[StefanJedrzejewski]

Dzień dobry Mircy, długo się nie widzieliśmy! Mam nadzieję, że miło spędzacie niedzielne południe, mam dla was parę historii ze Szczecina, w którym to żyłem w swoich najwcześniejszych latach. Polecam zaparzyć herbatę i życzę miłej lektury!
W 46 roku losy rodzinne doprowadziły do wyjazdu z Warszawy, do Szczecina, gdzie spędzić miałem lata swojego wczesnego dzieciństwa. Przejazd pamiętam z opowieści taty.
Była to długa podróż, linie kolejowe, jak i pociągi, miały swoje kaprysy. Jechaliśmy na swego rodzaju drezynie, platformie kolejowej tymczasowo i prowizorycznie służącej do przewozu ludzi. Zbite ze sobą, szaro-bure grupki ludzi kontrastowały z przykrawającą ich brudną jaskrawością warsztatowej plandeki pomazanej różnymi kolorowymi substancjami. Żywiliśmy się konserwami i dzieliliśmy ze współpasażerami tym co akurat było potrzebne. Platformą jechała razem z nami niepewność wraz ze swoim znajomym strachem. Był to okres ledwo co powojenny, nie wiedziano czego się spodziewać, kraj dopiero podnosił się z rozsypki, ludzie obawiali się dosłownie wszystkiego. Dotarliśmy jednak bezproblemowo do Stargardu Szczecińskiego. Pociąg zatrzymał się przed rzeką Regalicą, gdyż przejazd załadowaną platformą nie był możliwy, ludzie z bagażem musieli przejść oddzielnie. Podczas postoju pasażerowie nalewali wody z wielkiego kranu do napełniania kotłów w pociągach do swoich menażek i pustych puszek. Po odżywianiu się jedynie suchym prowiantem zagryzanym konserwami wszystkim chciało się pić. Niedługo po przebyciu rzeki zaczęły rozlegać się przed nami szare sześciany szczecińskich zabudowań. Tak zaczęło się moje wczesne dzieciństwo w nadgranicznym mieście Szczecin.

Miasto było pełne powojennej infrastruktury, między innymi schronów. Jako dzieciaki upodobaliśmy sobie jeden znajdujący się obok pewnego pomnika na Unii Lubelskiej. Korytarze zawierały różne porzucone i nieodkryte skarby, a wśród nich wężowato pozwijane klisze z historiami zapisanymi w półprzeźroczystym materiale światłoczułym. Nie byliśmy świadomi potencjalnej wartości historycznej tych slajdów, to co nas interesowało to przeraźliwie śmierdzący dym wytwarzany przez ich spalanie. Klisze zwijaliśmy, owijaliśmy papierem, czy też wrzucaliśmy do małych pojemniczków i takie prymitywne bomby śmierdzące (nazwane przez nas „śmierdzielami”) wrzucaliśmy podpalone do sklepów czy też w inne miejsca, aby uprzykrzyć ludziom życie ku naszej smarkatej uciesze.
Pewnego razu, wraz z małą grupką kolegów z mojej trzeciej klasy, podczas badania nowych systemów podziemnych korytarzy, z prymitywnymi, przedwojennymi latarkami w rękach dotarliśmy do podejrzanych, metalowych drzwi. Jak wszystko co podejrzane i dziwne, wzbudziło to naszą dziecięcą ciekawość, musieliśmy zbadać sekrety jakie kryły się za nimi. Popchnąłem drzwi naprzód, ku naszemu zaskoczeniu okazały się otwarte, przed nami rozpostarł się gęsty mrok, a specyficzny, słodkawy zapach wylał się przez otwarte drzwi. Oświetlaliśmy sobie drogę przed nogami i weszliśmy do środka. Światło latarek nie napotykało niczego ciekawego, więc postanowiliśmy się stamtąd zabrać. Już obracaliśmy się na piętach, gdy usłyszeliśmy zgrzyt metalu i parę metrów przed nami, przez otwarte drzwi, do pomieszczenia wdarło się pomarańczowe światło. Nasze chłopięce sylwetki zastygły w bezruchu, wbrew instynktowi nie byliśmy w stanie rzucić się do ucieczki. Wtedy w prostokącie światła pojawiła się potężna sylwetka, barczysta postać odwrócona tyłem, w ubraniu przypominającym suknie. Powoli wchodziła do środka. Skala na miarce naszego przerażenia zbliżała się do końca. Wtem zobaczyliśmy, coś co wyglądało na nosze i następną postać wchodzącą za nią. Skala skończyła się, otrzeźwieliśmy i rzuciliśmy się natychmiast do drzwi, jednak coś stanęło na naszej drodze. Szpitalne łóżko na którym leżało powybrzuszane płótno, skrywające pod sobą antropomorficzną formę, na końcu spod płótna wystawały sino-żółte, opuchnięte stopy. Spojrzeliśmy sobie w oczy, wydarliśmy w niebo głosy i rzuciliśmy sprintem do ucieczki. W mgnieniu oka znaleźliśmy się na zewnątrz.
Odkryliśmy wtedy szpitalną kostnicę, która najwidoczniej była połączona z kompleksem schronów, a nikt nie pofatygował się by te połączenie jakoś zaplombować. Tłumaczyło to dziwny, słodkawy zapach, który wydostał się po otworzeniu owych tajemniczych drzwi.

