na innych odcinkach frontu, tak i tutaj spowolniła Niemców na prawie miesiąc. Dopiero 17 listopada Niemcy byli w stanie kontynuować atak. Po czterech dniach walk zdobyli Rostów - ''bramę na Kaukaz'', jak go nazywano - biorąc 10 tys. jeńców.
Niemieckie linie były jednak znacznie rozciągnięte, a oddziały wyczerpane. Dowodzący 1. Grupą Pancerną gen. von Kleist ostrzegał, że jego oddziały nie utrzymają się, zwłaszcza, że nadeszły mrozy.
Sowieci to dobrze wykorzystali i 27 listopada do ataku ruszyły cztery sowieckie armie w operacji rostowskiej. Głównym ostrzem ataku dowodził gen. Anton Łopatin, bardzo zdolny dowódca 37. Armii, kontratakując przeciw oddziałom von Kleista. Niemcy musieli się wycofać. Wściekły Gröfaz zdymisjonował von Kleista i zakazał się wycofywać. Dowodzący GA ''Süd'' gen. von Rundstedt odmówił wykonania tego rozkazu. Także i on został zdymisjonowany, jednak marszałek von Reichenau przekonał Gröfaza, że odwrót jest nieunikniony. Niemcy wycofali się za rzekę Mius. 2 grudnia 1941 r. bitwa zakończyła się.
Mimo, że Sowieci ponieśli dużo wyższe straty (33 tys. ludzi wobec 4316), to porażka w Rostowie była pierwszym większym niemieckim odwrotem podczas II WŚ. Samo miasto Niemcy odbili pół roku później, latem 1942 r. podczas Fall Blau.
#unternehmenbarbarossa #barbarossa
Autor postu: II wojna światowa w kolorze
#iiwojnaswiatowa #gruparatowaniapoziomu #qualitycontent #historiajednejfotografii #zdjeciazwojny
źródło: comment_wyP82saOnUgGF2CtgV4p5qOG5zc9SZB1.jpg
Pobierz@Brunner: Za mało ma na sobie sprzętu( ͡° ͜ʖ ͡°)