#anonimowemirkowyznania Historia o tym jak rozstać się po 8 latach związku Mirki, będzie długo. Przepraszam, jeśli nie spójnie, ale nie jestem w zbyt dobrym stanie.
Jestem z niebieskim prawie osiem lat. Oboje jesteśmy w okolicy lvl 25. Mieszkamy razem od ponad roku i trochę dłużej jesteśmy zaręczeni. Powoli myślałam o ślubie itd. W tę majówkę mój niebieski powiedział mi po pijaku, że nie wie, czy dalej mnie kocha, czy to tylko przyzwyczajenie. Dodatkowo oznajmił, że trudno mu by było znaleźć odwagę na to by skończyć związek, bo i nasze rodziny się znają, i wszyscy mówią, że tak długo to już ślub i dzieci nam zostały. Ta informacja zszokowała mnie zupełnie. Racja mieliśmy gorszy okres, ale myślałam, że to z powodu większej ilości pracy jaka się zwaliła i nauki na studiach - przemęczenie i stres. Był bardziej oschły i jak często chciał uprawiać seks to zaczął coraz rzadziej do niego dążyć. Ale nie myślałam, że w jego głowie mogą aż tak złe myśli się pojawiać. Doszliśmy do wniosku, że po majówce (ponieważ byliśmy na wyjeździe wraz ze znajomymi) porozmawiamy o tym wszystkim. Po tym były dwa tygodnie spokoju. Nawet przez chwilę było naprawdę fajnie i miło. We wtorek byłam na spotkaniu ze znajomymi, na które mieliśmy iść razem ale on mnie wystawił, tłumacząc to złą pogodą i chęcią popicia alkoholu z kolegą. Więc poszłam sama. Gdy wróciłam wieczorem jego nie było, ale dostałam od niego wiadomość, w której napisał że jak wróci to chce spać na materacu. A na pytanie o co chodzi, powiedział że mu przykro, ale chce porozmawiać i załatwić to jak dorośli. I nadszedł dzień wczorajszy. Dzień, w którym zawalił mi się świat. Czekałam na niego. Chciałam być silna, ale niestety babskie odruchy wygrały i płakałam tak jak jeszcze nigdy w życiu. Gdy wrócił i zastał mnie w takim stanie też zrobiło mu się smutno. Potem nastąpiła długa rozmowa, z wybuchami płaczu (przede wszystkim moimi). Dowiedziałam się między innymi tego że: on już mnie nie kocha - nie czuje żaru w sercu, jedyną rzeczą jaka go przy mnie trzyma to przywiązanie i to że tak powinno zostać, nie jest przy mnie szczęśliwy, nie mamy nic wspólnego, nie robimy nic razem poza gotowaniem praniem i sprzątaniem, nie robimy szalonych rzeczy, seks jest okropny - że niby on mnie nie pociąga i że robię to tylko bo on chce, jestem za miła, robię w kółko wszystko tak że on się denerwuje, nie rozmawiamy już tak długo jak kiedyś. Denerwowało go nawet to, że potrzebowałam ostatnio więcej bliskości typu przytulanie i leżenie razem. Dodatkowo ma nową koleżankę w pracy od jakiegoś miesiąca. Pisał z nią często na fejsie i oczywiście rozmawiał w pracy. Byłam zazdrosna, ale na rozsądnym poziomie. A mi się wydaje, że on się zauroczył w niej. Bo i lepiej mu się z nią rozmawia, i ona śmieje się z jego żartów. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie zauważyłam, że jest aż tak źle. Mam do siebie straszny żal. Byłam ślepa. Wiem, że nie byłam idealna. Popełniałam błędy. Robiłam głupie rzeczy i mówiłam głupie rzeczy. Może za rzadko się kochaliśmy. To była jedyna trudna różnica w naszym związku - różnica temperamentów w łóżku. On chciał więcej, a ja mniej. Ale starałam się, żeby był zadowolony. Nikt nie jest idealny. Ale nie ma ludzi idealnych. Mogę jedyne powiedzieć, że byłam przy nim szczęśliwa i że cały czas go kocham. Wierzyłam gdy mówił, że na zawsze i ufałam. Czułam, że to będzie coś na całe życie. Chciałam się troszczyć, kochać, prać brudne gacie, urodzić kiedyś dzieci i stworzyć szczęśliwą rodzinę. A teraz nie wiem co mam ze sobą zrobić. Mamy niby dać sobie czas kilka dni, może tydzień. Na ostatnie przemyślenia i może chęć naprawy? Nie wiem. Moim zdaniem mój niebieski już podjął decyzję o rozstaniu. Dziś usłyszałam: "Chciałbym cię kochać". Ja bym chciała próbować, naprawić coś, poprawić się. Mogę zrobić dla niego dużo. Ale jak z jego strony nie ma miłości, to nic z tego nie wyjdzie, prawda?. Wiem, że nie jest mu łatwo. Bo jak to powiedział, nawet do chomika można się przyzwyczaić. Zostawiłby mnie szybciej gdyby był pewien, że sobie "dam radę". A tak, jak płaczę i nie zachowuję się jak "dorosła" to jest mu trudniej iść w swoją stronę by być szczęśliwym. Jak się rozstaniemy, to nie będzie odwrotu. Jeżeli on stwierdziłby że jednak to była pomyłka, to ja drugi raz nie będę potrafiła zaufać.