Szczecin ogółem w tamtych czasach, jak pamięta go mój dziecięcy mózg wspomagany opowieściami rodziców, był miastem pogrążonym w oparach zadym wznoszonych przez pijanych Rosjan, strzelanin, łapanek na przemytników starających się ugrać jak najwięcej na bliskości granicy. Swojski Dziki Zachód. Ciekawostką ukazującą tamten stan rzeczy jest historia budki z kiełbasą. Owa budka znajdowała się tuż przy kinie w którym jej właściciel pracował jako bileter. Jako bileter nie zarabiał fortuny, więc wspomagał swój fundusz sprzedając kiełbasę. Mięso zaś było drogie, więc bileter wyłapywał niektórych widzów w kinie, zaciągał do budki i mordował. Można się domyślić co mieli w ustach ludzie zajadający ze smakiem jego wyroby mięsne.

Obraz nosi tytuł "Latawce", jest w nim dla mnie trochę beztroski lat dziecięcych, a tego też częściowo tyczy się ten wpis.
Miłej niedzieli!

http://www.artpal.com/saj/?i=50773-11

#tworczoscwlasna #historia #szczecin #malarstwo #sztuka

[U.....5]

@StefanJedrzejewski: Bardzo piękny obraz. Pozdrawiam.

[StefanJedrzejewski]

Czcionka się coś popsuła, to zapewne przez to że pisałem wcześniej w Wordzie i skopiowałem tutaj.

[StefanJedrzejewski]

@upsidedownnn dziękuję i wzajemnie!

[U.....5]

@StefanJedrzejewski: Nic się nie zepsuło #pdk. Czcionka jest ok. Na przyszłość niech Pan kliknie w "odpowiedz" pod wpisem, to zawoła automatycznie (bo zły nick Pan wpisał ( ͡° ͜ʖ ͡°))

[StefanJedrzejewski]

@UpsideDown185: Faktycznie, dzięki za podpowiedź.

[kocham_jeze]

@StefanJedrzejewski: Miło jest poczytać o historii mojego miasta. Mieszkam niedaleko tego schronu na Unii Lubelskiej, został zamurowany jakiś czas temu.

[Old_Postman]

@StefanJedrzejewski: Mógł pan otagować #coolstory to dotarłoby do większej ilości osób.

A historia z budką przypomina historię z filmu ,,Delicatessen,, ( ͡° ͜ʖ ͡°). Bardzo miło się czyta pana wspomnienia. Napisane ładną polszczyzną i bardzo obrazowo.

[PiccoloColo]

@StefanJedrzejewski: Świetne historie pan opowiada, brakuje tu takich rzeczy. Przez chwilę mogłem się poczuć jak dziecko siedzące po turecku z o tworzoną z ciekawości paszczą.

[rkschuwduchuwdu]

@StefanJedrzejewski: niedawno się właśnie zastanawiałem, gdzie się podział nasz wykopowy artysta, a tu proszę :).

