Wpis z mikrobloga

Cerkiew pw. Wniebowstąpienia Pańskiego w Uluczu położona jest na wzgórzu Dębnik nad Sanem. Według tradycji powstała w latach 1510-1517 i do niedawna uważana była za najstarszą drewnianą cerkiew w Polsce. Tym samym za najstarsze uznawane są cerkwie w Radrużu i Gorajcu.

Według miejscowej legendy cerkiew miała powstać u stóp wzgórza Dębnik, w miejscu, gdzie dziś stoi murowana kapliczka. Zwieziono tu materiały budowlane, lecz te nazajutrz znikły. Odnaleziono je na szczycie wzgórza i z trudem zwieziono na dół. Sytuacja powtórzyła się po raz drugi i trzeci. Wtedy uznano to za znak z nieba i cerkiew zbudowano tam, gdzie w cudowny sposób trafiły materiały.


Po obu stronach prezbiterium pastoforia – prothesis i diakonikon. Występowały one tylko w najstarszych cerkwiach, co było argumentem na rzecz pierwotnego datowania obiektu na początek XVI wieku. Prothesis przeznaczone było do przygotowywania przed nabożeństwem Darów Eucharystycznych (chleba i wina), diakonikon służył do przechowywania szat i naczyń liturgicznych.

Ściany nawy są pobite gontem tylko powyżej daszków sobót. Dolne części nie są szalowane (drewno ma doskonałą wentylację) a przed opadami atmosferycznymi chronią je szerokie soboty. Daszek nad sobotami jest przedłużeniem połaci dachowej znad babińca. Również pastoforia nie są szalowane, dzięki czemu widoczna jest ich zrębowa konstrukcja. Soboty po obu stronach nawy połączone są z szerokimi podcieniami przed babińcem, wspartymi na ośmiu słupach z mieczami.

Wnętrze
Prezbiterium i babiniec nakryte są zrębowymi sklepieniami kolebkowymi, nad nawą ośmioboczna kopuła z pendentywami. Na wydłużonych belkach w ścianie szczytowej babińca wsparta jest więźba dachowa. Z powodu znacznego oddalenia dachu od sklepienia, doskonale widoczne są z zewnątrz zarówno więźba dachowa jak i sklepienie babińca.

Do wnętrza prowadzą dwa wejścia: od zachodu i od południa. Przy obu prostokątne portale z łukiem w kształcie oślego grzbietu rzeźbionego w nadprożu.

Polichromia figuralna malowana była w latach 1682-1683 przez Stefana Dżengałowicza. Ikonostas wykonany został w 1682 r. przez Stefana Dżengałowicza i Michała Liszeckiego. Polichromia, zachowana na północnej ścianie przedstawia sceny z Męki Pańskiej, rozmieszczone w sześciu rzędach. Podczas remontu w latach 60. XX w. zachodziła potrzeba wymiany części spróchniałych belek. Przed wymianą została zdjęta polichromia z cienką warstwą drewna a następnie przeniesiona na nowy materiał. Ikonostas i inne elementy wyposażenia zostały zabrane do MBL w Sanoku, gdzie są eksponowane.

Otoczenie cerkwi
Na cmentarzu grzebalnym w pobliżu cerkwi zachowało się kilka starych, kamiennych nagrobków. Na krawędzi wypłaszczenia odnaleźć można resztki muru obronnego. W 1990 przed cerkwią umieszczono tablicę poświęconą księdzu Michałowi Werbyckiemu, autorowi muzyki do pieśni Szcze ne wmerła Ukrajina (Ще не вмерла Українa), hymnu narodowego Ukrainy.

Obecnie cerkiew jest oddziałem terenowym Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku

Źrodło - Wikipedia

#ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #cerkwie #turystyka #ukraina #pogorzedynowskie #dolinasanu #wikipedia
kono123 - Cerkiew pw. Wniebowstąpienia Pańskiego w Uluczu położona jest na wzgórzu Dę...

źródło: comment_s73QO093XmA8DYObVBLtuIYTcvstqhhj.jpg

Pobierz
  • 4
  • Odpowiedz
@kono123: byłem, bardzo atrakcyjna cerkiew i lokalizacja dookoła. droga na wzgórze to wymagające i strome podejście, a miejsce gdzie kiedyś były mury obronne jest bardzo wyraźnie zarysowane. sam Ulucz położony jest nad Dolina Sanu, co gwarantuje piękne widoki i jest stosunkowo atrakcyjny, bo "sama wioska to powojenne domy, popegeerowskie czworaki, zdewastowane budynki PGR-u, nieczynna szkoła i niedawno uruchomiona żwirownia." ( ͡° ͜ʖ ͡°)
  • Odpowiedz