Tylko jak żyć? Jak żyć po tym wszystkim? Jemu będzie prościej. Skoro już nie kocha. To ja muszę zostać z wyrwanym sercem.
@AnonimoweMirkoWyznania: przykro mi, ale rozstanie to jedyna opcja. Jest szansa że podczas rozłąki otworzy oczy i zrozumie że to nie tylko przywiązanie. Jeśli nie, cóż, end of story. Nie masz co się płaszczyć, dawać więcej seksu czy coś, bo to od niego te postanowienie wyszło, nie ma tu Twojej winy.
Nie kumam ludzi którzy myślą że chemia trwa cały czas. Jedyny wyjątek to własne dzieci, im dłużej je masz tym chemia
Współczuję Ci mocno, aż nie wiem, co napisać. Myślę, że skoro go kochasz, najlepsze, co możesz zrobić to urwać kontakt na jakiś czas. Jestem pewna, że będzie żałować. Uważam też, że nie powinien obwiniać Cię o to, że 'nie zachowujesz się jak dorosła'. Że niby dorośli nie mogą okazywać uczuć? Powinien okazać wiecej empatii.
@AnonimoweMirkoWyznania:My, kobiety, mamy intrygujący system, przedziwną konfigurację infantylnej wiary, że im więcej dasz mu swojego dobra, tym większa szansa, że on je odwzajemni. Ale to złudzenia. Nie powinno się, za wszelką cenę utraty siebie, walczyć o uczucia, dobre słowa, docenienie - to powinno być gratisem, czymś nierozłącznym w takich relacjach. Nie bądź dla siebie zbyt surowa, wina zawsze jest po dwóch stronach - może nie dzieli się po równo, ale związek
My, kobiety, mamy intrygujący system, przedziwną konfigurację infantylnej wiary, że im więcej dasz mu swojego dobra, tym większa szansa, że on je odwzajemni.
Oh, tak, to takie kobiece. Bo przecież np. u mężczyzn nie ma tak, że gość #!$%@? ile ma sił by jego partnerce było dobrze, licząc na to, że dając całego siebie jego dziewczyna nie skoczy na innego bolca. Jak jest w rzeczywistości? Chyba nie muszę mówić.
@AnonimoweMirkoWyznania: daj mu spokój skoro tak bardzo tego chce, tylko się nie poniżaj i nie szukaj kontaktu w żaden sposób dopóki nie poczujesz, że masz serdecznie #!$%@? na niego (co pewnie zajmie duuużo czasu)
@sil3nt będziesz owszem ale że tak późno się zorientowałaś, znam z autopsji, w podobnym wieku zakończyłam wieloletni związek, nadrobiłam już wszystkie stracone lata
Teraz na pewno zadręczasz się myślami: Jak ja dam radę bez niego żyć? Nie wyobrażam sobie życia bez niego. Ale nic nie dzieje się bez przyczyny, widocznie tak musiało być. To on myśli, aby odejść czyli nie zależy mu na waszym szczęściu. Lepiej, że to się stało teraz niż po ślubie. Są osoby, które ułożyly sobie życie po 10,12 czy 14 latach związku to dlaczego Tobie by miało nie wyjść? :) Najgorsze
@AnonimoweMirkoWyznania Mirabelko, wiem, że to trudne, ale ten związek już chyba nie ma sensu. Im szybciej się rozstaniecie tym szybciej zaczniesz dochodzić do siebie. On na pewno za jakiś czas zmieni zdanie (jaj go koleżanka z pracy oleje) i będzie chciał wrócić, ale wtedy już nie będziesz mu udała i najlepiej każ mu spadać ;)
Moja koleżanka była w identycznej sytuacji. Miała chłopaka od gimnazjum, 7 lat. Razem poszli na studia, razem
@AnonimoweMirkoWyznania: tak troche tylko w temacie: czy macie w swoim otoczeniu pary z duzym stazem (ponad 10 lat) ktore sa ze soba od czasow szkoly sredniej jak OP? bo ja w sumie nie...