[messerschmitt]

@StefanJedrzejewski: interesująca historia. myślałem, że po pierwszym wpisie zrezygnował Pan z udzielania się na wykopie, a tutaj niespodzianka. pozdrawiam!

[Mcmaker]

@StefanJedrzejewski: Miło kiedy na mikroblogu można przeczytać jeszcze ciekawe historie, proszę o więcej!

[H.....s]

Można się domyślić co mieli w ustach ludzie zajadający ze smakiem jego wyroby mięsne.

@StefanJedrzejewski: Hot-dogi już nigdy nie będą smakowały tak samo...

[glownights]

@StefanJedrzejewski: Kiedyś wujostwo opowiadało mi historie o tym, że w Szczecinie można było napotkać nie tylko taka budke z kiełbasą. Podobno były też hotele w których mordowali ludzi. Człowiek kładł sie do łózka spac i po jakims czasie zlatywał do piwnicy tam go zabijali. Nie wiem czy słyszał pan podobną historie, ale sobie własnie przypomniałem te historie dzieki temu wpisowi. Miło sie czyta.

[GetRekt]

@StefanJedrzejewski: Dziękuję, że jednak się Pan tu udziela, ostatnio o Panu myślałem, a tu taka miła niespodzianka :) Proszę udzielać się więcej! :)
A ta historia z mordowaniem ludzi z kina jest prawdziwa? Udowodniono mu to, skazano?

[T.....n]

@StefanJedrzejewski: Nie rozumiem ludzi...jak w takim czymś można widzieć sztukę? Dla mnie sztuką jest namalowanie czegoś realistycznego a taki obraz namalowałby mój tata który pędzla nigdy nie miał w ręku. Do takiej sztuki jak niżej trzeba mieć talent. Przepraszam jeśli kogoś obraziłem to tylko moja opinia
Dodam tylko że portret jest wykonany długopisem

[l.....a]

@Tabakiren: spoko obraz, tylko to nie sztuka :))) sztuka nie ma odwzorowywać rzeczywistości tylko wzbudzać emocje. Dlatego jestem zwolennikiem poglądu, że malarstwo powstało w XIX w. kiedy stworzono aparat fotograficzny. Wtedy dopiero malarze przestali naśladować naturę, a zaczęli tworzyć te wszystkie czarne kwadraty na białym tle i inne takie

[T.....n]

@loopzilla: Dla mnie sztuka to talent wrodzony bądź wypracowany przez lata. W tej "sztuce" powyżej tak naprawdę nie chodzi o sztukę lecz o to aby dobrze się sprzedać.

[pelen]

Dla mnie sztuką jest namalowanie czegoś realistycznego

@Tabakiren: To jest trochę problem z definicją słowa "sztuka", które kiedyś znaczyło bardziej umiejętność wykonania (rzemiosło) i w takim kontekście namalowanie czegoś realistycznego na pewno jest godne szacunku. Jednak jeśli nad tym się zastanowisz to realizm jest tylko przerysowywaniem tego co widzisz. To taka dorosła wersja kolorowanek, albo łączenia punktów liniami. Jasne, że na o wiele wyższym poziomie, ale to tylko powtarzanie czegoś, a

[komandor]

@loopzilla: Mnie przekonałoby, że to sztuka, gdyby zrobić ślepy test - kilka obrazów znanych i uznanych artystów wymieszać z obrazami Kaziczka lat 8, Zosi lat 5 i kazać koneserom odróżnić co jest sztuką a co ładnym mazidłem.

A z tą budką z kiełbasą to prawdziwa historia, czy coś jak "autentyczny fakt z Wyborczej"?

[xhxhx]

@pelen: Niestety szkolna edukacja w tym temacie kuleje i większość ludzi wrzuca do jednego worka jako "sztukę" coś, co było dawniej zwyczajnym zawodem rzemieślniczym, ilustracjami na zamówienie z dzisiejszym tworzeniem z potrzeby rozumu i serca samego artysty, którego celem jest często coś więcej niż upamiętnienie czyjegoś wizerunku albo wizualne przedstawienie historii zakorzenionej w kulturze. Wizerunki są bogatsze, a historie głębsze poprzez aspekt humanistyczny. Sztuką nazywa się także popis rzemieślniczy, jak rysunek