@AnonimoweMirkoWyznania #!$%@? jest coś takiego wiem z doświadczenia, ale też wiem, że jak pada coś takiego to jakby coś się "zamyka" czy tam "otwiera" i nawet jeśli coś naprawicie to nie będzie jak dawniej. Nawet nie wiem co Ci napisać ( ͡°ʖ̯͡°). To jedna z tych sytuacji, której naprawdę nikomu nie życzę i bym nie życzył. Smutno się to czyta
@AnonimoweMirkoWyznania: 25lat - 8lat zwiazku = 17 lat jak zaczeliscie byc razem. Przykro mi to pisac, ale byliscie zupelnie innymi ludzmi wtedy, poza tym zapewne jest to pierwszy powazny zwiazek dla obojga z was, no i... zazwyczaj to nie konczy sie dobrze. Ktos chce sprobowac z kims innym, zobaczyc jak to jest i nie pisze tutaj tylko i wylacznie o seksie. Poza 8 latach pojawia sie juz to znuzenie osoba, jesli
Historia o tym jak rozstać się po 8 latach związku
Mirki, będzie długo.
Przepraszam, jeśli nie spójnie, ale nie jestem w zbyt dobrym stanie.
Jestem z niebieskim prawie osiem lat.
Oboje jesteśmy w okolicy lvl 25. Mieszkamy razem od ponad roku i trochę dłużej jesteśmy zaręczeni. Powoli myślałam o ślubie itd.
W tę majówkę mój niebieski powiedział mi po pijaku, że nie wie, czy dalej mnie kocha, czy to tylko przyzwyczajenie. Dodatkowo oznajmił, że trudno mu by było znaleźć odwagę na to by skończyć związek, bo i nasze rodziny się znają, i wszyscy mówią, że tak długo to już ślub i dzieci nam zostały.
Ta informacja zszokowała mnie zupełnie. Racja mieliśmy gorszy okres, ale myślałam, że to z powodu większej ilości pracy jaka się zwaliła i nauki na studiach - przemęczenie i stres. Był bardziej oschły i jak często chciał uprawiać seks to zaczął coraz rzadziej do niego dążyć. Ale nie myślałam, że w jego głowie mogą aż tak złe myśli się pojawiać. Doszliśmy do wniosku, że po majówce (ponieważ byliśmy na wyjeździe wraz ze znajomymi) porozmawiamy o tym wszystkim. Po tym były dwa tygodnie spokoju. Nawet przez chwilę było naprawdę fajnie i miło.
We wtorek byłam na spotkaniu ze znajomymi, na które mieliśmy iść razem ale on mnie wystawił, tłumacząc to złą pogodą i chęcią popicia alkoholu z kolegą. Więc poszłam sama. Gdy wróciłam wieczorem jego nie było, ale dostałam od niego wiadomość, w której napisał że jak wróci to chce spać na materacu. A na pytanie o co chodzi, powiedział że mu przykro, ale chce porozmawiać i załatwić to jak dorośli.
I nadszedł dzień wczorajszy. Dzień, w którym zawalił mi się świat. Czekałam na niego. Chciałam być silna, ale niestety babskie odruchy wygrały i płakałam tak jak jeszcze nigdy w życiu. Gdy wrócił i zastał mnie w takim stanie też zrobiło mu się smutno. Potem nastąpiła długa rozmowa, z wybuchami płaczu (przede wszystkim moimi). Dowiedziałam się między innymi tego że: on już mnie nie kocha - nie czuje żaru w sercu, jedyną rzeczą jaka go przy mnie trzyma to przywiązanie i to że tak powinno zostać, nie jest przy mnie szczęśliwy, nie mamy nic wspólnego, nie robimy nic razem poza gotowaniem praniem i sprzątaniem, nie robimy szalonych rzeczy, seks jest okropny - że niby on mnie nie pociąga i że robię to tylko bo on chce, jestem za miła, robię w kółko wszystko tak że on się denerwuje, nie rozmawiamy już tak długo jak kiedyś. Denerwowało go nawet to, że potrzebowałam ostatnio więcej bliskości typu przytulanie i leżenie razem. Dodatkowo ma nową koleżankę w pracy od jakiegoś miesiąca. Pisał z nią często na fejsie i oczywiście rozmawiał w pracy. Byłam zazdrosna, ale na rozsądnym poziomie. A mi się wydaje, że on się zauroczył w niej. Bo i lepiej mu się z nią rozmawia, i ona śmieje się z jego żartów.
Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie zauważyłam, że jest aż tak źle. Mam do siebie straszny żal. Byłam ślepa.
Wiem, że nie byłam idealna. Popełniałam błędy. Robiłam głupie rzeczy i mówiłam głupie rzeczy. Może za rzadko się kochaliśmy. To była jedyna trudna różnica w naszym związku - różnica temperamentów w łóżku. On chciał więcej, a ja mniej. Ale starałam się, żeby był zadowolony. Nikt nie jest idealny. Ale nie ma ludzi idealnych. Mogę jedyne powiedzieć, że byłam przy nim szczęśliwa i że cały czas go kocham. Wierzyłam gdy mówił, że na zawsze i ufałam. Czułam, że to będzie coś na całe życie. Chciałam się troszczyć, kochać, prać brudne gacie, urodzić kiedyś dzieci i stworzyć szczęśliwą rodzinę.
A teraz nie wiem co mam ze sobą zrobić. Mamy niby dać sobie czas kilka dni, może tydzień. Na ostatnie przemyślenia i może chęć naprawy? Nie wiem. Moim zdaniem mój niebieski już podjął decyzję o rozstaniu. Dziś usłyszałam: "Chciałbym cię kochać". Ja bym chciała próbować, naprawić coś, poprawić się. Mogę zrobić dla niego dużo. Ale jak z jego strony nie ma miłości, to nic z tego nie wyjdzie, prawda?. Wiem, że nie jest mu łatwo. Bo jak to powiedział, nawet do chomika można się przyzwyczaić. Zostawiłby mnie szybciej gdyby był pewien, że sobie "dam radę". A tak, jak płaczę i nie zachowuję się jak "dorosła" to jest mu trudniej iść w swoją stronę by być szczęśliwym.
Jak się rozstaniemy, to nie będzie odwrotu. Jeżeli on stwierdziłby że jednak to była pomyłka, to ja drugi raz nie będę potrafiła zaufać.
Tylko jak żyć? Jak żyć po tym wszystkim? Jemu będzie prościej. Skoro już nie kocha. To ja muszę zostać z wyrwanym sercem.
#niebieskiepaski #rozowepaski #zwiazki #depresja #logikarozowychpaskow #logikaniebieskichpaskow
Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną
Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( https://mirkowyznania.eu ) Zaakceptował: Zkropkao_Na
Dodatek wspierany przez: Nie siedź w domu w ferie i w wakacje
Nie kumam ludzi którzy myślą że chemia trwa cały czas. Jedyny wyjątek to własne dzieci, im dłużej je masz tym chemia
Uważam też, że nie powinien obwiniać Cię o to, że 'nie zachowujesz się jak dorosła'. Że niby dorośli nie mogą okazywać uczuć? Powinien okazać wiecej empatii.
Komentarz usunięty przez autora
Nie bądź dla siebie zbyt surowa, wina zawsze jest po dwóch stronach - może nie dzieli się po równo, ale związek
@poranna_Ka: oddawaj za chemię...
Oh, tak, to takie kobiece. Bo przecież np. u mężczyzn nie ma tak, że gość #!$%@? ile ma sił by jego partnerce było dobrze, licząc na to, że dając całego siebie jego dziewczyna nie skoczy na innego bolca. Jak jest w rzeczywistości? Chyba nie muszę mówić.
@
szanujmy się
Moja koleżanka była w identycznej sytuacji. Miała chłopaka od gimnazjum, 7 lat. Razem poszli na studia, razem
Komentarz usunięty przez moderatora
Przykro mi to pisac, ale byliscie zupelnie innymi ludzmi wtedy, poza tym zapewne jest to pierwszy powazny zwiazek dla obojga z was, no i... zazwyczaj to nie konczy sie dobrze. Ktos chce sprobowac z kims innym, zobaczyc jak to jest i nie pisze tutaj tylko i wylacznie o seksie. Poza 8 latach pojawia sie juz to znuzenie osoba, jesli